Χρονόμετρο

    Άγαλμα της θεάς του έρωτα ύψους 2 μέτρων ανακαλύφθηκε σε αρχαία ελληνική πόλη.

    Δημοσιεύτηκε στις

     

     

    Οι πρόσφατες ανασκαφές στην αρχαία πόλη της Πέργης, έχουν φέρει στο φως αξιοσημείωτα αγάλματα που ρίχνουν φως στην καλλιτεχνική κληρονομιά της περιοχής. Φωτογραφία: Türkiye Directorate of Cultural Heritage and Museums.

    Κατά τη διάρκεια ανασκαφών αποκαλύφθηκαν πέντε διαφορετικά αγάλματα στην αρχαία ελληνική πόλη Πέργη, στην Αττάλεια, η οποία αργότερα έγινε μία από τις πιο καλά οργανωμένες ρωμαϊκές πόλεις της Ανατολίας.

    Η Πέργη είναι μια αρχαία πόλη της Μικράς Ασίας, σε απόσταση περίπου 15 χιλιομέτρων από την Αττάλεια. Ιδρύθηκε την Ελληνιστική περίοδο, περίπου τον 3ο αιώνα π.Χ. και εξελίχθηκε σε σημαντικό κέντρο του εμπορίου και του πολιτισμού στην περιοχή.

    Η πόλη κατοικήθηκε αρχικά από Πάμφυλους και αργότερα, περιήλθε στον έλεγχο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τον 1ο αιώνα π.Χ. Η αρχαία πόλη είναι στον προσωρινό κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 2009.

    Οι πρόσφατες ανασκαφές στην αρχαία πόλη της Πέργης, έχουν φέρει στο φως αξιοσημείωτα αγάλματα που αποκαλύπτουν την καλλιτεχνική κληρονομιά της περιοχής.

     

    Ανάμεσα στις ανακαλύψεις, είναι το άγαλμα της Αφροδίτης, ύψους σχεδόν 2 μέτρων που απεικονίζεται να κάθεται σε ένα δελφίνι μαζί με τον θεό Έρωτα. Φωτογραφία: Türkiye Directorate of Cultural Heritage and Museums

     

    Η πολιτιστική κληρονομιά της Πέργης

    Η αρχαία πόλη Πέργη, στη σημερινή Τουρκία, είναι ένα σημαντικό παράδειγμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορικής Τέχνης. Γνωστή για τα καλά διατηρημένα ευρήματά της, η Πέργη αναδεικνύει την πλούσια πολιτιστική της κληρονομιά, ενώ αντανακλά τις πολιτιστικές και κοινωνικές δυναμικές της περιόδου.

    Η πόλη έχει πολλά γλυπτά, τα οποία αναπαριστούν θεούς και την καθημερινή ζωή, τα οποία τονίζουν τις καλλιτεχνικές πρακτικές και τους επικρατούσες τεχνοτροπίες κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής περιόδου.

    Οι πρόσφατες ανακαλύψεις των αγαλμάτων, όπως της Αφροδίτης, υπογραμμίζουν και ενισχύουν τον ρόλο της πόλης ως κέντρο καλλιτεχνικής παραγωγής και την σύνδεση της με τις ευρύτερες τάσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορικής Τέχνης.

    Τα τεχνουργήματα, προσφέρουν πολύτιμες πληροφορίες για τις αισθητικές αξίες, της θρησκευτικές πεποιθήσεις και τις κοινωνικές δομές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως και την μοναδική συνδρομή της Πέργης στην πλούσια καλλιτεχνική παράδοση.

    Οι ανασκαφές στην Πέργη, διεξάγονται στο πλαίσιο του προγράμματος «Κληρονομιά για το μέλλον» το οποίο αποσκοπεί στη διατήρηση και την προαγωγή της πολιτιστικής κληρονομιάς της Μικράς Ασίας.

     

    Διαβάστε εδώ περισσότερα: https://www.enikos.gr/t

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Ιστορία

    Αποκαλύφθηκαν σπάνια βυζαντινά χειρόγραφα της μονής Λειμώνος, μινιατούρες με μελάνι και χρυσό [εικόνες]

    Δημοσιεύτηκε στις

    Ένα μοναδικό Λειτουργικό χειρόγραφο έκρυβε για έναν Γάλλο ειδικό -αυθεντία στην παλαιογραφία και στους βυζαντινούς κώδικες- τρεις σημαντικές εκπλήξεις.

     

    Όταν ο καθηγητής του Ecole des Hautes Edutes des Sciences Sociales του Παρισιού, Φίλιππο Ρονκόνι, «ρωτήθηκε ποιο από τα σπάνια χειρόγραφα που εντόπισε πριν λίγο καιρό στο μοναστήρι του Λειμώνος στην Λέσβο, «τον εντυπωσίασε περισσότερο» απάντησε χωρίς δισταγμό «το 297».

    Σπάνια βυζαντινά χειρόγραφα

    Πρώτον, είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «είναι ένα βυζαντινό σπάνιο χειρόγραφο που περιγράφει την Λειτουργία της μονής Ασωμάτων και δεν έχει ποτέ άλλοτε μελετηθεί, όπως και τα περισσότερα από τα 100 βυζαντινά χειρόγραφα(10ος-15ος αι) του μοναστηριού».

    Δεύτερον, οι μινιατούρες, (χειρόγραφες εικόνες σε μικρογραφίες) που πλαισιώνουν το κείμενο με μελάνι και χρυσό είναι εξαιρετικά ωραίες και ασυνήθιστες. Τρίτον(σ.σ. και σπουδαιότερο) η διαπίστωση ότι στα περιθώρια των σελίδων του χειρογράφου και στα κενά ανάμεσα στα κεφάλαια υπάρχουν πολλές ιδιόχειρες προσθήκες -ειδήσεις στην ουσία- για τα τεκταινόμενα στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία …απευθείας από τον 13ο και το 14ο αιώνα.

     

    Μία από αυτές τις παρασελίδιες σημειώσεις που γράφτηκε αρχές του 14ου αι αναφέρεται τις σκοτεινές σελίδες της ηγεμονίας του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Γ΄ Μέγα Κομνηνού ( σ. σ. είχε σκοτώσει τα δυο αδέρφια του για να πάρει τον θρόνο ) και συγκεκριμένα στην έκβαση της εμφύλιας διαμάχης που συντάραξε την Τραπεζούντα, την Κωνσταντινούπολη κι όλη την Αυτοκρατορία, προκαλώντας μάχες και καταστροφές. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι χρονικογράφοι δεν έχουν καταγράψει πολλά για τον συγκεκριμένο αυτοκράτορα αλλά η ενημερωτική σημείωση που ανακαλύφθηκε στον κώδικα 297 της μονής Λειμώνος αναμένεται να ρίξει φως στα τεκταινόμενα της σύντομης βασιλείας του Ανδρόνικου Γ΄, (1330 έως 1332) .

     

    Λόγω της πολυτιμότητας των υλικών συγγραφής (μελάνι-χαρτί ή περγαμηνή) οι εγγράμματοι μοναχοί κατέγραφαν τα σημαντικά γεγονότα της εποχής που βίωναν ή πληροφορούνταν από ταξιδιώτες- επισκέπτες του μοναστηριού, (πχ πολέμους, σεισμούς, καταστροφές, ναυάγια κ.α.), όπου μπορούσαν, (χαρτί, περγαμηνή κα). «Μια τέτοια περίπτωση σημειωμάτων στα κενά και στα περιθώρια των σελίδων συναντούμε στον κώδικα 297» εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ Ρονκόνι. Πρόκειται για λιτές αλλά σημαντικές ιστορικές καταγραφές- μια πρακτική που στο συγκεκριμένο κώδικα προσομοιάζει με χειρόγραφη εφημερίδα από το παρελθόν, από την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

     

    Ειδήσεις απευθείας από τον 13ο – 14ο αι. της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

    «Ανακαλύψαμε αυτές τις προσθήκες και μετά από μελέτη διαπιστώσαμε ότι έχουν γραφτεί από 3 ή 4 άτομα. Οι γραφείς, μάς είναι άγνωστοι … Οι “στρώσεις” τους στο χειρόγραφο “μιλούν” για γεννήσεις, για την καθημερινή ζωή στο νησί, για ταξιδιώτες απ όλη την Ελλάδα που περνούσαν από το μοναστήρι και κυρίως για τα σημαντικά γεγονότα της εποχής τους. Έγραφαν για γεγονότα που δεν ήταν γνωστά και θα έμεναν στο ντουλάπι της ιστορίας κι άγνωστα σ΄εμάς αν δεν τα κατέγραφαν στα χειρόγραφα της βιβλιοθήκης τους.

     

    Ο ένας από τους άγνωστους γραφείς φαίνεται μάλιστα ότι είχε «υψηλές διασυνδέσεις» με την αυτοκρατορική αυλή αφού αναφέρεται στην εμφύλια σύρραξη και στην επίθεση που δέχθηκε ο αυτοκράτορας από τους εχθρούς του ενώ αποκαλύπτει και την τελική έκβαση το πως δλδ ο Ανδρόνικος έχασε τις μάχες και οι αντίπαλοί του κατέλαβαν την εξουσία στην Κωνσταντινούπολη. «Τώρα», όπως ανέφερε ο κ Ρονκόνι,«μελετούμε τα τοπωνύμια που αναφέρονται στο κείμενο προκειμένου να ταυτιστούν περιοχές και γεγονότα της εμφύλιας σύγκρουσης».

     

    Δείτε τη συνέχεια εδώ :  https://www.iefimerida.gr/politismos/apokalyfthikan-spania-byzantina-heirografa

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Ιστορία

    ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ 28 ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ: Οι αναμνήσεις μιας αρχαιολογικής παρέας από την Θάσο του 1976 καταγεγραμμένες σε ένα βιβλίο

    Δημοσιεύτηκε στις

     

     

    Το Καλοκαίρι του 1976, η Θάσος ήταν σίγουρα μια από τις πιο συναρπαστικές γωνιές της Ελλάδας για όσους ασχολούνταν με την αρχαιολογία. Οι ανασκαφικές εργασίες που γίνονταν συστηματικά στο νησί τα τελευταία χρόνια, δεν ήταν απλώς ένα επιστημονικό εγχείρημα. Ήταν μια εμπειρία ζωής για όσους συμμετείχαν σε αυτές.Mια ευκαιρία να ανακαλύψουν την αξία της νεανικής φιλίας, την ιστορία και τον πολιτισμό του νησιού, την καθημερινότητα της τοπικής κοινωνίας και των ανθρώπων της.

     

    Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, τα μέλη αυτής της μεγάλης αρχαιολογικής παρέας που εκείνο το Καλοκαίρι του 1976 βρέθηκαν στον κατάφυτο νησί της Θάσου μοιράζονται αναμνήσεις, εμπειρίες και εικόνες συγκεντρωμένες σε ένα πολύ ενδιαφέρον τόμο με τίτλο: «Η δική μου Θάσος». Στις 300 και πλέον σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνονται εμπειρίες ζωής, αρχαιολογικές ανακαλύψεις, μνήμες, εικόνες ξεχασμένες, από μια Θάσο που σήμερα δεν υπάρχει αλλά που σημάδεψε όσους είχαν το προνόμιο να την ζήσουν τότε από κοντά και να την αγαπήσουν.

     

    «Μια εποχιακή  λοιπόν ανασκαφή σε έναν προϊστορικό οικισμό του νησιού στην θέση Καστρί στην κοινότητα του Θεολόγου. Την αποτελούσαν έμπειροι αρχαιολόγοι, βοηθούμενοι από μερικούς νεαρούς φοιτητές της Αρχαιολογίας και της Αρχιτεκτονικής, στελεχωμένοι από τα στιβαρά χέρια ντόπιου υποστηρικτικού προσωπικού, που όχι μόνο ενδιαφέρονταν για την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς αλλά και που γνώριζαν όπως κανένας άλλος κάθε σπιθαμή και κάθε ιδιόμορφο χαρακτηριστικό του τόπου τους». Αναφέρει ο ένας εκ των τριών επιμελητών του τόμου, ο διακεκριμένος σήμερα καθηγητής Ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου Adelphi της Νέας Υόρκης Αναγνώστης Αγελαράκης.

     

    Η πάντα δραστήρια αρχιτέκτονας και διδάκτωρ της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΑΠΘ Σαπφώ Αγγελούδη – Ζαρκάδα με καταγωγή από την Θάσο, είναι η δεύτερη επιμελήτρια του τόμου. Μαζί με τον αγαπητό φίλο της, Νώτη, (καθηγητή Αναγνώστη Αγελαράκη), είχαν την ιδέα της έκδοσης ενός βιβλίου που θα περιείχε κείμενα των ανθρώπων εκείνων που το Καλοκαίρι του 1976 βρέθηκαν στην Θάσο υπό την καθοδήγηση της επιτίμου Εφόρου Αρχαιοτήτων κ. Χάϊδως Κουκούλη – Χρυσανθάκη, και όλοι μαζί μοιράστηκαν στιγμές και αναμνήσεις που κρατούν ζωντανές μέχρισήμερα.

     

    Μνήμες και εικόνες μια εποχής που χάθηκε

     

    «Το βιβλίο αυτό που κυκλοφόρησε φέτος το οραματιστήκαμε μαζί με τον Νώτη τα Χριστούγεννα του 2018», τονίζει μιλώντας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, η κ. Αγγελούδη-Ζαρκάδα. Σύντομα προστέθηκε σε αυτή την προσπάθεια και ο αρχαιολόγος Στρατής Παπαδόπουλος η συμβολή του οποίου στην προσθήκη νέων συγγραφέων και στην επιμέλεια των κειμένων ήταν καθοριστική. Έτσι, στις αναμνήσεις εκείνης της παρέας που συμμετείχαμε στις ανασκαφές το Καλοκαίρι του 1976, προστέθηκαν και άνθρωποι νεότεροι ηλικιακά που στα μεταγενέστερα χρόνια εργάστηκαν στις ανασκαφές του νησιού, ή στα αρχαιολογικά μουσεία της Θάσου και Καβάλας. Όλοι όμως έχουν ένα κοινό στοιχείο, την μεγάλη αγάπη για την Θάσο και το ιδιαίτερο δέσιμο με αυτό τον ξεχωριστό τόπο».

     

    Συνολικά είκοσιοκτώ συγγραφείς: Έντεκα αρχαιολόγοι (Γεωργία Αριστοδήμου, Τάκης Γραμμένος, Αντώνης Κόντος, Χάιδω Κουκούλη – Χρυσανθάκη, Πηνελόπη Μάλαμα, Δημητρία Μαλαμίδου, Κατερίνα Μπεχτσή, Στρατής Παπαδόπουλος, Βασιλεία Παπαλαζάρου, Χαράλαμπος Πέννας, Σοφία Τσουτσουμπέη – Λόλιου). Επτά καθηγητές και καθηγήτριες αρχαιολογίας (ArthurMuller, Χαράλαμπος Μπακιρτζής, Πλάτων Πετρίδης, Γιώτα Ατζακά, Διονυσία Μίσιου, Αικατερίνη Παπαευθυμίου – Παπάνθιμου Κατερίνα Χρυσανθάκη – Nagle). Ένας καθηγητής ανθρωπολογίας (Αναγνώστης Αγελαράκης). Τρεις αρχιτέκτονες (Σαπφώ Αγγελούδη-Ζαρκάδα, ΤonyKozelj, Αργύρης Μπακιρτζής). Ένας ιστορικός (Κώστας Χιόνης). Ένας συντηρητής (Δημήτρης Σιαμπανόπουλος). Μια ζωγράφος (Αργυρώ Μουτάφη – Αγελαράκη). Δυο λογοτέχνες (Γιάννης Ατζακάς, Γεωργία Τριανταφυλλίδου) και ένας πολιτικός επιστήμων (Παναγιώτης Αγελαράκης). Ο καθένας, παρουσιάζει με τη δική του προσωπική γραφή, τον τρόπο που η  επαφή του με το νησί και τους ανθρώπους του,επηρέασε την μετέπειτα ζωή του.

     

    «Ομολογώ πως το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες μας», επισημαίνει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ η κ. Αγγελούδη-Ζαρκάδα», τόσο τα μέλη της αγαπημένης αρχαιολογικής παρέας όσο και οι φίλοι – συνάδελφοι που προστέθηκαν μετά, δεν καταγράφουν σε αυτόν τον τόμο μόνο τα αποτελέσματα της δουλειάς τους. Τα κείμενά τους είναι βιωματικά και ορισμένων αυτοβιογραφικά. Ο καθένας μεταφέρει εικόνες που τον σημάδεψαν και εμπειρίες που βίωσε καθώς ζούσε και εργάζονταν στο νησί. Όλοι παρουσιάζουν την εικόνα ενός υπέροχου τόπου που αν και μέχρι σήμερα διατηρεί αρκετά από εκείνα τα στοιχεία, ωστόσο, δυστυχώς, τα περισσότερα χάθηκαν για πάντα στο διάβα της τεχνολογικής εξέλιξης και της τουριστικής ανάπτυξης».

     

    Η αγάπη των ξένων για το καταπράσινο νησί

     

    Ο αναγνώστης του τόμου έχει ίσως την μοναδική ευκαιρία καθώς θα τον διαβάζει να βρει συγκεντρωμένα, τα ήθη, τα έθιμα, την αρχιτεκτονική των σπιτιών, τις λαϊκές παραδόσεις, τους αυθεντικούς κατοίκους του νησιού. Τα κείμενα των συγγραφέων ξεφεύγουν κατά πολύ από το επιστημονικό και αυστηρά επαγγελματικό μοτίβο. Είναι κείμενα σχεδόν εξομολογητικά, συγκινητικά, νοσταλγικά, αστεία, που κρύβουν μέσα τους τόσο πολλές αναμνήσεις και εικόνες απαράμιλλής φυσικής ομορφιάς.

     

    Επίσης, εκείνο που γίνεται φανερό είναι πως οι ξένοι που εργάστηκαν στο νησί το αγάπησαν περισσότερο από όλους. Όπως ο πληθωρικός αρχιτέκτων – μηχανικός Τόνι Κοζέλι (TonyKozelj), με καταγωγή από τη Δαλματία, μέλος της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής που όχι μόνο εργάστηκε για χρόνια στο νησί αλλά τελικά ζει μόνιμα σε αυτό. Το κείμενο του διάσημου Γάλλου καθηγητή, πρώην διευθυντή της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής, Άρθουρ Μίλερ (ArthurMuller) που διεξάγει ακόμη  ανασκαφές στο νησί, αποτελεί έναν πραγματικό ύμνο για την Θάσο και τους ανθρώπους του.

     

    Ο τόμος, που εκδόθηκε από την Ιερά Μητρόπολη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου στο πλαίσιο του επετειακού εορτασμού των εκατό χρόνων από την σύσταση της, περιλαμβάνει και ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Οι περισσότερες φωτογραφίες προέρχονται από τα προσωπικά αρχεία των είκοσι οχτώ συγγραφέων, αλλά και από δύο μεγάλες συλλογές του αείμνηστου Θασίτη ερασιτέχνη φωτογράφου Δημήτρη Παπανθίμου, που αξιοποίησε ο καθηγητής Γεώργιος Κυραναστάσης και του εμβληματικού Λαρισαίου φωτογράφου Τάκη Τλούμπα, οι οποίοι αποτύπωσαν με το φωτογραφικό τους φακό μοναδικές στιγμές από την καθημερινή ζωή των κατοίκων του νησιού τις δεκαετίες από το 1950 έως το 1970.

     

    Ο συγκινητικός πρόλογος του τόμου της Σαπφώς Αγγελούδη και το επίγραμμα του Γιάννη Ατζακά, είναι αφιερωμένος στην μνήμη του μεγάλου θασίτη συγγραφέα,  Βασίλη Βασιλικού. Παρά την μεγάλη του επιθυμία να δώσει το «παρών» σε αυτή την σημαντική εκδοτική προσπάθεια, δεν πρόλαβε να την προλογίσει, καθώς  η υγεία του είχε επιδεινωθεί.

     

    Το πόσο καταλυτικό ήταν για την μετέπειτα επαγγελματική και προσωπική πορεία στη ζωή του καθενός, εκείνο το δέσιμο της αρχαιολογικής παρέας του 1976, φαίνεται στον επίλογο της εισαγωγής του καθηγητή Αναγνώστη Αγελαράκη: «Κι αν στο πέρασμα του χρόνου χάσαμε δυστυχώς την πολύτιμη παρουσία φίλων και συναδέλφων, η ανεκτίμητη αξία αυτών των νεανικών χρόνων, οι εμπειρίες και οι μνήμες που αποκτήθηκαν από εκείνα τα χρόνια όπως εν καιρώ διαπιστώσαμε αλλά και η σιγουριά και η ώθηση που μας χάρισε η Θάσος, ήταν εν πολλοίς καθοριστική για το μέλλον. Σαν να είχε σηματοδοτήσει για αρκετούς από εμάς ένα ξεκίνημα από μια Ιθάκη, για άλλους μια διαδρομή και ένα πέρασμα για τα επόμενα βήματα τους, ένα σταυροδρόμι καριέρας, για άλλους ένα εδάφιο για τη διάρκεια της ζωής τους».

     

    Κατηγορία: Slider, Αφιερώματα, Βιβλιοκριτική, Ειδήσεις

    Η ΝΑΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ: Οι πρώτες σελίδες «γράφτηκαν» επάνω στους βράχους

    Δημοσιεύτηκε στις

     

     

    Μια εξαιρετική σύνθεση αποτυπώνει τα πλοία που ταξίδευαν στις αρχαίες θάλασσες μας

     

     

    Γράφει ο Θεόδωρος Αν. Σπανέλης

     

    Μια εξαιρετική σύνθεση με όλα τα προϊστορικά πλοιάρια που «οργώνανε» τις προϊστορικές θάλασσες της σημερινής Καβάλας, παραδόθηκε, στο Ναυτικό Μουσείο Καβάλας, από τον κ. Λάζαρο Χατζηλαζαρίδη, γεωλόγο – διδάκτωρ Φιλοσοφίας του ΑΠΘ και επι δεκαετίες άοκνο ερευνητή των βραχογραφιών, στον οποίο ανήκει και η μοναδική συστηματική μελέτη που υπάρχει για το θέμα.

     

    Στο υπό έκδοση βιβλίου του κ. Χατζηλαζαρίδη «ΒΡΑΧΟΓΡΑΦΙΕΣ – ΒΡΑΧΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ Καβαλας»» υπάρχει ιδιαίτερη αναφορά στα πλοιάρια της προϊστορικής εποχής που μετέφεραν, ανθρώπους, εμπορεύματα, νέες ιδέες κ.α. σημειώνοντας μεταξύ άλλων, για τις βραχογραφίες του Συμβόλου όρους, καθώς εκεί και τις πιο πολλές παραστάσεις ότι «Τα πλοιάρια της «Γραμμένης Πέτρας» Φωλιάς με τα τριγωνικά πανιά μάλλον είναι από τις αρχαιότερες παραστάσεις των  συγκεκριμένων επιφανειών, για τις  οποίες είναι τεκμηριωμένη η διαχρονική  τους χάραξη. Το τριγωνικό πανί με την κορυφή του τριγώνου προς τα κάτω  και την βάση προς τα πάνω ήταν χαρακτηριστικό  των πλοιαρίων από τα μινωικά και μυκηναϊκά χρόνια μέχρι και τα βυζαντινά και μεταβυζαντινά .

    Τα πλοιάρια της Φτέρης  μοιάζουν με αυτά της Φωλιάς, έχουν τριγωνικά πανιά, τα οποία γεμίζουν με γραμμώσεις. Στις ίδιες επιφάνειες της Φτέρης μαζί  με τα πλοιάρια υπάρχουν και καριοφίλια. Τα καριοφίλια  δεν είναι δυνατό να είναι παλαιότερα των αρχών του 17ου αιώνα.

    Οι εικαστικές ή λειτουργικές αναπαραστάσεις πλοιαρίων θα μπορούσαν να ενταχθούν στην σειρά αναπαραστάσεων προϊστορικών και αρχαίων πλοιαρίων στον Ελλαδικό χώρο, όπως τα βαρκόσχημα αγγεία του Δισπηλιού, τα κωπήλατα και ιστιοφόρα της τοιχογραφίας στο Ακρωτήρι Σαντορίνης, το ιερό πλοίο του δακτυλιδιού του Μίνωα, καθώς και τα πλοία με έμβολα στην πλώρη της πρωτοκυκλαδικής περιόδου». Να σημειώσουμε ότι ο κ. Χατζηλαζαρίδης έχει αποτυπώσει πλοιάρια που μοιάζουν με αυτά που φέρει και ο περίφημος Δίσκος της Φαιστού και τα πλοιάρια αυτά βρίσκονται σε βράχους της περιοχής μας.

     

    Τα πλοία είναι για να μας ταξιδεύουν και αυτά που είναι χαραγμένα στους βράχους της Καβάλας μας ταξιδεύουν σε ένα μοναδικό ταξίδι στο χρόνο που ξεκινάει από τις απαρχές της ιστορίας, τότε που οι θαλασσοπόροι ξεκινούσαν να γράφουν τις πρώτες σελίδες μια λαμπρής ιστορίας ναυτοσύνης και περιπετειών, έτσι όπως αποτυπώθηκαν και στα πρώτα έπη, την Αργοναυτική εκστρατεία και την Οδύσσεια.

     

     

    Κατηγορία: Slider, Αφιερώματα, Ειδήσεις, Ιστορία, Περιβάλλον

    Φωταγώγηση του Δημαρχείου Καβάλας με το σύνθημα “WE REMEMBER” για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος.

    Δημοσιεύτηκε στις

    ΔΗΜΟΣ ΚΑΒΑΛΑΣ: Διεθνής Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος (27 Ιανουαρίου).

    Φωταγώγηση του Δημαρχείου Καβάλας με το σύνθημα “WE REMEMBER”

    “WE REMEMBER”

    Ο Δήμος Καβάλας θα προβάλει τη Δευτέρα 27 Ιανουαρίου από τις 19:00 έως τις 20:00, στην πρόσοψη του Δημαρχιακού Μεγάρου, το λογότυπο της διεθνούς εκστρατείας ενημέρωσης για τη διατήρηση της Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, μεταξύ αυτών και των 1.484 Εβραίων της Καβάλας, με το σύνθημα “We Remember”.

    🇪🇺 Η εκστρατεία προωθείται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την UNESCO και τη Σύνοδο των Προέδρων των Κοινοβουλίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντίστοιχες δράσεις πραγματοποιήθηκαν σήμερα σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού.

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Ιστορία, Κοινωνία

    Καβάλα: Νέα ευρήματα για τους Φιλίππους έφερε στο φως το έργο της πυρασφάλειας

    Δημοσιεύτηκε στις

     

     

    Η εξέλιξη, μέσα στον χρόνο, της αρχαίας πόλης των Φιλίππων και η καθημερινότητα των κατοίκων της αναδεικνύονται με εντυπωσιακό τρόπο, με αφορμή τα έργα που εκτελούνται τον τελευταίο χρόνο στον αρχαιολογικό χώρο για την εγκατάσταση του δικτύου πυρασφάλειας. Οι εργασίες αυτές έφεραν στην επιφάνεια μικρά και μεγάλα «μυστικά» της αρχαίας πόλης, που επιβεβαιώνουν τις εδώ και πολλές δεκαετίες επιστημονικές αρχαιολογικές μελέτες για τα λαμπρά οικοδομήματα που την κοσμούσαν και τη δικαιολογημένη μεγάλη φήμη που απέκτησε μετά την ίδρυσή της (το 356 π.Χ.) από τον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο.

    Ένα μεγάλο δημόσιο κτίριο, όπου υπάρχει εντοιχισμένο άγαλμα νεανικής ανδρικής μορφής, τμήματα των οδών της πόλης, θέρμες (δημόσια λουτρά) με ρωμαϊκή και παλαιοχριστιανική φάση, εργαστήρια και οικίες, είναι μερικά μόνο από τα όσα είδαν και κατέγραψαν οι αρχαιολόγοι κατά τη διάρκεια των απαιτητικών εργασιών για την εγκατάσταση του δικτύου ύδρευσης και πυρασφάλειας.

    «Το έργο αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να επιβεβαιώσουμε τα αποτελέσματα της γεωφυσικής έρευνας που έγινε στο πλαίσιο ενός άλλου έργου, υπό τον καθηγητή του ΑΠΘ Γρ. Τσόκα, αλλά και παλαιότερων διασκοπήσεων. Η μέθοδος αυτή, η οποία εντοπίζει θαμμένους τοίχους, μας πρόσφερε εντυπωσιακά αποτελέσματα στους Φιλίππους και μας βοήθησε πολύ στην όδευση του αγωγού, ώστε να μην θιγούν αρχαιότητες. Ταυτόχρονα, το έργο πυρασφάλειας, μας πρόσφερε νέα στοιχεία για την πολυσήμαντη ιστορία της πόλης και μετά τον 6ο αιώνα μ.Χ. ακυρώνοντας τη μέχρι τώρα υπόθεση ότι οι Φίλιπποι εγκαταλείφθηκαν την περίοδο αυτή. Κατά τις εργασίες εντοπίσαμε οικοδομήματα που χρονολογούνται από τον 9ο ως τον 11ο μ.Χ αιώνα, που φανερώνουν ότι η πόλη κατοικούνταν και τότε», τονίζει, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η διευθύντρια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Καβάλας – Θάσου, Σταυρούλα Δαδάκη.

    Τι περιλαμβάνει το σχέδιο της πυρασφάλειας

    «Η κατασκευή του δικτύου πυρασφάλειας δεν ήταν ένα εύκολο έργο, απαιτήθηκαν πολλές μελέτες, συστηματική εργασία και επίπονη δουλειά από το προσωπικό της Εφορείας. Έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα ώστε να δίνονται εναλλακτικές λύσεις, όταν οι εργασίες συναντούσαν αρχαιολογικά ευρήματα», σημειώνει η κ. Δαδάκη και συνεχίζει: «κάθε φορά που ο εργολάβος, στην πορεία όπου είχε χαραχθεί το σκάμμα για να περάσουν οι σωλήνες, συναντούσε σημεία αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, έπρεπε να γίνει νέα χάραξη για την όδευση των αγωγών. Σε μια περίπτωση, οι αγωγοί με ειδική κατασκευή πέρασαν πάνω από ένα αρχαίο τοιχίο κάνοντας ένα “π” ώστε να μην καταστραφεί, ενώ μόνο σε δυο περιπτώσεις σε ένα δίκτυο αγωγών, μήκους 2 χλμ. περίπου χρειάστηκε να αποδομηθούν μερικώς τέσσερις τοίχοι, μερικώς κατεστραμμένοι».

    Η πυροπροστασία της φημισμένης αρχαίας πόλης των Φιλίππων, που περιλαμβάνει εμβληματικά μνημεία όπως το θέατρο, τη Βασιλική Β’ και την αρχαία αγορά, αποτέλεσε προτεραιότητα για το υπουργείο Πολιτισμού. Το έργο, συνολικού προϋπολογισμού άνω των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ, εντάχθηκε στο Ταμείο Ανάκαμψης και αναμένεται να παραδοθεί μέχρι το φθινόπωρο του 2025. Στοχεύει στην ενίσχυση της πυρασφάλειας του επισκέψιμου αρχαιολογικού χώρου (έκτασης 60 στρεμμάτων, έναντι των 700 στρεμμάτων που είναι όλη η εντός των τειχών πόλη), ενώ παράλληλα σέβεται την αρχαιολογική του αξία, καθώς οι εργασίες περιλαμβάνουν σύγχρονες τεχνολογίες χωρίς να επηρεάζουν τα ευαίσθητα μνημεία.

    Σύμφωνα με τη μελέτη, στις παρυφές του επισκέψιμου αρχαιολογικού χώρου κατασκευάστηκαν δύο δεξαμενές που τροφοδοτούν με νερό στο δίκτυο, ενώ περιμετρικά θα τοποθετηθούν πυροσβεστικοί κρουνοί χωρίς να αλλοιώνεται η αισθητική του περιβάλλοντα χώρου. Επίσης, με πρόταση της Σταυρούλας Δαδάκη, μαζί με τους αγωγούς πυρασφάλειας τοποθετήθηκε αγωγός ύδρευσης και επιπλέον αγωγός όδευσης καλωδίων ηλεκτρικού ρεύματος, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα παροχής πόσιμου νερού και ρεύματος σε όλο τον αρχαιολογικό χώρο.

    Αύξηση της επισκεψιμότητας το 2024

    Ο αρχαιολογικός χώρος των Φιλίππων, ενταγμένος από το 2016 στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, συγκαταλέγεται στα μνημεία εκείνα που μετά την πανδημία του κορονοϊού παρουσιάζουν σημαντική αύξηση της επισκεψιμότητας.

    «Το 2024», επισημαίνει η κ. Δαδάκη, «η επισκεψιμότητα των Φιλίππων έφτασε τα 100.000 άτομα και το νούμερο αυτό είναι σημαντικό καθώς μέχρι και τον κορονοϊό (τις χρονιές 2015 – 2019) η επισκεψιμότητα κυμαινόταν γύρω στα 40.000 άτομα ετησίως. Εκτιμώ ότι τα σημαντικά έργα που ξεκίνησαν το 2019 για την ενοποίηση του αρχαιολογικού χώρου άλλαξαν σημαντικά την εικόνα του. Αυτή την περίοδο τα έργα πυρασφάλειας μας πρόσφεραν καινούργια δεδομένα για την ρυμοτομία της αρχαίας πόλης και ταυτόχρονα ανέδειξαν καίριες θέσεις για μελλοντικές νέες ανασκαφές ώστε να αποκαλυφθούν ακόμα περισσότερα μνημεία».

    «Για παράδειγμα, από τα πρώτα κτίσματα που αξίζει να ανασκαφούν, είναι αυτό που βρέθηκε πλησίον του αρχαίου θεάτρου», επισημαίνει η Έφορος Αρχαιοτήτων της Καβάλας και συνεχίζει: «πρόκειται για ένα μεγάλων διαστάσεων κτίσμα, άρα υποθέτουμε πως είχε δημόσιο χαρακτήρα, στη βόρεια πλευρά του οποίου είναι εντοιχισμένο ένα αγαλματίδιο νεανία ως διακοσμητικό στοιχείο. Οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να διαμορφώνουν κογχάρια και μέσα να τοποθετούν αγάλματα. Το έργο αποκάλυψε το άνω τμήμα του κορμού, αλλά πρέπει να ολοκληρωθεί η ανασκαφή του για να δούμε ολόκληρη την εικόνα του. Επίσης, είναι προς διερεύνηση αν το κτίριο αυτό σχετίζεται με το αρχαίο θέατρο τον 2οαιώνα μ.Χ., αν είναι μια δεξαμενή για την συγκέντρωση νερού, ή αποθήκη σιτηρών, ή θέρμες».

    «Ένα ακόμα ενδιαφέρον κτίριο, που βρέθηκε κατά τις εργασίες του δικτύου πυρασφάλειας», επισημαίνει η κ. Δαδάκη, «βρίσκεται νοτιοδυτικά της παλαίστρας που θεωρούμε πως ήταν θέρμες (δημόσια λουτρά). Αποκαλύφθηκε τμήμα μιας αίθουσας με ημικυκλική διαμόρφωση και δάπεδα από ορθομαρμάρωση. Το ενδιαφέρον είναι ότι έχει και μια παλαιοχριστιανική φάση, καταπατώντας έναν ρωμαϊκό δρόμο και μας δίνει στοιχεία για τη ρυμοτομία της πόλης κατά τον 6ο αι. μ.Χ».

    «Εξίσου ενδιαφέρον είναι και ο τοίχος που ορίζει τη βόρεια πλευρά της λεγόμενης Εγνατίας. Αποκαλύφθηκε σε αρκετό μήκος. Φέρει εσοχές σε μορφή κόγχης, οι οποίες πιθανόν κοσμούνταν με αγάλματα. Τμήμα παρόμοιου τοίχου είχε σκαφτεί από τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή, τη δεκαετία του 1930, βόρεια της αρχαίας αγοράς, χωρίς ωστόσο να ερμηνευτεί. Αν η έρευνα, που σίγουρα αξίζει να συνεχιστεί, αποκαλύψει ότι πρόκειται για τη συνέχεια του ίδιου τοίχου, τότε μιλάμε για μια μνημειακή διαμόρφωση που χώριζε τα δύο επίπεδα της πόλης», καταλήγει η Έφορος Αρχαιοτήτων Καβάλας – Θάσου.

     

    Βασίλης Λωλίδης – ΑΠΕ ΜΠΕ

    Κατηγορία: Slider, Αφιερώματα, Ειδήσεις, Ιστορία, Κοινωνία, ΦΙΛΙΠΠΟΙ

    Νέστος: Ένας ποταμός με τοπία αρχέγονης, και καθηλωτικής ομορφιάς.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Νέστος: Ένας ποταμός με τοπία αρχέγονης, καθηλωτικής ομορφιάς.
    Είναι και από μόνος του αιτία για να ταξιδέψετε στην Ξάνθη, διανύοντας εκτάσεις που θα σας μείνουν αξέχαστες.

     

     

    O Νέστος είναι ένας τεράστιος ποταμός, με τοπία αρχέγονης, καθηλωτικής ομορφιάς/Photo: Νίκος Κόκκας.
    Σύμφωνα με τη μυθολογία, γεννήθηκε στην αρχή του Χρόνου• και, μέχρι και σήμερα, φέρει στα πράσινα νερά του και στα αρχαία του δάση όλη τη γοητεία της άγριας, παρθένας φύσης της Θράκης. Το ταξίδι του ξεκινάει από την οροσειρά της Ρίλα, στη νοτιοδυτική Βουλγαρία, που είναι η ψηλότερη σε ολόκληρα τα Βαλκάνια.

     

    Στην πορεία ο Νέστος αφήνει τη Βουλγαρία, διασχίζει τους ορεινούς όγκους της δυτικής Ροδόπης και το όρος Φαλακρό και γίνεται σύνορο ανάμεσα στην Καβάλα και στην Ξάνθη, αφού πρώτα έχει κάνει ένα πανέμορφο πέρασμα από τη Δράμα (Παρανέστι). Καταλήγει δε στο Θρακικό Πέλαγος, ακριβώς απέναντι από τη Θάσο. Ο ρους του καλύπτει 243 χιλιόμετρα, με τα 130 από αυτά να βρίσκονται στην Ελλάδα.

     

    Στο Παρατηρητήριο – Οι μαίανδροι του Νέστου

    Ξεκινάτε για το Παρατηρητήριο από το χωριό Τοξότες, με κατεύθυνση προς Ίμερα. Πρώτη στάση στον φούρνο της Σοφίας, για να προμηθευτείτε καυτά, μικρούτσικα πιροσκί: είτε γεμιστά με τυρί, είτε με πατάτα, είτε με πιπεριά Φλωρίνης, είναι μια φοβερή απόλαυση μέσα στο κρύο πρωινό.

     

    Ανηφορίζετε έπειτα στην Αχλάδα, στους πρόποδες της Ροδόπης. Σε δρόμο όλο στροφές, περνώντας διαδοχικά από τη ζώνη του πεύκου, τη ζώνη της δρυός και τη ζώνη της οξιάς. Τέλος φθινοπώρου, λίγο πριν μπει για τα καλά ο χειμώνας, θα δείτε περνώντας από τα ρέματα ότι τα πλατάνια κρατούν ακόμα την καταπράσινη φορεσιά τους –μύθος λοιπόν τα πεσμένα, κίτρινα φύλλα. Τουλάχιστον για φέτος.

     

     

    Οι αμβλείες, γυμνές κορυφογραμμές διαδέχονται η μία την άλλη. Κάποια στιγμή η θάλασσα βγαίνει από μακριά σε πρώτο πλάνο, ασημόγκριζη κι αστραφτερή στο λίγο φως του ήλιου που περνάει μέσα από τα σύννεφα. Αν η μέρα είναι ηλιόλουστη, πάλι, μπορεί να δείτε και τη Σαμοθράκη, το Άγιο Όρος και τη Λήμνο. Προς τον βορρά φαίνονται και τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα.

     

    Πού και πού προσπερνάτε εγκαταλελειμμένα, μισογκρεμισμένα καπνοχώρια με πετρόκτιστα σπίτια. Είναι πολλά, σε όλη τη διαδρομή μέχρι τη Σταυρούπολη. Κάποτε ανθούσαν οικονομικά λόγω του καπνού που καλλιεργούσαν εντατικά –προϊόν πρώτης ποιότητας, σημειωτέον: ανατολικού τύπου («μπασμάς»), με έντονο άρωμα, δύσκολη καλλιέργεια, αλλά καλό κέρδος. Ακόμα διακρίνονται οι σχετικές αναβαθμίδες, όπως θα δείτε ερχόμενοι εδώ. Γύρω στα μέσα της δεκαετίας 1960 η σημασία της καπνοπαραγωγής μετατοπίστηκε στην κεντρική και δυτική Μακεδονία και κυρίως στη Θεσσαλονίκη. Αντίστοιχα, η ανατολική Μακεδονία και η Θράκη υποβαθμίστηκαν κι έτσι τα καπνοχώρια σταδιακά ερήμωσαν (εκτός από τα Πομακοχώρια, όπου η καλλιέργεια συνεχίστηκε μέχρι και τη δεκαετία του 1990).

     

     

    Έχετε ήδη διανύσει 10 χιλιόμετρα όταν φτάνετε στην κορυφή, σε υψόμετρο 1.000 μέτρων. Η θέα είναι καθηλωτική: ο κάμπος της Ξάνθης απλώνεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια μέχρι τη θάλασσα, εκεί όπου σχηματίζεται το Δέλτα του Νέστου. Ακολουθείτε ένα μικρό, κατηφορικό, χωμάτινο μονοπάτι –το οποίο γρήγορα εξελίσσεται σε πλακόστρωτο δρομάκι– μέχρι που φτάνετε σε ένα ημικυκλικό, πετρόκτιστο μπαλκόνι. Είναι το Παρατηρητήριο, έργο του Πολιτιστικού Αναπτυξιακού Κέντρου Θράκης.

     

    Στο γείσο του Παρατηρητηρίου είναι χαραγμένα τα σημεία που βλέπετε από κάθε γωνία θέασης, με τα ονόματα των κορυφογραμμών, το Παγγαίο όρος, το όρος Φαλακρό, το Δέλτα του Νέστου, τα χωριά που θα συναντήσετε αν πορευθείτε με αυτοκίνητο (ή με τα πόδια) ανάμεσα στα βουνά, καθώς και η διαδρομή του σιδηρόδρομου.

     

    Εκπληκτική η θέα προς τη Βουλγαρία, τη θάλασσα και τον κάμπο. Ηighlight, όμως, παραμένουν οι μαίανδροι του Νέστου. Καθώς το μεγάλο ποτάμι διαβαίνει από το φαράγγι που σχηματίζουν οι πλαγιές στους πρόποδες της Ροδόπης –τα Στενά, όπως τα λένε– σχηματίζει μια σειρά μαιανδρισμούς, δηλαδή αλλεπάλληλες κουλούρες. Προσφέροντας, έτσι, τη μοναδική εικόνα ενός τεράστιου φιδιού, που αργοσέρνεται στο βάθος.

     


    Μπορείτε να περιδιαβείτε αυτούς τους μαιάνδρους ακολουθώντας το καθαρισμένο και σηματοδοτημένο μονοπάτι που περνάει μέσα από το φαράγγι. Γενικά, υπήρχε –και υπάρχει ακόμα– μεγάλο δίκτυο μονοπατιών, το οποίο συνέδεε τα πάλαι ποτέ ακμάζοντα καπνοχώρια. Στις δικές μας ημέρες προσφέρουν διαδρομές συναρπαστικές, τις οποίες θα κάνετε με ειδικευμένους οδηγούς. Θα σας φέρουν σε γοητευτική επαφή με την παρθένα φύση γύρω από τον Νέστο, αλλά θα σας κάνουν και κοινωνούς του τρόπου ζωής των ανθρώπων που κατοικούσαν κι ευημερούσαν εδώ, μόλις 60 χρόνια πριν.

     

    Δείτε περισσότερες πληροφορίες εδώ:

    www.travel.gr

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Κοινωνία, Περιηγήσεις

    Η Γέννηση του Χριστού και η συνειδητοποίηση της ανθρώπινης πραγματικότητας.

    Δημοσιεύτηκε στις

     

    Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, του Κέντρου Διαφύλαξης Αγιορειτικής Κληρονομιάς (Κε.Δ.Α.Κ.), Θεσσαλονίκη 2000.

     

    «Όσο κι αν ο σύγχρονος κόσμος αποφεύγει να αντλήσει κάποιο ανθρωπολογικό νόημα από τα Χριστούγεννα, που για τις χριστιανικές κοινωνίες είναι ένα μήνυμα αγάπης, τόσο αυτό το μήνυμα θα ηχεί πιο δυνατά ως αναγκαιότητα και ως έλλειμμα στις ψυχές των ανθρώπων», επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο καθηγητής Χριστιανικής Γραμματείας, Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, Χρήστος Αραμπατζής.

    Επιπρόσθετα, μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι «Τα Χριστούγεννα, ως εορτή, έρχονται να υπενθυμίσουν ένα κεφαλαιώδους σημασίας γεγονός για την ανθρωπότητα. Στην ιστορία των πολιτισμών δεν υπήρξε ποτέ, έξω από το Ευαγγέλιο, η περιγραφή της εισόδου της του Θεού ως «σαρκωμένης αγάπης» στην Ιστορία. Μιας αγάπης, όμως, όχι αυτοαναφορικής και άρα φυλακισμένης, αλλά μιας αγάπης που αγκαλιάζει τα πάντα και εκδηλώνεται ως «έσχατη ταπείνωση», ως κάθοδος της άχρονης και άπειρης θείας υπόστασης του Λόγου μέσα στην ευτέλεια της ανθρώπινης ιστορικής πραγματικότητας».

    Αναλυτικά, η οπτική του κυρίου Χρήστου Αραμπατζή επί του θέματος της Γέννησης του Χριστού και της συνειδητοποίησης της ανθρώπινης πραγματικότητας:

    Οι ημέρες των Χριστουγέννων δίνουν πάντα μια αφορμή για να αναψηλαφήσουμε τον «έσω άνθρωπο» και να αναρωτηθούμε για το νόημα της ανθρώπινης ζωής και της συνύπαρξής μας με τους άλλους.

    Όσο κι αν ο σύγχρονος κόσμος αποφεύγει να αντλήσει κάποιο ανθρωπολογικό νόημα από τα Χριστούγεννα, που για τις χριστιανικές κοινωνίες είναι ένα μήνυμα αγάπης, τόσο αυτό το μήνυμα θα ηχεί πιο δυνατά ως αναγκαιότητα και ως έλλειμμα στις ψυχές των ανθρώπων.

    Η καθημερινότητά μας, η οποία καθίσταται ολοένα και πιο πολύπλοκη λόγω των επεκτεινόμενων δυνατοτήτων επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης, απαιτεί από όλο και περισσότερους ανθρώπους τη συνειδητοποίηση και την αντιμετώπιση όχι μόνον των δικών τους αντιφάσεων, αλλά και αυτών του περιβάλλοντός τους.

    Οι συλλογικές καταστροφές είναι πάντα το άθροισμα άλυτων επιμέρους προβλημάτων των εσωτερικών αντιφάσεων και αγκυλώσεων του ανικανοποίητου του ανθρώπου, που όσο μεγαλώνει τόσο πιο αυτοκαταστροφικό γίνεται.

    Ένα ανικανοποίητο που επιτείνεται καθώς αυτό που επιζητεί εκ της φύσεώς του ο άνθρωπος είναι η «έκφραση και η απόλαυση της αγάπης». Ο άνθρωπος έχει προικιστεί με την ικανότητα να αισθάνεται και να εκπέμπει την αγάπη, ως χαρακτηριστικό της ύπαρξής του, ως το μεγάλο και ανεξήγητο μυστήριο της φύσης του και της ιστορικής του δράσης.

    Τα Χριστούγεννα, ως εορτή, έρχονται να υπενθυμίσουν ένα κεφαλαιώδους σημασίας γεγονός για την ανθρωπότητα. Στην ιστορία των πολιτισμών δεν υπήρξε ποτέ, έξω από το Ευαγγέλιο, η περιγραφή της εισόδου της του Θεού ως «σαρκωμένης αγάπης» στην Ιστορία. Μιας αγάπης, όμως, όχι αυτοαναφορικής και άρα φυλακισμένης, αλλά μιας αγάπης που αγκαλιάζει τα πάντα και εκδηλώνεται ως «έσχατη ταπείνωση», ως κάθοδος της άχρονης και άπειρης θείας υπόστασης του Λόγου μέσα στην ευτέλεια της ανθρώπινης ιστορικής πραγματικότητας.

    Μόνο μέσα στο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού κηρύττεται αυτή η αδιαφιλονίκητη αλήθεια της ενανθρώπισης του ίδιου του Θεού, ως έκφραση της απόλυτης αγάπης προς τον άνθρωπο, ώστε αυτός να λυτρωθεί από τα δεσμά του φόβου του θανάτου, μιμούμενος αυτή την αγάπη, αρνούμενος όσα τον καθηλώνουν στην αυτάρεσκη αυτοαναφορικότητα. Όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται, ο θάνατος ως το έσχατο όριο της ανθρώπινης συνειδητότητας βρίσκει την αναίρεσή του μόνο στην ελπίδα της αγαπητικής σχέσης που θεμελιώνεται στον ίδιο τον Χριστό και εκδηλώνεται ως «φυσική» συνέπεια στον συνάνθρωπο. Η νοηματοδότηση αυτής της σχέσης θεμελιώνεται στο γεγονός της Γέννησης του Χριστού, της εισόδου του Θεού μέσα στην ιστορία και στη δυνατότητα που προσφέρει στον άνθρωπο να εκφράσει την αγάπη ως γνώρισμα και θεμέλιο της ύπαρξής του.

    Πολύ εύστοχα ένας από τους μεγάλους αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Μάξιμος Ομολογητής (7ος αι.) χαρακτήρισε τη Γέννηση του Χριστού ως το προαιώνιο μυστήριο της δημιουργίας του ανθρώπου.

    Οι άνθρωποι έλαβαν διά της δημιουργίας το «απλώς είναι». Αλλά το δέχθηκαν εν όψει του τελικού αιτίου προς το «ευ είναι», το οποίο θα πραγματοποιηθεί διά της ενσάρκωσης. Το «απλώς είναι» παραμένει κάτι ατελές, δεν είναι παρά μια σκιά σε σύγκριση με το «ευ είναι» που μονίμως αναζητά ο άνθρωπος και του προσφέρεται μέσα από τη Γέννηση του Χριστού. Μέσα σε αυτό το γεγονός ο άνθρωπος παραδίδεται στο απόλυτο μυστήριο που ονομάζουμε Θεό, ανανεώνεται και ανακαινίζεται ικανοποιώντας τη λαχτάρα του να γευτεί τη μακαριότητα και την ευδαιμονία.

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Κοινωνία, Πρόσωπα

    To Χειμερινό ηλιοστάσιο στην Ελλάδα, στο Βυζάντιο και στον υπόλοιπο χρόνο…

    Δημοσιεύτηκε στις

    Χειμερινό ηλιοστάσιο 2024: Έρχεται η μεγαλύτερη νύχτα της χρονιάς Φωτογραφία: PIXABAY

    Η επίσημη έναρξη του φετινού χειμώνα, καταγράφεται το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου, με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο 2024, να κάνει την εμφάνισή τους τέσσερις ημέρες πριν τα Χριστούγεννα. Σύμφωνα με τα όσα έχουν ανακοινωθεί, το προσεχές Σάββατο στις 04:27 π.μ. UTC (06:27 π.μ. ώρα Ελλάδας) θα πραγματοποιηθεί το αστρονομικό φαινόμενο που σηματοδοτεί την αλλαγή της εποχής και τη μικρότερη ημέρα του έτους στο βόρειο ημισφαίριο.

    Χειμερινό Ηλιοστάσιο: Το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου θα έχουμε την μεγαλύτερη νύχτα του έτους
    Το βράδυ της 21ης Δεκεμβρίου θα είναι το μεγαλύτερο του έτους σε διάρκεια. Μετά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, οι νύχτες μικραίνουν και οι ημέρες μεγαλώνουν, μέχρι να σημειωθεί το Θερινό Ηλιοστάσιο, όπου θα έχουμε τη μεγαλύτερη σε διάρκεια ημέρα του έτους.

    Ηλιοστάσιο ονομάζεται η χρονική στιγμή κατά την οποία ο άξονας της Γης εμφανίζεται στραμμένος όσο περισσότερο προς ή μακριά από τον Ήλιο και συμβαίνει κατά την ετήσια τροχιά της Γης γύρω από αυτόν. Αυτό ισοδυναμεί με τον Ήλιο να βρίσκεται στο βορειότερο ή στο νοτιότερο σημείο του ουρανού που βρίσκεται το μεσημέρι, όπως εμφανίζεται σε μας, πάνω στην επιφάνεια της Γης.

    Το χειμερινό ηλιοστάσιο, δεν είναι πάντα την ίδια ημέρα κάθε χρόνο. Το συναντάμε μεταξύ 20 και 23 Δεκεμβρίου, πιθανότερα μεταξύ 21ης και 22ης Δεκεμβρίου.

     

    Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο στην Ελλάδα

    Σύμφωνα με τα έθιμα στη χώρα μας, συνηθιζόταν την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου να τοποθετούν στο αναμμένο τζάκι ένα αρκετά μεγάλο ξύλο, που ονομαζόταν μάμμη ή μπάμπω. Γιατί έπρεπε σε κάθε σπίτι, να καίει η φωτιά, για να αποτρέπονται οι ανεπιθύμητοι καλικάντζαροι αλλά και για να ζεσταθεί ο μικρός Χριστός. Έτσι, το πιο διαλεκτό και μεγάλο κούτσουρο, φυλαγμένο ως τότε από τη νοικοκυρά του σπιτιού, το προσκομίζουν στο τζάκι τη παραμονή και το ραίνουν με αμύγδαλα και καρύδια, με ξηρούς καρπούς της περασμένης χρονιάς. Το κούτσουρο αυτό με το άναμμα ονομάζεται Χριστόξυλο.

     

    Στο Βυζάντιο

    Στα βυζαντινά χρόνια τα Βρουμάλια, διαρκούσαν από τις 24 Δεκεμβρίου έως τις 17 Ιανουαρίου. Τις ημέρες αυτές οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες προσέφεραν δώρα σε συγγενείς, φίλους και προσωπικό των ανακτόρων. Η Σύνοδος της Ρώμης το 743 μ.Χ. κατάργησε τις γιορτές, θεωρώντας ότι είναι ειδωλολατρικές.

    Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

    Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η γιορτή του «Ήλιου» στις 25 Δεκεμβρίου ήταν πολύ σημαντική. Ο Ήλιος άρχιζε και πάλι να ανεβαίνει στον ουρανό και έτσι να μεγαλώνουν οι ημέρες και οι Ρωμαίοι γιόρταζαν τα Σατουρνάλια.

     

    Στον υπόλοιπο κόσμο

    Οι αγγλοσαξονικοί λαοί τιμούσαν το χειμερινό ηλιοστάσιο με παγανιστικές ηλιολατρικές γιορτές, όπως το άναμμα φωτιάς, για να χαιρετίσουν την επάνοδο του ήλιου στο βόρειο ημισφαίριο.

    Σήμερα υπάρχει ένα έθιμο που συνδέεται με το χειμερινό ηλιοστάσιο και τηρείται στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Οι συμμετέχοντες χωρίζονται σε δύο ομάδες, στους Καθαρούς και τους Ακάθαρτους. Οι Καθαροί, ντυμένοι με την τοπική ενδυμασία (σκουροπράσινο σακάκι και μαύρο δερμάτινο παντελόνι) φορούν στο κεφάλι ένα είδος ψεύτικης κόμμωσης σε διάφορα σχήματα, που πολλές φορές φτάνει σε ύψος τα τρία μέτρα και σε βάρος τα 25 κιλά. Οι Ακάθαρτοι φορούν προβιές και στα πρόσωπά έχουν άγριες μάσκες.

    Στην Κίνα γιορτάζουν τη μικρότερη ημέρα του χρόνου με οικογενειακές συγκεντρώσεις και μνημόσυνα στους προγόνους (Dongzhi). Το πιάτο που κυριαρχεί είναι το τανγκγιάν ένα είδος κεφτέ από ρύζι.

    Στο Ιράν γιορτάζουν τη μεγαλύτερη και πιο σκοτεινή νύχτα του χρόνου με οικογενειακές συνάξεις και συγκεντρώσεις σε φιλικά σπίτια, όπου κυριαρχεί το φαγητό, το ποτό και η απαγγελία ποίησης.

     

    πηγή: www.dnews.gr

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Ιστορία

    ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Ο Βυζαντινός Μέγας Αλέξανδρος επιστρέφει στους ουρανούς!

    Δημοσιεύτηκε στις

     

     

    Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών, υιός του Φιλίππου και της Ολυμπιάδος, υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα φαινόμενα της παγκόσμιας ιστορίας. Η αυτοκρατορία του σηματοδότησε το πέρασμα στον μεγάλο ελληνιστικό κόσμο, ο οποίος συντήρησε την ελληνική κυριαρχία και διέδωσε τον ελληνικό πολιτισμό μέχρι τα βάθη της Ινδίας. Οι δομές αυτού του κόσμου έμειναν κληρονομιά στην αρχαία Ρώμη, το Βυζάντιο, την ανακάμπτουσα Περσία, το Ισλάμ, τους λαούς της κεντρικής Ασίας.

     

    Πάνω από όλα η φωτεινή και ευγενής φυσιογνωμία του ίδιου του Αλεξάνδρου συγκίνησε τους λαούς που τον συνάντησαν. Η πρωτοφανής αυτή εκτίμηση και θαυμασμός για τον κατακτητή έγινε διάθεση οικειοποίησης αλλά και μυθοποίησης. Δίπλα από τον ιστορικό Μέγα Αλέξανδρο δημιουργήθηκε ένας μυθολογικός, ένα ον θείο, ένας ήρωας θαυμαστών, ευτράπελων και υπερφυσικών περιπετειών.

     

     

    Όσο οι σοφοί και πεπαιδευμένοι μελετούσαν τις ιστορικές μαρτυρίες του Αρριανού και του Πλουτάρχου, οι απλοί άνθρωποι της Ελλάδος, της Αιγύπτου και της Περσίας έπλαθαν κάθε λογής ιστορίες, οι οποίες, με διάφορους τρόπους και στο πέρασμα του χρόνου, έφθασαν από την βόρεια Ευρώπη μέχρι τη νοτιοανατολική Ασία. Πιο διάσημη από αυτές ήταν “ο Βίος Αλεξάνδρου του Μακεδόνος”, ο οποίος κυκλοφόρησε για αιώνες σε δεκάδες γλώσσες και παραλλαγές.

     

    Ο Αλέξανδρος ήταν φυσικά το πρότυπο των ελληνιστικών βασιλέων (Πτολεμαίων, Σελευκιδών κλπ), και έπειτα των Ρωμαίων. Η σύγκλιση των πολιτισμών και των πολιτικών ιδεολογιών (θείος ηγεμόνας, κοσμοκρατορική βασιλεία, ελληνική γλώσσα, ρωμαϊκό δομή) στο πρόσωπο του Βυζαντίου υπήρξε απόλυτη και θεαματική. Τη συναρπαστική αυτή συνάντηση ιστορεί, με μεγάλη λεπτομέρεια και επιστημονική τεκμηρίωση, το πρόσφατο έργο του Δημήτρη Κουγιουμτζόγλου, “Ο Βυζαντινός Μέγας Αλέξανδρος”, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

     

     

    Πρόγονος των Βυζαντινών αυτοκρατόρων

    Ως το επιζήσαν ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, το Βυζάντιο έφερε τα διάσημα της οικουμενικής μοναρχίας και συνέχιζε τον πανάρχαιο αγώνα κατά των Περσών. Η πλήρης επικράτηση της ελληνικής γλώσσας και η αδιάκοπη συνέχιση των κλασσικών σπουδών εμπέδωσε το πρότυπο του Αλεξάνδρου ως ιδανικού βασιλέα, άξιου προς μίμηση.

     

    Η ανακτορική ρητορική, η χρονογραφία και η ιστοριογραφία, είναι γεμάτες από πολυάριθμα έργα που επικαλούνται τον Μέγα Αλέξανδρο και καλούν τον εκάστοτε αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης να τον ακολουθήσει στην ανδρεία, την γενναιοδωρία, την εγκράτεια και την φιλανθρωπία. Συγκεκριμένοι αυτοκράτορες, όπως ο Ηράκλειος και οι τρεις μείζονες Κομνηνοί (Αλέξιος, Ιωάννης, Μανουήλ) υμνήθηκαν ιδιαίτερα ως συνεχιστές του Αλεξάνδρου.

     

    Η θέση της αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου ως προδρόμου της Ρωμαϊκής και Βυζαντινής, διευκόλυνε πολύ την ιδεολογική συσχέτιση του θρόνου του Βυζαντίου με εκείνου της Πέλλας. Σε απόκρυφα κείμενα μάλιστα, ο οικιστής του αρχαίου Βυζαντίου, ο Βύζας από τα Μέγαρα, παρουσιάζεται ως στρατηγός του Αλεξάνδρου. Οι Βυζαντινοί τροποποίησαν ακόμη το αλεξανδρινό μυθιστόρημα ώστε ο Αλέξανδρος να κατακτά την Ρώμη, και όχι η Ρώμη την Ελλάδα!

     

    Η χριστιανική Εκκλησία τήρησε επαμφοτερίζουσα στάση προς τον Μακεδόνα κοσμοκράτορα. Την εποχή εξάπλωσης του Χριστιανισμού, από πολλούς εθνικούς ο Αλέξανδρος τιμάτο ως θεός, και οι ιεράρχες έπρεπε να πείσουν το ποίμνιο για την ανθρώπινη και φθαρτή φύση του. Από την άλλη όμως, οι μεγάλες του αρετές και η ιστορική του σημασία επέτρεψαν μία παράδοξη, αλλά πολύ γόνιμη “βάπτισή” του.

     

     

    Με πρώτο βήμα την αρχαία ιουδαϊκή παράδοση, πως διερχόμενος από την ανατολή προσκύνησε στον ναό των Ιεροσολύμων, η βυζαντινή λογοτεχνία παρουσίασε έναν Αλέξανδρο “χριστιανό πριν τον Χριστό”, μονοθεϊστή, ο οποίος προχωρά στις κατακτήσεις του με την ευλογία και τη συνδρομή της θείας πρόνοιας. Τούτον τον “εκχριστιανισμένο” Αλέξανδρο οικειοποιήθηκε αργότερα και το Ισλάμ, και τον ονόμασε προφήτη.

     

     

    Στο δημώδες μυθιστόρημα με τις φανταστικές περιπέτειες του Αλεξάνδρου, προστέθηκαν οι αποκαλυπτικές προφητείες της εποχής. Στα όρια του κόσμου των ανθρώπων, πέρα στα βάθη της Ασίας, ο Μέγας Αλέξανδρος αντιμετώπισε τερατώδεις φυλές θηρίων και ανθρωποφάγων βαρβάρων, τα οποία απέκλεισε πίσω από μαγικές πύλες. Αυτοί οι λαοί, ταυτισμένοι με τα βιβλικά σατανικά γένη Γωγ και Μαγώγ, θα ελευθερωθούν από την φυλακή τους στις έσχατες ημέρες, ως ο στρατός του Αντιχρίστου, και θα καταστρέψουν την οικουμένη.

     

    Εδώ ο Αλέξανδρος ταυτίζεται έμμεσα με το “Κατέχον”, την δύναμη η οποία σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο εμποδίζει και καθυστερεί την κυριαρχία των δυνάμεων της ανομίας πάνω στον κόσμο, μέχρι να έλθει το πλήρωμα του χρόνου. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και άλλοι θεολόγοι των μέσων χρόνων απέδιδαν αυτήν την εσχατολογική αποστολή στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία – για αυτό όταν έπεσε η Πόλη το 1453, ή όταν καταλύθηκε η Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία του Γερμανικού έθνους το 1806, πολλοί άνθρωποι φοβήθηκαν πως ήλθε το τέλος του κόσμου. Στον εσχατολογικό του ρόλο ο Αλέξανδρος γίνεται η προτύπωση του προφητευόμενου “Τελευταίου Αυτοκράτορα” του Βυζαντίου, τον οποίο μετά την άλωση διαδέχθηκε ο “Μαρμαρωμένος Βασιλιάς”.

     

    Ο Αλέξανδρος και το ιπτάμενο άρμα

    Ένα μεγάλο μέρος του έργου του Δ. Κουγιουμτζόγλου αφιερώνεται στην επίδραση του Αλεξάνδρου στην βυζαντινή τέχνη. Το βιβλίο συνοδεύεται από πλούσια εικονογράφηση και πολυάριθμα σχέδια του ίδιου του συγγραφέα, που αποδίδουν κοσμήματα, στέμματα, σφραγίδες και άλλα αντικείμενα με παραστάσεις του Μακεδόνα βασιλιά. Η πιο αγαπητή απεικόνιση ήταν το αποκορύφωμα του φανταστικού μυθιστορήματος, η ανάληψη του Αλεξάνδρου στον ουρανό, σε ένα άρμα το οποίο έσυραν γρύπες, αρχαία μυθικά πλάσματα με σώμα λιονταριού και φτερά και κεφάλι αετού.

     

    Η πτήση του Αλεξάνδρου, από την μία πλευρά τον κηρύσσει κυρίαρχο των αιθέρων, του πνευματικού κόσμου, και συμβολίζει την ηθική του άνοδο προς την αρετή και τον παράδεισο. Από την άλλη όμως, αποτελεί υπενθύμιση μέτρου και ταπεινότητας, καθώς ο στρατηλάτης εγκαταλείπει την πτήση του, ύστερα από ουράνια προειδοποίηση να μην υπερβεί τα όρια της ύβρεως.

     

    Ο μυθικός, βυζαντινός Μέγας Αλέξανδρος, πέρασε στην συνείδηση του ελληνικού λαού τα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ως υπενθύμιση ενός παρελθόντος δόξας και ισχύος, όταν οι “Ρωμαίοι” (οι Έλληνες αρχαίοι και νέοι) νίκησαν και τους “Ρωμάνους” (αρχαίοι Ρωμαίοι και μεσαιωνικοί Λατίνοι) και τους “Πέρσες” (Τούρκους). Το μυθιστόρημα, γνωστό ως “Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου”, έμεινε αγαπημένο λαϊκό ανάγνωσμα μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, ενώ προφητείες στο όνομα του Αλεξάνδρου κυκλοφορούσαν τον καιρό του Μακεδονικού αγώνα, υποσχόμενες την προσεχή απελευθέρωση της πατρίδας του Έλληνα κατακτητή.

     

     

    Σαν νεαρός ναύτης, ο Κανάρης έκλαιγε διαβάζοντας την Φυλλάδα, ενώ ο Ιωάννης Πρίγκος (1725-1789), έμπορος και συλλέκτης βιβλίων στο Άμστερνταμ, έκανε τα “παράπονά” του στον Θεό: «Διότι ούλοι να έχουν τα βασίλειά τους και οι Ρωμαίοι να είναι σκλάβοι του Τούρκου;… Μεγάλο κακό έπαθαν οι Ρωμαίοι ορθόδοξοι χριστιανοί!… Ασήκωσε, Θεέ μου, έναν άλλον Αλέξανδρον, ως πότε εκείνος τους Πέρσας έδιωξε από την Ελλάδα, έτζι και αυτόν τον τύραννο να τον διώξει, να λάμψει πάλε η χριστιανοσύνη στους τόπους της Ελλάδος καθώς και πρώτα».

     

    Από αυτήν την μακραίωνη λαϊκή παράδοση δεν έχει απομείνει σχεδόν τίποτα. Μόνο η αδελφή του Αλεξάνδρου, η γοργόνα Θεσσαλονίκη, να ρωτά τα καράβια: «Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;», και η πάλη με το καταραμένο φίδι στην γνωστή παράσταση του Καραγκιόζη, όπου ο ήρωάς μας κράζει μέσα στην μάχη: «Βόηθα Χριστέ και Παναγιά, κι εσύ Αγία Ειρήνη, για να σκοτώσω το θεριό, να φέρω την ειρήνη» – προς μεγάλη έκπληξη του σύγχρονου κοινού.

     

    Το βιβλίο του Δημήτρη Κουγιουμτζόγλου, πέρα από την επιστημονική γνώση για μία σημαντική πτυχή της βυζαντινής τέχνης και ιδεολογίας, ανοίγει ένα παράθυρο σε ένα μισοσβησμένο, μα πολύτιμο μονοπάτι της λαϊκής μας παράδοσης και της διαχρονικής εθνικής αυτογνωσίας.

     

    Όσο και εάν δεν ήξεραν την ακριβή ιστορία του πραγματικού Αλεξάνδρου, οι Έλληνες ζούσαν και αγωνίζονταν κάτω από την βαριά, προστατευτική του σκιά. Στις αρχές του 17ου αιώνα, ο Βεστιάρης Σταυρινός, ακόλουθος στην αυλή του ηγεμόνα της Βλαχίας Μιχαήλ του Γενναίου, περιγράφει μία (μυθοποιημένη) μάχη μεταξύ 300 Ελλήνων πολεμιστών (προσοχή στον αριθμό!) και μίας αναρίθμητης στρατιάς Τατάρων. Μπροστά στον εχθρό, οι μαχητές θυμούνται από ποια γενιά κρατάνε:

     

    «Αλέξανδρος ο βασιλεύς, όλη την οικουμένη,

    με τους Ρωμαίους ώρισεν, διατ’ ήσαν ανδρειωμένοι

    κι ημείς να γένωμεν δειλοί οπίσω να στραφούμεν;

    Αν Μακεδόνες ήμεσθεν σήμερον ας φανούμεν

    σήμερον ας τιμήσωμεν και γένος και πατρίδα

    ή σήμερ’ ας παιθάνομεν χωρίς άλλην ελπίδα» [1]

     

    Αλέξανδρος. Μάριος Νοβακόπουλος

    Δημήτρης Κ. Κουγιουμτζόγλου, Ο Βυζαντινός Μέγας Αλέξανδρος

    Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2024. Σελίδες 584.

     

     

     

    [1] Νικόλαος Δημητριάδης, “Ιστορικές αφηγήσεις για τον ηγεμόνα Μιχαήλ τον Γενναίο”, Νέος Ερμής ο Λόγιος, τ. 22, Άνοιξη 2021, σελ. 166-179.

     

    πηγη:slpress 

    Κατηγορία: Slider, Αφιερώματα, Βιβλιοκριτική