Η προεκλογική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε τρία πεδία στα οποία επικεντρώθηκε. Το ένα ήταν η βελτίωση του εισοδήματος των Ελλήνων, το δεύτερο ήταν η προστασία του δημόσιου χαρακτήρα των υποδομών (συγκοινωνιακών και ενεργειακών κατά κύριο λόγο) και το τρίτο ήταν η διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος με τρόπο που να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Τι έχει να επιδείξει επτά μήνες μετά; Το μόνο που έχει να παρουσιάσει είναι καλές προθέσεις. Ωστόσο αυτό δεν αρκεί, αλλά δεν είναι και ικανό να δημιουργήσει θετικό αποτέλεσμα. Ο σύντομος απολογισμός είναι η ψήφιση του πιο σκληρού και άγριου μνημονίου που γνώρισε η χώρα, η εκποίηση των 14 αεροδρομίων (ως αρχή) και μάλιστα με την ίδια σύμβαση που είχε συντάξει η κυβέρνηση Σαμαρά και τέλος το μεγάλο δράμα (μετά από αυτό που ζουν οι Έλληνες) που είναι των προσφύγων και κύρια των Σύριων, οι οποίοι δεν είναι απλώς οικονομικοί μετανάστες αλλά και θύματα πολέμου και έχουν την ατυχία να φεύγουν από την πολεμική ζώνη και να φτάνουν στο πιο δυσλειτουργικό κράτος της Ευρώπης. Γι’ αυτό είναι δύο φορές άτυχοι!!!
Μέσα σε επτά μήνες θα υποστηρίξει κανείς ότι καταρρίφθηκε ο μύθος του «πρώτη φορά Αριστέρα» όπως ήθελαν να λένε αυτάρεσκα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όταν με την υπεροψία του νικητή έκαναν παρέλαση στα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, για να μας δείξουν το μπόι τους και να τους γνωρίσουμε… και έτσι έγινε, γνωρίσαμε όλη την ψυχοπαθολογία που μπορεί να έχει ένα κοινοβουλευτικό κόμμα που δηλώνει αριστερό!!!
Το ζήτημα όμως σήμερα δεν είναι η ήττα της Αριστεράς και η δικαίωση της μνημονιακής πολιτικής, το ζητούμενο μέσα από όλο αυτό το συνονθύλευμα αριστερής παπαρολογίας και μνημονιακών πρακτικών, είναι να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα. Δεν μπορεί να είναι ζητούμενο ή δικαίωση του ενός ή του άλλου κόμματος και αυτό είναι τόσο ξεκάθαρο όσο και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες αυτής της χώρας.
Οι εποχές των «λευκών επιταγών», του αριστερού βερμπαλισμού και του αδάμαστου λαϊκισμού, τελείωσαν. Το ζητούμενο είναι να μπορεί ο μηχανισμός του κράτους να λειτουργήσει για να προσφέρει δίκαιη ανακατανομή πλούτου, υγεία, παιδεία, δικαιοσύνη και ασφάλεια στον ανυπεράσπιστο. Το ζητούμενο είναι ένας κρατικός μηχανισμός που να λειτουργεί, έτσι αυτονόητα όπως λειτουργεί μια ηλεκτρική συσκευή. Όταν βάζεις να δεις μια ταινία στο DVD αυτό θα λειτουργήσει ασχέτως περιεχομένου της ταινίας. Το περιεχόμενο το καθορίζει ο αποδέκτης και όχι η συσκευή.
Απλά να λειτουργεί, αυτό είναι το ελάχιστο ζητούμενο σήμερα για το ελληνικό κράτος. Για να συμβεί βέβαια αυτό πρέπει να υπερβούμε ένα μεγάλο εμπόδιο, να περάσουμε δηλαδή από την κοινωνία των «κολλητών» στην κοινωνία των ικανών. Αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε και τίποτα άλλο.
Θεόδωρος Αν. Σπανέλης
Δημοσιεύτηκε στις 0
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
