Νοερά ας μεταφερθούμε αρκετά χρόνια πίσω, περίπου στην δεκαετία του 1920, όπου εδώ στην παραλία του Μυρτοφύτου έσπερναν σιτάρια και κριθάρια, τα λεγόμενα ‘’σπαρτά’’. Τότε που τα χωράφια των ντόπιων του χωριού ήταν σε αυτήν την περιοχή κοντά, στην παραλία. Μηχανοκίνητα μέσα δεν υπήρχαν και έτσι όλοι κατέβαιναν από το χωριό με τα ζώα τους για να θερίσουν, με αποτέλεσμα να κάθονται πολύ καιρό στην περιοχή αυτή της παραλίας. Η διαβίωσή τους, όσο αφορά τους μικροοργανισμούς και όχι μόνο, ήταν δύσκολη γιατί τα χόρτα είχαν διάφορα ζουζούνια, ψύλλους, κοριούς και άλλους μικροοργανισμούς, τα οποία δεν τους άφηναν να κοιμηθούν το βραδύ. Μαζί τους μετέφεραν τα στρώματά τους, τα σκεπάσματά τους, χαλιά και κουρελούδες από το σπίτι τους. Αυτά ως φυσικό επακόλουθο μετά από την πολύμηνη, πολλές φορές παραμονή τους στα χωράφια, γέμιζαν από αυτούς τους μικροοργανισμούς. Έτσι το τελευταίο βράδυ ανάβανε φωτιές και τίναζαν τα χράμια τους για να πέσουν οι ψύλλοι και οι κοριοί να καούν. Έπειτα πηδούσαν και αυτοί να πέσουν από το σώμα τους και τα ρούχα τους όλα τα ζουζούνια και παράσιτα, με σκοπό να μην μεταφέρουν στο χωριό, αλλά και στα σπίτια τους, τους μικροοργανισμούς. Ο συμβολισμός διπλός για τους κατοίκους του Μυρτοφύτου. Αφενός μεν, είχε πρακτικό και καθημερινό χαρακτήρα για την προφύλαξη της προσωπικής και οικογενειακής υγείας τους, αφετέρου δε, με το πήδημα της φωτιάς γινόταν και η κάθαρση της ψυχής τους, ώστε να μπουν καθαροί στον Αύγουστο και στην περίοδο της νηστείας του δεκαπενταύγουστου. Έτσι λοιπόν χαρούμενοι γιατί ερχόταν ο Αύγουστος, ο μήνας της ξεκούρασης με τα πολλά φρούτα, το κρασί και το τσίπουρο. Συνήθως στην παρέα εκεί στην παραλία υπήρχε ένας με ταλέντο στην γραφή και σκέψη των αυτοσχέδιων διστίχων και τραγουδιών. Αυτός έγραφε ως είθισται κάποιο τραγούδι και πηδώντας την φωτιά τραγουδούσαν και γελούσαν όλοι μαζί.
‘’Αύγουστε παραύγουστε
Σύκα κα καρύδια
Και το γλυκό κρασί
Αύγουστε παραύγουστε
Καείτε ψύλλοι και κοριοί
Απ’ τα νύχια ως την κορφή’’
Στην παρέα υπήρχε, όπως και πολλοί άλλοι για τις δουλειές και τις ανάγκες των χωραφιών, πάντα και ένας μυλωνάς, ο οποίος πηδώντας πήραν φωτιά ‘’τα μπατσάκια του’’. Αυτό το γεγονός θα μπορούσε να τύχει στον καθένα, όπως π.χ. του θεριστή. Τότε λοιπόν συνέχιζε το τραγούδι λίγο πιο πειρακτικό:
‘’Αύγουστε παραύγουστε
Σύκα και καρύδια
Πάν’(ε) του μυλωνά τ’ αρχίδια’’
Τάσος Κυριακίδης
Λαογράφος
Δημοσιεύτηκε στις
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
