Συνάντηση αποφοίτων του 1ου Γυμνασίου Καβάλας μετά από 36 χρόνια

Ένα νοσταλγικό κείμενο με αναμνήσεις των μαθητικών χρόνων

Μετά από 36 χρόνια ξανασυναντήθηκαν οι απόφοιτοι του σχολικού έτους 1979-1980 του 1ου Γυμνασίου Καβάλας. αρχικά στο σχολείο τους και κατόπιν στην ταβέρνα «κυρά Βαγγελιώ». Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016.

Συνολικά το “παρών” έδωσαν 83 από τα 170 άτομα που προσκλήθηκαν. 61 συμμαθητές και 22 συμμαθήτριες.Ήταν τόση η λαχτάρα μερικών που ενώ το ραντεβού ήταν στις 7 το απόγευμα ήρθαν από τις 6,30 μ.μ..

Η αφίσα της συνάντησης στην κεντρική είσοδο του σχολείου έδειχνε ότι σε λίγο η αυλή του σχολείου θα γέμιζε όχι με παιδικές φωνές αλλά με φωνές 50άρηδων. Οι γείτονες έβγαιναν στα μπαλκόνια, όχι για να μαλώσουν τους αποφοίτους πια 50άρηδες, αλλά για να τους δουν και να θυμηθούν. Όχι για να επιπλήξουν τους (παλιούς πια) μαθητές, που όταν ήταν μικρά παιδιά φώναζαν και έπαιζαν απέναντι από τα σπίτια τους. Τώρα δεν θα τούς μάλωναν αλλά ήθελαν να τούς συγχαρούν για αυτή την συνάντηση. Σιγά σιγά έφταναν οι απόφοιτοι και διστακτικά έμπαιναν στην αυλή του σχολείου. Με μια αγωνία στα πρόσωπά τους μήπως και δεν τους αναγνωρίσουν οι παλιές συμμαθήτριες και παλιοί συμμαθητές τους . Παρά πολλοί είχαμε να συναντηθούμε 36 ολάκερα χρόνια. Σαν να ήταν χθες που χώριζαν οι δρόμοι μας, Η συγκίνηση πολύ μεγάλη, και η χαρά απερίγραπτη στα πρόσωπα των παλιών συμμαθητών. Σε λίγη ώρα η αυλή γέμισε .Οι αναμνήσεις και τα πειράγματα κυριαρχούσαν, οι αναγνωρίσεις προσώπων μετά από 36 χρόνια πολύ δύσκολη. Σχεδόν όλοι είχαν να ιδωθούν από τότε που αποφοίτησαν. Σιγά – σιγά άρχισαν να δημιουργούνται και τα πρώτα πηγαδάκια. Με το που ερχόταν κάποια συμμαθήτρια ή συμμαθητής άκουγες ψιθύρους «ποια είναι αυτή; ή ποιος είναι αυτός;». Και μετά την σαστιμάρα, αγκαλιάσματα και φιλιά, και τα γέλια να ακούγονται σε όλη την γειτονιά. Δεν προλαβαίναμε να μιλούμε λες και έτσι θα καλύπταμε τα προηγούμενα χρόνια που χαθήκαμε. Τα χαμόγελα στα χείλη δεν έφευγαν, όπως δεν έσβηναν και τα φλας από τα κινητά και από τις φωτογραφικές μηχανές.

Τι να πρωτοθυμηθείς; Τις σκανδαλιές μας; τις κοπάνες μας ;τις εκδρομές μας; το κύπελο του πρωταθλητή στο βόλεϊ και την άδεια (κοπάνα) που πήραμε μερικοί από την ”σημαία” , ενώ είχαμε μάθημα γαλλικών με την αγαπημένη καθηγήτρια όλων των μαθητών του σχολείου την ”μαντάμ ” Θεοδωρίδου;

Τους αείμνηστους καθηγητές Γιώργο Χατζησταμάτη (‘Κεφάλα”) Δημήτρη Μιχαηλίδη (”Μπόμπο”) και Αθανάσιο Βασιλειάδη (”Βίκ” ή αλλιώς ”ο σόλ” ή “Μπετόβεν);Τις σφαλιάρες του Γιώργου Ιορδανίδη, ”Τζόρνταν ” και τα τραβήγματα του στις φαβορίτες μας.Τα τσιμπήματα της ”Μαντάμ ” που πολλοί τα επιζητούσαμε κιόλας. Τις καθηγήτριες και συμμαθήτριες που θαυμάζαμε για την ομορφιά τους. Όπως και πολλές συμμαθήτριες θαύμαζαν καθηγητές και συμμαθητές για την ομορφιά τους.

Μας τίμησαν με την παρουσία τους οι καθηγητές μας Τσολακίδης Παναγιώτης των Θρησκευτικών Φεσατίδου Ολυμπία φιλόλογος , Παπαδόπουλος Δημήτρης γυμναστής, Ιορδανίδης Γιώργος φυσικός,Γιαννόπουλος Θανάσης φυσικομαθηματικός, Σαββίδου Μαρία φιλόλογος , Βαλασιάδης Θανάσης μαθηματικός, Χαδόλιας Αιμιλίος γυμναστής.Η κυρία Ελευθεριάδου Κωνσταντίνα φιλόλογος.Καθώς και ο επιστάτης του σχολείου μας ο κύριος Ιακωβίδης Πέτρος. ο οποίος κτύπησε και το κουδούνι στις 19,45 μ.μ. για να μπούμε στις αίθουσες.

Τι στιγμή ήταν αυτή ; Μετά από 36 χρόνια να ξανακούσεις το κουδούνι και να μπεις και πάλι στην γραμμή ;; Η σφυρίχτρα του γυμναστή μας Παπαδόπουλου Δημήτρη πάλι ήχησε στα αυτιά μας . Ο έτερος γυμναστής ο κύριος Χαδόλιας Αιμίλιος μας έβαλε στις γραμμές.Το Γ1 από δεξιά , δίπλα του το Γ2 , μετά το Γ3, το Γ4 , και το Γ5 αριστερά. Ψάχνουμε να βρούμε σε ποιο τμήμα είμαστε. Παιδιά σε ποιό τμήμα ήμουν εγώ ; ρωτάει ο ένας στον άλλον ή μία στην άλλην. Τελικά θυμηθήκαμε πού ήμασταν. Προσοχή, ημιανάς από τον κύριο Χαδόλια.Όλοι μας κατά έναν περίεργο τρόπο τον ακούμε.

Ο καθηγητής των θρησκευτικών ο κύριος Τσολακίδης Παναγιώτης μας ρωτάει ποιος θα πει την προσευχή ; Κανείς δεν ανταποκρίθηκε. Για τιμωρία , μας λέει ότι θα μας πάει εκδρομή. Πρώτη φορά σε μια ανυπακοή μας , θα μας πάνε εκδρομή. Ο συμμαθητής μας και ψυχή όλης αυτής της συνάντησης Κελέσης Χρήστος συγκινημένος καλωσόρισε όσες και όσοι ήρθαν, φώναξε από το μικρόφωνο τα ονόματα όλων όσων αποφοίτησαν το 1980 από μια κατάσταση του σχολείου εκείνης της χρονιάς. Λέγοντας η καθεμιά παρούσα ή παρών αντίστοιχα. Απουσιάζουν πολλοί απόφοιτοι ,πολλοί δικαιολογημένα. Ίσως την επόμενη φορά να έρθουν. Διαβαίνουμε τα σκαλοπάτια και μπαίνουμε πια μέσα στους χώρους του σχολείου,στις αίθουσες μαζί με τους καθηγητές μας. Αυτή την φορά δεν μας τιμώρησαν ούτε μας σήκωσαν να πούμε το μάθημα, Σηκωθήκαμε με χαρά από μόνοι μας να τους μιλήσουμε, και τους μιλούσαμε σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Σα να ήταν φίλοι μας καλοί. Μα και τότε ήταν, απλά δεν μπορούσαμε να το αντιληφθούμε επειδή είχαμε συνήθως τα μυαλά μας πάνω από το κεφάλι μας. Οι αίθουσες δεν άλλαξαν σχεδόν καθόλου , μα και εμείς δεν αλλάξαμε. Μόνο λίγους γκρίζους κροτάφους , λίγη φαλάκρα , λίγα παραπανίσια κιλά έχουμε μερικοί. Ενώ πολλές συμμαθήτριες απλά έχουν βάψει τα μαλλιά τους. Σα να ήταν εχθές λοιπόν. Καθίσαμε και πάλι στα θρανία, μερικοί και μερικές έγραψαν κάτι στους πίνακες. Τι συναίσθημα ;; δεν πληρώνεται ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου. Ο Χάρης ο Κολοζώφ κοιτάζει από το παράθυρο το λιμάνι και μας λέει : θυμάστε παιδιά που βλέπαμε να βυθίζεται το πλοίο στο λιμάνι ;; ξεχνιέται αυτό Χάρη ; όπως και τόσες άλλες στιγμές.

Μετά από τις αναμνηστικές φωτογραφίες στα θρανία και μπροστά στον πίνακα βγήκαμε όλοι στον μεγάλο διάδρομο για να δούμε και να ακούσουμε στον προτζέκτορα του σχολείου τον Γυμνασιάρχη μας τον κύριο Ζάνη Γιώργο που μας έστειλε σε βίντεο ένα μήνυμα

Η στιγμή ανεπανάληπτη, απόλυτη σιγή τον ακούμε όλοι με ευλάβεια και με κλειστή την αναπνοή μας. . Θεέ μου τι συγκίνηση ; στα μάτια και στα πρόσωπα όλων μας ;.Τον βλέπουμε στην τεράστια οθόνη του σχολείου, λες και είναι δίπλα μας. Να μας μιλάει τόσο γαλήνια , με τόση στοργή.Να μας δίνει τις υπέροχες του ευχές.

Πραγματικά για όλους μας ήταν, και είναι ο δεύτερος πατέρας μας. Πολλοί δακρύζουν , όπως δάκρυσε και αυτός. Ήθελε πολύ να έρθει στην συνάντηση αλλά βλέπεις ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν του το επιτρέπει , είναι και 86 χρόνων πια ,και η Θεσσαλονίκη δεν είναι ούτε Σούγιελο, ούτε Κηπούπολη.

Συγκινημένοι όλοι καθηγητές και μαθητές παίρνουμε θέση για την αναμνηστική φωτογραφία .Η στιγμή της φωτογραφίας με τους καθηγητές μας ,αλλά και της ομαδικής ήταν απλά ανεπανάληπτη. Βγαίνουμε αρκετές στάσεις για να μην μείνει κάποιος ή κάποια παραπονούμενη ότι δεν βγήκε όμορφα.

Κατόπιν όλοι παίρνουμε τον δρόμο για την ταβέρνα, εκεί που θα μας περιμένουν και άλλοι 5 πρώην συμμαθητές μας που για διάφορους λόγους δεν μπόρεσαν να έρθουν στο σχολείο. Ένα καραβάνι από αυτοκίνητα κατευθύνεται προς το Καρά Ορμάν. Νέες συστάσεις νέες συγκινήσεις, νέα πειράγματα ,πάλι αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια. Έχει και άλλο κόσμο το μαγαζί, παρέες που δεν μας γνωρίζουν ούτε και εμείς βέβαια. Αλλά θα μας μάθουν για τα καλά σύντομα. Με το που καθίσαμε τον λόγο πήρε ο κύριος Τσολακίδης Παναγιώτης που έκαμε έναν σύντομο συγκινητικό χαιρετισμό με τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες να δονούν την αίθουσα.

Μετά πάλι ο διοργανωτής όλης αυτής της βραδιάς Κελέσης Χρήστος φώναξε όλα τα ονόματα όσων αποφοίτων παρευρίσκονταν. Και όλες και όλοι με το που άκουγαν το όνομα τους σηκωνόντουσαν από το κάθισμα τους για να τους βλέπουν οι υπόλοιποι. Οι παρέες του μαγαζιού χειροκροτούσαν και επευφημούσαν πολλές φορές τους πρώην συμμαθητές και έλεγαν μπράβο παιδιά, άντε και στα 50 χρόνια τώρα να συναντηθείτε. Οι εκπλήξεις της βραδιάς ήταν οι παρουσίες του Γεωργιάδη Κίμωνα πού ήρθε από την Γερμανία του Τσούτσα Γιάννη που ήρθε από την Ισπανία, της Γιαλαμπούκη Πασχαλιάς που ήρθε απο την Αγγλία, των Κολοζώφ Χάρη, Δάφνου Άλκη, Κουγιώνα Γιάννη, Πετρόπουλου Δημήτρη , Μάστακας Βιβής ,Καζαντζής Δήμητρας πού ήρθαν από την Θεσσαλονίκη, του Τσαλταμπάση Τάσου από την Λήμνο, του Αδαμόπουλου Κώστα, Κιρκασιάδη Σταύρου και της Αναγνώστου Νίκης από την Αθήνα. Ήρθαν ειδικά για την συνάντηση .Οι αναμνήσεις και τα πειράγματα κυριαρχούσαν, οι αναγνωρίσεις προσώπων μετά από 30 χρόνια πολύ δύσκολη. Σχεδόν όλες και όλοι είχαν να ιδωθούν από τότε που αποφοίτησαν. Πιστεύω ότι αυτά τα χρόνια στιγματίζουν την ψύχη μας, όσο καλά και αν τα καταφέρνουμε στη συνέχεια στην ζωή μας. Προς στιγμή νοιώσαμε πως μεταφερθήκαμε πίσω στο χρόνο. Στην ειδική σελίδα που είχαμε φτιάξει στο Facebook τα μέλη εκείνη την βραδιά αυξήθηκαν, βοήθησε και αυτή να βρεθούν συμμαθήτριες και συμμαθητές που δεν μπορούσαμε να βρούμε και σίγουρα θα βοηθήσει ώστε να βρισκόμαστε και να μιλάμε πιο εύκολα από δω και πέρα. (Στο Facebook: ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΑΒΑΛΑΣ ΕΤΟΥΣ 1980 ) Ήδη όλες και όλοι έκαναν νέες γνωριμίες που τότε δεν μπορούσαμε μιας και ανήκαμε σε διαφορετικά τμήματα. Στην τελευταία τάξη ήμασταν κατανεμημένοι σε πέντε τμήματα. Πώς να είσαι φίλη ή φίλος με όλους ( Όπως αναφέραμε ήμασταν 170 άτομα). Με αφορμή όμως την συνάντηση αποφοίτων ή reunion όπως την λένε στο εξωτερικό, αρχίσαμε να γνωρίζουμε από την αρχή άτομα που τότε ξέραμε μονάχα εξ΄ όψεως. Παρά πολλά άτομα αντάλλαξαν τηλέφωνα, emails, διευθύνσεις και φυσικά πολλές μα παρά πολλές αναμνήσεις. Παρόλα αυτά γελάσαμε, ήπιαμε, χορέψαμε με την ψυχή μας. Τα κρασιά , τα τσίπουρα και οι μπύρες να τελειώνουν στα γρήγορα και ο Σωκράτης με τον Μάκη να μην προλαβαίνουν να μας εξυπηρετούν. Σε όλη την βραδιά το κέφι ήταν ατελείωτο όπως και ο χορός. Πρώτος έσυρε τον χορό ο φυσικός μας ο κύριος Ιορδανίδης Γιώργος και μαζί με τους υπόλοιπους καθηγητές μας τους ακολουθήσαμε και εμείς οι υπόλοιποι..Και το γλέντι κράτησε μέχρι αργά τη νύχτα στις 2,30 π.μ. Ο αποχαιρετισμός ήταν πολύ δύσκολος η χαρά διαδεχόταν την λύπη. Φιλιά, αγκαλιές, κλάμα χαράς.

Μετά άλλες και άλλοι έφυγαν για τα σπίτια τους και άλλες και άλλοι συνέχισαν μέχρι στις 5.00 το πρωί. σε κοντινό μπαράκι της πόλης μας.

Το επόμενο ραντεβού δόθηκε κατόπιν προτροπής του κυρίου Τσολακίδη Παναγιώτη για το 2020 στις 5 Σεπτεμβρίου. Μάλλον δεν θα ακολουθήσουμε την προτροπή του, επειδή η αξέχαστη και συγκινητική βραδιά των αποφοίτων του 1980 μας έκανε πολύ ανυπόμονους και ίσως να συναντηθούμε νωρίτερα

Ευχαριστούμε τους τωρινούς καθηγητές του 1ου Γυμνασίου Πρωτογέρο Νίκο και την κυρία Τσίμπλιου Φαίδρα που μας άνοιξαν το σχολείο και μας φιλοξένησαν. Καθώς και την καθηγητρία μας Θεοδωρίδου Ευρυδίκη για την ευγενική προσφορά της στα αναψυκτικά που ήπιαμε. Επίσης τους συμμαθητές μας Τσούτσα Γιάννη, Ναζίδου Κατερίνα , Καραμανώλη Δέσποινα που μας πρόσφεραν αντίστοιχα τις γαρίδες, τα τουλουμπάκια και μπακλαβαδάκια, καθώς και τα κρασιά SIMEONIDIS Winery που τα ήπιαν οι καθηγητές μας..

ΚΕΛΕΣΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Απόφοιτος του 1ου Γυμνασίου Καβάλας του έτους 1980