Χρονόμετρο

    Έφυγε από τη ζωή ο Μιχάλης Παπαδόπουλος, φτωχότερη η αθλητική οικογένεια της πόλης μας.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Στην αγκαλιά του Μπέλα Πάλφυ ο «Ρετσίνας» των γηπέδων!!!

     

    Γράφει ο Γιώργος Μυτιληνός

     

    Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος, ο αγαπημένος «Ρετσίνας» των φιλάθλων του ΑΟΚ, έφυγε από τη ζωή την περασμένη Παρασκευή, ανήμερα 28ης Οκτωβρίου. Να λέει ίσως κάτι και γι αυτόν η ένδοξη αυτή ημέρα του θανάτου του; Ίσως, αφού ο Μιχάλης αναμφισβήτητα συγκαταλέγεται και αυτός στους ήρωες του τοπικού μας ποδοσφαίρου που αγαπήθηκε από τους φιλάθλους όσο κανένας άλλος. Γεννήθηκε στην Καβάλα από γονείς Ποντίους της Τραπεζούντας. Η μπάλα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του από μικρός. Έτσι, το 1958 και σε πολύ μικρή ηλικία, έβγαλε δελτίο στον Ηρακλή Καβάλας, που εκείνο τον καιρό είχε προπονητή τον μακαρίτη τον Πάγκαλο. Το ταλέντο του άρχισε να συζητείται γρήγορα στα ποδοσφαιρικά πράγματα της πόλης.  Άριστη τεχνική κατάρτιση, αντίληψη του χωροχρόνου στο γήπεδο καθώς επίσης και πολύ παλικαριά με τσαμπουκά μπροστά στον οποιοδήποτε. Με λίγα λόγια τόλεγε η καρδιά του Μιχάλη στο γήπεδο!

     

    Το παρατσούκλι «Ρετσίνας»

    Μέχρι το 1963 ο Μιχάλης Παπαδόπουλος έπαιζε μπάλα στον τοπικό Ηρακλή. Προπονητής τότε στην ομάδα ήταν ο Ντόλκος. «Εγώ τότε δούλευα στα έργα κατασκευής της ιχθυόσκαλας» έλεγε ο Μιχάλης. Ο Ντόλκος αγαπούσε πολύ το ψάρεμα και καθημερινά την ίδια ώρα, θάταν 12:30 με 13:00, έπαιρνε τις πετονιές του και έρχονταν κάπου εκεί κοντά για να ψαρέψει. «Σχεδόν πάντα μας τσάκωνε όλους τους εργάτεςστο φαγητό. Ο καθένας μας κάτι θα έτρωγε η κάτι θα έπινε. Κάποια στιγμή φορτωμένος όπως ήταν με το κασελάκι του γεμάτο πετονιές, με βλέπει για άλλη μια φορά στον καφενέ στην ίδια θέση πίσω από το χώρο τηςιχθυόσκαλας.»Γυρίζει και μου λέει: πάλι εδώ σε βρίσκω ρε Ρετσίνα! «Τι τόθελε, αυτό ήταν, το παρατσούκλι αυτό έγινε το αγαπημένο όλων των φιλάθλων.»

    retsinas-2

    Επίπονη πορεία μέχρι την καταξίωση

    Στη στρατιωτική του θητεία ο Μιχάλης Παπαδόπουλος βρίσκεται στην Αθήνα. Η ομάδα του ο Ηρακλής τον παραχωρεί με υποσχετική στους Αμπελοκήπους. Στο μεταξύ στην Καβάλα γίνονται κοσμοϊστορικά πράγματα και η ένωση του Ηρακλή, των Φιλίππων και της ΑΕΚ σε ΑΟΚ είναι γεγονός.

    Ο Μιχάλης θεωρείται ξεχασμένος απ όλους. Επανερχόμενος στην Καβάλα, πηγαίνει στην προπόνηση και ο Αντώνης Γεωργιάδης τον διώχνει από το γήπεδο, λέγοντάς του ότι δεν βρίσκεται στα πλάνα του. Με πλαστό δελτίο μπαίνει στην οικογένεια της τοπικής Νεάπολης και παίζει για ένα χρόνο εξαιρετική μπάλα, εντυπωσιάζοντας τους Καβαλιώτες φιλάθλους.

    Το 1969, ο ΑΟΚ έχει προπονητή τον Στέφανο Πετρίτση. Ο νέος προπονητής αναζητάει τον Μιχάλη. Τον βλέπει και αποκτάει βαρύνουσα άποψη γι αυτόν. Προφανώς διακρίνει στον παίχτη την τεχνική, την μαχητικότητα και το πάθος. Δηλώνει στη διοίκηση ότι τον χρειάζεται. Εκείνη τη χρονιά η ομάδα είναι ενισχυμένη με τους Χαραλαμπίδη, Μαχαιρίδη, Τάτση και διεκδικεί την άνοδο στην Α΄ Εθνική κατηγορία. Ο Μιχάλης στην προσπάθεια αυτή της ανόδου, δεν είναι ακόμη βασικός και παίζει κάποια παιγνίδια σαν αλλαγή. Στο τέλος της περιόδου ο ΑΟΚ είναι πρωταθλητής. Οι απαιτήσεις της ομάδας για έναν προπονητή με Ευρωπαϊκές περγαμηνές είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Ο Σέρβος ΜπέλαΠάλφυ αναλαμβάνει την ομάδα και επιτέλους βάζει κάποια πράγματα στη θέση τους όσον αφορά το ρόστερ της ομάδας. Έρχεται σε αντίθεση με τον αείμνηστο Βλάχο – μεγαλοπαράγοντα τότε του ΑΟΚ – και στηρίζει τον Μιχάλη στην μεταξύ τους κόντρα. Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος γίνεται βασικός και με το παιγνίδι του βγάζει μάτια. Παίρνει μόνιμα το νούμερο 10 στην ομάδα, σαν επιτελικός μέσος αλλά και με ουσιαστικές ανασταλτικές υποχρεώσεις. Είναι τυπικός στα καθήκοντά του και υπάκουος στον προπονητή του, τον οποίο και λατρεύει. Μάλιστα ο Πάλφυ έλεγε πολύ συχνά στους παίχτες: «Όλοι σας δεν έχετε δεν έχετε την ψυχή ενός Ρετσίνα».Η φυσική του κατάσταση και η αντοχή του θεωρούνται απαράμιλλα προσόντα για τον Μιχάλη. Η ντρίπλα του και παλικαριά του στο γήπεδο, είναι κάποια χαρακτηριστικά του στοιχεία που ακόμη και σήμερα, πολλά χρόνια μετά, συζητούνται από τους παλιούς φιλάθλους της ομάδας. Μάλιστα πολλοί σήμερα τον έχουν μαζί με τον Κώστα Πάτσα και σαν το πρότυπο του αγνού και καθαρού ποδοσφαιριστή.

    retsinas-3

    Πολλές οι αναμνήσεις της καριέρας του

    Από την καριέρα του Μιχάλη Παπαδόπουλου δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοεπιλέξει για να αφηγηθεί. Ο ίδιος, όταν πριν από μερικά χρόνια τον κάλεσα στο «Χ», μου εξιστόρησε κάποια αξιοσημείωτα κομμάτια της ποδοσφαιρικής του παρουσίας.

    • Θυμάμαι, μου έλεγε, όταν παίζαμε ένα πολύ σημαντικό παιγνίδι με τον Παναθηναϊκό στο Εθνικό. Εκείνη την εποχή η Αθηναϊκή ομάδα ήταν πολύ δυνατή καθώς πολύ δυνατοί ήμασταν και μείς στην έδρα μας. Είχαμε κερδίσει 1 – 0 με γκολ από πέναλτι του μακαρίτη του Καραμπετάκη. Την μπάλα είχε ο Αντώνης ο Αντωνιάδης, παίκτης με άριστη τεχνική κατάρτιση, δεινός γκολτζής και από τους καλύτερους φορ διαχρονικά στην ιστορία του Ελληνικού πρωταθλήματος. Ο Αντώνης είχε ύψος 1.93, διέθετε φοβερό εκτόπισμα και ως εκ τούτου ήταν αδύνατο σε Έλληνα ποδοσφαιριστή να τον τζαρτζάρει. Είχε τη μπάλα στην κατοχή του κάπου στη μεσαία περιοχή και επιχειρούσε κατεβασιά μόνος. Τρέχω κοντά του, απλώνω το πόδι μου και ένας φοβερός θόρυβος ακούστηκε από τη σύγκρουση των ποδιών μας. Η κόντρα θα μείνει αξέχαστη. Ο Αντώνης έπεσε στο χόρτο και ταυτόχρονα έχασε και την μπάλα. Τα χειροκροτήματα στην κερκίδα δεν έλεγαν να σταματήσουν.
    • Παίζαμε μια χρονιά στην καυτή έδρα της Τούμπας. Αν θυμάμαι καλά, είχαμε χάσει τότε με 2-0. Ο Μήτσος ο Παρίδης είχε την μπάλα στα πόδια και επιχειρούσε επικίνδυνη καταβεσιά προς την εστία μας. Στο τέλος μάλιστα, αφού πέρασε τους πάντες και τα πάντα, ντριπλάρει και το τερματοφύλακά μας τον Γιώργο Παντελάκο, ο οποίος όμως την τελευταία στιγμή με υπερένταση του κλέβει την μπάλα μέσα από τα από τα πόδια. Ο Παρίδης όμως προς έκπληξη των πάντων τον κλωτσάει. Τότε τρέχω προς το μέρος του με άγριες διαθέσεις. Το παίρνουν μυρωδιά οι Κούδας, Θεοφανίδης και Φουντουκίδης και τρέχουν και αυτοί προς το μέρος μου για να σώσουν τον Παρίδη. Εδώ αξίζει να σημειώσω ότι οι αμυντικοί Θεοφανίδης και Φουντουκίδης ήταν οι πλέον σκληροτράχηλοι και σωματώδεις του πρωταθλήματος. Κανείς δεν τους ζύγωνε. Η σύγκρουσή μου και με τους δύο θα μείνει αξέχαστη. Τελικά με μια ακατανόητη μαεστρία του διαιτητή όλοι γλυτώσαμε την κόκκινη κάρτα, ενώ εγώ για να φύγω από το γήπεδο, πέρασαν δύο ολόκληρες ώρες. Κάποιοι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ, κάνα δύο χιλιάδες θάτανε, με περίμεναν έξω από το γήπεδο για τα ευνόητα! Την επομένη ο Αρίσταρχος Φουντουκίδης έκανε δηλώσεις στο τύπο, λέγοντας πως για πρώτη φορά στη ζωή του, του επιτίθεται άνθρωπος, μέσα ή έξω από το γήπεδο και μάλιστα με τέτοιο σωματότυπο. Θα πρέπει να έχει τελικά πολύ θάρρος αυτός ο κοντός κατέληγε ο παίχτης του ΠΑΟΚ.
    • Με το διεθνή άσσο του Ολυμπιακού Γιώργο Δεληκάρη είχα μόνιμη και ιστορική κόντρα. Παίζαμε στο γήπεδο Γ. Καραϊσκάκης και χάναμε 4-0. Οι Πειραιώτες προς το τέλος του παιγνιδιού, μας παρακαλούσαν να φάμε άλλα δύο γκολ, ώστε να περάσουν τον Άγιαξ και να βγουν πρωταθλητές Ευρώπης με την καλύτερη επίθεση. Τους λέω μέσα στο παιγνίδι: Τι λέτε ρε ρεμάλια και με τι πρόσωπα θα γυρίσουμε εμείς στην Καβάλα; Γίνονται αυτά τα πράγματα; Ο Δεληκάρης, δεινός εξτρέμ διεθνών προδιαγραφών, εκείνη τη μέρα έκανε σκόνη το δικό μας τον Γιάννη Μπουγατσά. Δεν λέω πολύ καλός παίχτης ο Γιάννης, βρέθηκε όμως άγνωστο πως, σε πολύ κακή μέρα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, έπαιζε δίπλα του την μπάλα για 20 μέτρα με κεφαλιές και ο Γιάννης τον έβλεπε χωρίς να μπορεί να κάνει το παραμικρό. Οδυνηρή στιγμή. Σκασμένος γυρίζω και του φωνάζω: Κόψτον ρε Γιάννη!!!Και ο Δεληκάρης με αφέλεια στρέφεται προς το μέρος μου λέγοντας: Έλα ρε να με κόψεις εσύ!!! Ήμουν αποφασισμένος για όλα. Τα επόμενα λεπτά ο Δεληκάρης σταμάτησε να παίζει και σέρνονταν στο χορτάρι. 30.000 κόσμος στις κερκίδες έριχνε τις χειρότερες κατάρες στο πρόσωπό μου. Τελικά ο Θρύλος δεν ξεπέρασε τον Άγιαξ και έμεινε δεύτερος.

    retsinas-1

    Η μεγαλύτερη αναγνώριση

    «Θα μου επιτρέψεις να σου εκμυστηρευτώ κάτι και θα παρακαλούσα να μην θεωρηθεί αυτό ως αλαζονικό εκ μέρους μου», τόνισε ο Μιχάλης σε μια αποστροφή της συνέντευξης που του έπαιρνα.«Είναι κάτι που θα το θεωρώ για πάντα ως την υπέρτατη τιμή στο πρόσωπό μου. Πριν από κάθε αγώνα, η διοίκηση μας έταζε ένα πριμ νίκης, όπως συμβαίνει εξ άλλου και με όλες τις ομάδες σ όλο τον κόσμο. Στην ουσία, πρόκειται για μια νόμιμη δωροδοκία, προκειμένου η ομάδα να παίξει με όλες της δυνάμεις και να κερδίσει. Βέβαια παρ όλο το κίνητρο του πριμ, δεν καταφέρναμε πάντα να κερδίσουμε. Μετά λοιπόν την ήττα, με παρέμβαση του προπονητή μας του Πάλφυ, η διοίκηση έδινε το πριμ σε μένα και τον Κώστα τον Πάτσα!!! Πείτε μου θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για ένα ποδοσφαιριστή που μοχθούσε επί 90 λεπτά στο γήπεδο;»

     

    Ευτύχησα όπως προείπα ως συνεργάτης του «Χ» να πάρω την τελευταία συνέντευξη στον Μιχάλη Παπαδόπουλο και ταυτόχρονα να τον εντάξω αυτοδίκαια ανάμεσα στους αξιόλογους ανθρώπους αυτού του τόπου. Δεν το μετάνιωσα και οι πάντες με δικαίωσαν.

    Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.