Γράφει ο Γ. Μυτιληνός
Με την ενσωμάτωση των προσφύγων το 1923 στον κοινωνικό ιστό της πόλης, ο πληθυσμός της Καβάλας μέχρι το 1930 βαίνει συνεχώς αυξητικά και πλησιάζει τους 50.000 κατοίκους. Το καπνεμπόριο σε πλήρη άνθιση. Κομμάτι μάλιστα του εργατικού δυναμικού που απασχολείται με την καπνεργασία στους διάφορους τότε καπνεμπορικούς οίκους, καταφθάνει από την περιφέρεια του νομού, κυρίως βέβαια από την Θάσο και διαμένει στα διαθέσιμα πενιχρά και φτωχικά καταλύματα της πόλης. Όλος αυτός ο πληθυσμός δοκιμάζεται σκληρά από την λειψυδρία. Το νερό ήταν απαραίτητο όχι μόνο για πόση αλλά και για οικιακή λάτρα και βέβαια για καθαριότητα. Οι ασθένειες εκείνη την περίοδο ευνοούνταν και από την μη επάρκεια νερού. Αμέσως, μετά την προσωρινή τακτοποίηση των προσφύγων, συστήνεται το «Ειδικό Ταμείο Υδρεύσεως και Εξυγιάνσεως Καβάλας» με σκοπό την ενίσχυση του πληθυσμού με φρέσκο καθαρό νερό. Το ειδικό αυτό ταμείο προβαίνει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος σε εκπόνηση σχετικής μελέτης, μέσω ανάθεσης σε εξειδικευμένο μηχανικό υδραυλικών έργων και συγκεκριμένα στον πολύ γνωστό τότε Νικόλαο Μίχα. Η μελέτη ολοκληρώνεται προς τα τέλη του 1924 και εγκρίνεται άμεσα από το Δημοτικό Συμβούλιο. Στόχος της μελέτης ο ήδη εντοπισμένος πολύτιμος υδροφόρος ορίζοντας στην περιοχή «Τεκίρ Μπουνάρ», σήμερα στο 7ο χιλιόμετρο Καβάλας – Ελευθερούπολης. Το 1928 κατασκευάζεται σύγχρονο πρότυπο για την εποχή του υδραγωγείο, το οποίο συγκέντρωνε καθαρό πόσιμο νερό από 3 νέες γεωτρήσεις βάθους περίπου 50 μέτρων. Το νερό, με την βοήθεια πετρελαιοκινητήρων και αντλιών, κατέφθανε σε ειδικό φρεάτιο στον Άγιο Σίλα και από κει διοχετεύονταν στην πόλη.
Σήμερα, το αντλιοστάσιο του Τεκίρ Μπουνάρ στοιχειώνει, με την πυκνή γύρω βλάστηση να το απειλεί κυκλωτικά. Ως πετρόκτιστη κατασκευή θεωρείται άριστη και οι ελάχιστες φθορές του από τον χρόνο ούτε που διακρίνονται. Τα παράθυρα μόνο του κτίσματος είναι μεταλλικού σχεδιασμού και φυσικά υποφέρουν από την προχωρημένη σκωρίαση. Η εγκατάλειψη στο αποκορύφωμά της!!! Εξ’ άλλου, όλο το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην άλλη πλευρά του δρόμου, όπου υπάρχει το νέο σύγχρονο αντλιοστάσιο, με το οποίο σήμερα υδρεύεται η πόλη της Καβάλας.
Σήμερα, πλήθος αυτοκίνητων διασχίζουν τον δρόμο προς την Ελευθερούπολη και αντίστροφα. Κόσμος πάει κόσμος έρχεται. Μια φευγαλέα ματιά πάντα πέφτει στο παλαιό «στοιχειωμένο» αντλιοστάσιο. Μια ματιά στην ιστορία του νερού της πόλης μας θάλεγα.Το ερώτημα πάντα ίδιο. Τι κρύβει σήμερα μέσα του; Ο φακός του Χρονομέτρου διείσδυσε στα άδυτα του ορθογώνιου αυτού κτίσματος και αποτύπωσε μοναδικές εικόνες.
Μουσείο Νερού;
Σύμφωνα με την επίσημη πληροφορία από την ΔΕΥΑΚ και διά στόματος του προέδρου της Απόστολου Χρόνη, το κτίσμα του παλαιού υδραγωγείου ανήκει ιδιοκτησιακά στον Δήμο Καβάλας. Η ΔΕΥΑΚ όμως ως διαχειρίστρια αρχή (φυλάσσει στο εσωτερικό του έναν ολόκληρο ιστορικό πλούτο), οραματίστηκε την αξιοποίησή του και την μετατροπή του σε Μουσείου Νερού προσβάσιμο ελεύθερα σε όλους τους πολίτες, με σκοπό να γνωρίσουν την ιστορία ύδρευσης της πόλης και να ξεναγηθούν στα πολύ ενδιαφέροντα υδραυλικά υλικά, εξαρτήματα και μηχανήματα μιας παλαιότερης περιόδου. Προς τούτο και φρόντισε την συγκρότηση ειδικής μελέτης που είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμη προς εφαρμογή. Το μόνο που απομένει είναι η εξεύρεση του απαιτούμενου κονδυλίου και βέβαια η γνωμοδότηση του Δασαρχείου που και αυτό εμπλέκεται στο σενάριο λόγω θέσης του κτίσματος σε πεδίο αρμοδιότητάς του.
Δημοσιεύτηκε στις
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
