Από την περασμένη Κυριακή και μετά, ζούμε σε μια άλλη πραγματικότητα όπου η σπανιότητα του ρευστού, έχει κάνει το ευρώ, πολύτιμο και εμάς πιο προσεκτικούς στο το πώς το ξοδεύουμε. Όπως και να το δούμε η εμπειρία του να περιμένεις επί ώρες μπροστά σε ένα ΑΤΜ με την ελπίδα να μπορέσεις να πάρεις χρήματα δεν είναι λίγο…
Φυσικά, σε αυτό το πλαίσιο η αγορά έχει «κάτσει», ο τουριστικός κλάδος μετράει σημαντικές απώλειες και όλα μας προετοιμάζουν για ένα δύσκολο φθινόπωρο, με ένα ακόμη πιο δύσκολο χειμώνα, καθώς πολλοί ενώ περίμεναν το καλοκαίρι για να βγάλουν τα «σπασμένα» του περασμένου χειμώνα, αυτό δεν γίνεται.
Αυτή την Κυριακή που πέρασε θα την θυμόμαστε για πολλά χρόνια, γιατί μπορεί να αποδειχθεί σημαντικότερη από οποιαδήποτε άλλη Κυριακή, ακόμη και από αυτές των εκλογικών αναμετρήσεων που επέφεραν κυβερνητικές αλλαγές.
«Αποτοξίνωση» από το ευρώ!!!
Αυτή την εβδομάδα της προσαρμογής στα άδεια πορτοφόλια, υποβαλλόμαστε σε μια υποχρεωτική «αποτοξίνωση» από το ευρώ, καθώς δεν μπορείς να ασχολείσαι με κάτι που δεν έχεις. Με κλειστές τράπεζες, άδεια ταμεία και άδεια πορτοφόλια οδεύουμε σε ένα δημοψήφισμα που ήδη μας διχάζει βαθιά. Οι εντάσεις σημειώνονται σε πολύ υψηλές κλίμακες και υπάρχουν άνθρωποι που κόβουν την καλημέρα μεταξύ τους, γιατί δεν μπορούν να ανεχτούν την διαφορετική άποψη του άλλου… Δεν θυμάμαι εκλογική αναμέτρηση, βουλευτικών ή δημοτικών εκλογών, τα τελευταία χρόνια που να υπήρχε τόση ένταση και τόσο πολεμικό κλίμα!!!
Ας προσέχουμε, η «αποτοξίνωση» από το ευρώ, να μην γίνει αφορμή για να φουντώσουν πάλι ξεχασμένα πάθη και μίση… Η διαφορετική άποψη δεν σημαίνει μίσος, αλλά σωστή λειτουργία της δημοκρατίας.
Η «πολυφωνία»
Θα περίμενε κανείς ότι από την στιγμή που βρισκόμαστε σε οικονομικό πόλεμο με την Ευρώπη, οι όποιες διαφωνίες θα περιορίζονταν στο εσωτερικό της χώρας και θα υπήρχε μια ενιαία γραμμή – όσο είναι δυνατόν αυτό – με τους έξω, δανειστές και εταίρους. Δυστυχώς δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα το διχαστικό κλίμα να διαχέεται από την κορυφή μέχρι τη βάση, με κίνδυνους που ίσως δεν φανταζόμαστε.
Δυστυχώς, για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ότι το «εσωτερικό» μας ζήτημα, της αδυναμίας μας να αρθρώσουμε ένα «εθνικό λόγο» το βρίσκουμε μπροστά μας. Το λυπηρό είναι βέβαια ότι δεν υπάρχουν και εκείνοι οι θεσμικοί παράγοντες που με το αξίωμα που κατέχουν και το κύρος του προσώπου τους, θα παρέμβουν για να λειτουργήσουν υπέρ μια ενιαίας έκφρασης στις προς τα έξω σχέσεις μας, έτσι όπως αυτές εκφράζονται από την εκλεγμένη κυβέρνηση. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ είναι κυβέρνηση, όπως χθές ήταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και οι κυβερνόντες διαπραγματεύονται με τους εταίρους και δανειστές μας.
Το θεσμικό κενό…
Θεσμικά, εκείνος που έχει το δικαίωμα και μπορεί να παρέμβει για μια εθνική συνεννόηση και με το κύρος του, μπορεί να απευθυνθεί στην κοινωνία και να ζητήσει ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση, είναι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας…
Πως όμως να παίξει τον θεσμικό του ρόλο, όταν το πλαίσιο της λειτουργίας και των αρμοδιοτήτων του έχει αποδυναμωθεί μέσα από τις κατά καιρούς συνταγματικές αναθεωρήσεις, ενώ το κύρος του έχει καταρρακωθεί με τις μικροπολιτικές συναλλαγές του, για την εκλογή;
Τι μπορεί να κάνει αλήθεια ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, πέρα από γενικές και άνευ ουσίας δηλώσεις υπέρ της ενωμένης Ευρώπης; Από ευχολόγια έχουμε χορτάσει!!!
Για τον έτερο θεσμικό ρόλο, αυτόν του προέδρου της Βουλής, που οφείλει να ενώνει και να προάγει την εθνική συνεννόηση δεν μπορώ να πω τίποτα, καθώς η Ζωή Κωνσταντοπούλου αναγάγετε σε ιέρεια του διχασμού και της πόλωσης!!!
Σε μια δύσκολη για τη χώρα εποχή, έχουμε δύο θεσμούς, αν όχι παροπλισμένους, σίγουρα κατώτερους των περιστάσεων. Κρίμα και δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις σοβαρές ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης για τις συγκεκριμένες επιλογές!!!
Θ.Σ.