Έλεγε ο μάστρο Παντελής με πολλή υπερηφάνεια: «Ήταν το μεγαλύτερο και μεγαλοπρεπέστερο ξύλινο σκάφος που πέρασε από τα χέρια μας. Για την κατασκευή του, μας χρειάστηκαν περίπου πέντε χρόνια, δηλαδή από το 1960 μέχρι το 1965 περίπου. Μάλιστα, για να προχωρήσουν γρήγορα οι εργασίες, καλέσαμε μαστόρους και από τη Θάσο. Από τους δικούς μας καραβομαραγκούς, δούλεψαν ο πατέρας μου ο μάστρο Μιχάλης, ο αδελφός μου ο Κώστας, ο Τάκης ο Τσαλόγλου, ο Σταύρος ο Τσουρούς και ο Νίκος ο Κάππας. Τα σχέδια τα εκπόνησα ο ίδιος, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των πελατών και όπως φάνηκε στο τέλος ήταν πολύ πετυχημένα. Το πλοίο έδειξε κούκλα στη θάλασσα, έκατσε σωστά χωρίς ανεπιθύμητες κλίσεις και βέβαια το θαύμασε όλη η Καβαλιώτικη κοινωνία. Εμάς όμως μας ένοιαξε, που πρωτίστως ικανοποίησε τους ανθρώπους που το παρήγγειλαν. Το μήκος της καρίνας του ήταν αν θυμάμαι καλά 28 μέτρα, ενώ από επάνω άγγιζε τα 32 μέτρα. Ως ξυλεία χρησιμοποιήσαμε επιλεγμένη με πολύ προσοχή από τη Θάσο για το σκελετό. Τα ξύλα αυτά θυμάμαι, είχαν μεγάλο βάρος και μας κούρασαν πάρα πολύ και για το δούλεμά τους και για το στήσιμό τους στην κατάλληλη θέση. Για τις επιμέρους εργασίες στους χώρους ενδιαίτησης και στο κατάστρωμα, ο πελάτης μας έφερε δική του ξυλεία από την Αμερική και την Αφρική. Το πλοίο όταν ολοκληρώθηκε, ήταν ένα κόσμημα και αυτό ευχαρίστησε πολύ τους ιδιοκτήτες πελάτες μας. Μόνο που αυτοί μας στενοχώρησαν πάρα πολύ, γιατί στις πληρωμές τους ήταν δύσκολοι, παρ ότι δεν ήταν άνθρωποι ανυπόληπτοι. Απλώς εκείνη την εποχή τους έτυχαν φοβερές οικονομικές στενότητες. Πάντως, όπως αργότερα αντιληφθήκαμε, πίσω από το συγκεκριμένο κότερο, βρίσκονταν κάποιος επιφανής Ελληνοαμερικάνος ομογενής. Αυτός χρηματοδοτούσε τα πάντα και αυτός τελικά μας ξόφλησε, άσχετα αν δεν τον είδαμε ποτέ.
Ένας τέτοιος κολοσσός, όπως ήταν ευνόητο δεν ήταν εύκολο να πέσει γρήγορα και με ασφάλεια στη θάλασσα. Τότε ο εξοπλισμός ανελκύσεων και καθελκύσεων των σκαφών δεν ήταν ο σημερινός. Οι ιπποδυνάμεις που διαθέταμε ήταν σχετικά μικρές. Ζοριστήκαμε πολύ και βέβαια για το όλο εγχείρημα δούλεψε πολύς κόσμος. Ήταν μια γιορτή θυμάμαι για τον κόσμο που μας έβλεπε αλλά για μας ήταν ένα συνεχές άγχος και μια απερίγραπτη αγωνία.
Το Krystabelle έφερε δύο μηχανές πρόωσης και μία τρίτη για τις ηλεκτρικές του ανάγκες. Μηχανές, αξονικά, προπέλες και ότι άλλο χρειάστηκε από απόψεως μηχανολογικού εξοπλισμού, ήλθε απ ευθείας από τον Πειραιά. Εδώ τα δικά μας μηχανουργεία δεν πήραν ούτε ένα μεροκάματο!
Το ρίξιμο στη θάλασσα ήταν μια ανεπανάληπτη ατραξιόν για την πόλη. Ο κόσμος μαζεύτηκε από νωρίς στο καρνάγιο για να θαυμάσει το θέαμα. Τελικά όλα πήγαν καλά και το κότερο έπεσε στον γιαλό χωρίς προβλήματα.
Για την ιστορία τέλος να σας αναφέρω, κατέληξε ο μάστρο Παντελής, πως η όλη κατασκευή στοίχησε περί το ένα εκατομμύριο δραχμές! Και βέβαια για να πάρετε μια αντίληψη της τάξης μεγέθους και αξίας εκείνων των χρημάτων, θα σας πω τούτο. Εκείνη την εποχή, κυκλοφορούσε το γνωστό πρωτοχρονιάτικο λαχείο ειδικής αντίληψης, σύμφωνα με το οποίο ο πρώτος τυχερός, κέρδιζε μια πενταόροφη πολυκατοικία αξίας ενός εκατομμυρίου δραχμών!!!»
Ο καταξιωμένος διεθνώς Καβαλιώτης ζωγράφος Γιώργος Κουκμάς, προσέγγισε με ιδιαίτερο σεβασμό την ιστορία κατασκευής του krystabell και αυτές τις μέρες ολοκλήρωσε ένα μεγαλειώδες έργο ζωγραφικής, το οποίο αναφέρεται στην καθέλκυση του συγκεκριμένου κότερου όπως την κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός εκείνη την πανηγυρική ημέρα. Το έργο μιλάει στον θεατή και εντυπωσιάζει με την πιστότητα των λεπτομερειών του. Η ολοκλήρωσή του διήρκησε πολλούς μήνες αλλά το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα τον καλλιτέχνη.
Ιστορικά στοιχεία από την καταγραφή γεγονότων εκείνης της εποχής του Γιώργου Μυτιληνού, δημοσιευμένα σε παλαιότερο φύλλο του «Χ».
Δημοσιεύτηκε στις
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
