Χρονόμετρο

    Τα τρωτά σημεία της συμφωνίας Τσίπρα –Ζάεφ.

    Δημοσιεύτηκε στις

    του Δημητρίου Κουγιουμτζόγλου,

    φιλολόγου /αρχαιολόγου

     

    Στις 17 Ιουνίου 2018 στους Ψαράδες Πρεσπών υπεγράφη από τους υπουργούς εξωτερικών Ελλάδας και Σκοπίων η συμφωνία αναγνώρισης του κράτους των Σκοπίων από την κυβέρνηση Τσίπρα με την ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» (άρθρο 1, παράγραφος 3α). Επίσης, με το ίδιο άρθρο (παράγραφοι 3β και 3γ) και πέρα από κάθε διεθνή πρακτική κατοχυρώνεται ως ιθαγένεια και ως γλώσσα  – με την υπογραφή της Ελλάδας –η «μακεδονική» και όχι η «βόρειο-μακεδονική /σλαβομακεδονική», που θα μπορούσε να απαιτήσει η κυβέρνηση, αν  ήθελε τουλάχιστον να σώσει τα προσχήματα. Μάλιστα με την παράγραφο 3ε παραμένει σε ισχύ το ακρωνύμιο ΜΚ και MKD (δηλαδή σε τηλεόραση, διαδίκτυο, στρατιωτικές περιβολές και αθλητικές περιβολές εθνικών ομάδων, ονομασίες προέλευσης κ.α.) με την εξαίρεση των πινακίδων των αυτοκινήτων.Η αναγνώριση μακεδονικής ιθαγένειας σημαίνει ουσιαστικά αναγνώριση μακεδονικής ταυτότητας για τους κατοίκους των Σκοπίων, όπως προκύπτει μέσα από σκόρπιες αναφορές στο σύνταγμα της χώρας τους περί «μακεδονικού λαού», αναφορές που δεν θα απαλειφθούν, (1) αλλά και από την σπουδή του ίδιου του πρωθυπουργού των Σκοπίων ΖόρανΖάεφ, κατά την τελετή υπογραφής της συμφωνίας να μιλήσει για «Μακεδόνες και Έλληνες», διαχωρίζοντας πλήρως ταυτοτικά τις δύο έννοιες.

    Επιπλέον, η συμφωνία αυτή αναγνωρίζει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού ως «Μακεδόνων» σε ανθρώπους που ουσιαστικά είναι Αλβανοί και Βούλγαροι, δηλαδή που δεν έχουν ιστορικά καμία σχέση με τον βαρύ αυτόν όρο της ελληνικής κληρονομιάς και ταυτότητας. Η «μακεδονική» ταυτότητά τους προέκυψε ως αποτέλεσμα της ίδρυσης του ομόσπονδου κρατιδίου της Γιουγκοσλαβίας από τον  Τίτο και την συνεπακόλουθη προπαγάνδα που έγινε, βασιζόμενη στα επεκτατικά σχέδια του διεθνούς κομμουνισμού του μεσοπολέμου εις βάρος της Μακεδονίας μας και τα αντίστοιχα παλαιότερα του ρωσικού πανσλαβισμού και του βουλγαρικού εθνικισμού. Αντιθέτως, οι ελληνικοί όροι «Μακεδονία» και «Μακεδών» διαχρονικά σήμαιναν τον Έλληνα στην καταγωγή και ελληνορθόδοξης ταυτότητας (από το Βυζάντιο και πέρα) κάτοικο της ιστορικής, πραγματικής Μακεδονίας (2), η οποία μόνο κατά ένα μικρό ποσοστό –γύρω στο 20% – επεκτεινόταν στην επικράτεια του σημερινού κράτους των Σκοπίων (3).

    Άλλωστε, η κυβέρνηση και οι υποστηριχτές της στην ως τώρα ρητορική τους – την οποία η κυβέρνηση διορθώνει  κάπως  με το άρθρο 7 της συμφωνίας – λειτουργούν ισοπεδωτικά και μηδενιστικά, από τη μια πλευρά μην προβάλλοντας σθεναρά τημακεδονική ταυτότητα των Ελλήνων κατοίκων της σύγχρονης Μακεδονίας, τόσο των προσφυγικής καταγωγής (στη βάση ακριβώς της κοινής ελληνικής ταυτότητας με τους αρχαίους Μακεδόνες)  όσο και των γηγενών Μακεδόνων (εκπροσώπους των οποίων ο κ. Κοτζιάς αρνήθηκε ακόμη και να συναντήσει), αλλά αποδεχόμενοι από την άλλη τον εθνικιστικής σύλληψης και επεκτατικού χαρακτήρα μακεδονισμό των γειτόνων. Μάλιστα, βαφτίζουν τον μακεδονισμό των γειτόνων «δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό», παραβλέποντας πως το δικαίωμα αυτό ακριβώς  προσβάλλει στην πράξη το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των γνήσιων Μακεδόνων, δηλαδή των Ελλήνων της Μακεδονίας. Δυστυχώς, οι καλές προθέσεις και δεσμεύσεις περί ειρήνης και ασφάλειας των δύο χωρών, όπως επαναλαμβανόμενα διατυπώνονται στο προοίμιο της συμφωνίας, κινδυνεύουν να γίνουν στην πράξη διακηρύξεις κενές περιεχομένου, όταν για παράδειγμα θα αρχίσουν αντιπαραθέσεις μεταξύ Σκοπιανών επισκεπτών της Μακεδονίας μας και ντόπιων Μακεδόνων, που θα ακούνε τους πρώτους να αυτοπροσδιορίζονται ως «Μακεδόνες» και να λένε ότι «είναι από τη Μακεδονία» (για να μην αναφερθούμε σε αθλητικές συναντήσεις, διεθνή συνέδρια κ.λπ.).

    Συν τοις άλλοις, η ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» θα δημιουργεί διεθνώς σύγχυση και θα υποθάλπει επεκτατικές βλέψεις σε συνδυασμό με την αναγνώριση «μακεδονικής ταυτότητας», που θα καπελώνει το σύνολο της Μακεδονίας, τόσο της ψευτο -Μακεδονίας των Σκοπίων, όσο και της αυθεντικής ελληνικής. Αυτό θα μπορεί να γίνεται έστω σε συμβολικό επίπεδο, αν δεχτούμε, ως θετικό σημείο της συμφωνίας, πως οι δύο πλευρές «επιβεβαιώνουν το υφιστάμενο κοινό τους σύνορο ως ισχυρό και απαραβίαστο διεθνές σύνορο» (άρθρο 3, παράγραφος 1). Το πρόβλημα έγκειται στο ότι, με την παρέλευση πολλών ετών, η έλλειψη ενημέρωσης και η αμορφωσιά –ειδικά σε θέματα ιστορίας – που χαρακτηρίζει τις μεγάλες μάζες της παγκόσμιας κοινότητας, δυτικού και ανατολικού κόσμου, θα επιτρέψουν την κατοχύρωση τόσο της ονομασίας «Μακεδών» όσο και –εν τέλει –ακόμη και των λοιπών συνειρμών με την ιστορία της περιοχής, νεότερης, μεσαιωνικής και αρχαίας, αποκλειστικά στους Σκοπιανούς, δηλαδή αυτό που υποτίθεται ότι διασφαλίζει η κυβέρνηση με το άρθρο 7 της συμφωνίας.

    Άλλωστε, το τρωτό σημείο του άρθρου 7 είναι πως, αν και με την παράγραφο 4 η Ελλάδα και τα Σκόπια σημειώνουν πως η επίσημη γλώσσα και τα χαρακτηριστικά των Σκοπιανών δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, την κουλτούρα και την κληρονομιά της Μακεδονίας (που επανειλημμένως στο κείμενο της συμφωνίας αναφέρεται ως «βόρεια περιοχή του πρώτου μέρους», δηλαδή της Ελλάδας) εντούτοις πουθενά, ούτε στο άρθρο 7 ούτε κάπου αλλού, οι Σκοπιανοί δεν υποχρεούνται ρητά να αναγνωρίσουν τη μακεδονική ταυτότητα που έχουν οι Έλληνες της Μακεδονίας σήμερα. Ως αποτέλεσμα, ενώ εμείς τους αναγνωρίζουμε πλέον, με βάση τη συμφωνία, ως «Μακεδόνες», αυτοί δεν υποχρεούνται να κάνουν το ίδιο για εμάς, τους σύγχρονους Θεσσαλονικείς, Καβαλιώτες, Σερραίους, Παγγαιορείτες, Φλωρινιώτες, Καστοριανούς, Χαλκιδικιώτες κ.α. και αυτό με την υπογραφή μιας ελληνικής κυβέρνησης. Επιπλέον, η κατοχύρωση της ελληνικότητας της Μακεδονίας διαχρονικά θα ήταν πιο ενισχυμένη αν η συμφωνία αντί μόνο για «αρχαίο ελληνικό πολιτισμό» έκανε λόγο για «αρχαίο, μεσαιωνικό και νεότερο /σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό». Οι αναρτήσεις του κ. Ζάεφ στο Twitterτην επομένη της συμφωνίας περί «περηφάνιας του μακεδονικού λαού απέναντι στον Κύριλλο και στο Μεθόδιο» είναι ενδεικτικές της (επι)στροφής των Σκοπίων στην παραχάραξη της μεσαιωνικής και νεότερης ιστορίας μας.  Στο σημείο αυτό, εμείς θα πρέπει, τουλάχιστον, να αναδείξουμε τη σημασία της λέξης «κληρονομιά», ώστε να αποδείξουμε ότι αυτή περιλαμβάνει και όλες τις αναφορές γραπτών πηγών και υλικού πολιτισμού στη Μακεδονία από τους πρώιμους βυζαντινούς αιώνες ως σήμερα.

    Με άλλες διατάξεις της συμφωνίας:

    α. επιτρέπεται ουσιαστικά σε Σκοπιανούς ιδιώτες (που δεν απολαμβάνουν οικονομικής υποστήριξης από το κράτος) να συνεχίσουν τη χρήση του όρου «Μακεδονία», «μακεδονικός» (άρθρο 1, παράγραφος 3ζ).

    β. παραπέμπεται σε μια διεθνή επιτροπή (άρθρο 1, παράγρ. 3θ) η διαχείριση των ζητημάτων που θα προκύψουν με τις εμπορικές ονομασίες, μέσα σε ένα ομιχλώδες τοπίο και με ορατό τον κίνδυνο να ζημιωθούν οι ελληνικές επιχειρήσεις με την απαίτηση για κατάργηση των ονομασιών των προϊόντων τους. Και τούτο διότι, όπως σωστά έχει επισημανθεί, η ακαθόριστης σύστασης διεθνής επιτροπή μοιραία θα σπεύσει να πριμοδοτήσει και να κατοχυρώσει περισσότερο τις ονομασίες προέλευσης ενός κράτους («Βόρεια Μακεδονία» – «μακεδονικός» για Σκόπια) παρά μιας επαρχίας (της Μακεδονίας μας).

    γ. ασκείται εμφανώς ιδιαίτερη πίεση στην Ελλάδα να σπεύσει να στρώσει το δρόμο στα Σκόπια για ένταξή τους σε Ν.Α.Τ.Ο. και Ε.Ε. (άρθρο 2, παράγρ. 1, 3, 4). Αυτό άλλωστε ήταν και το ζητούμενο! Η κυβέρνηση υπέκυψε στις πιέσεις του ξένου παράγοντα, Αμερικανών και Γερμανών(4), κάνοντας ωστόσο παράλληλα και ασυγχώρητες παραχωρήσεις στα Σκόπια, που μόνο με βάση τις ιδεολογικές καταβολές της μπορούν να ερμηνευτούν.

    δ. υπάρχει μια ασάφεια για την περίπτωση της Ελλάδας ως προς το ποιες μπορούν να θεωρηθούν οι «πράξεις μη φιλικού χαρακτήρα», οι «εχθρικές δραστηριότητες, ενέργειες, προπαγάνδα από κρατικές υπηρεσίες…που υποδαυλίζουν τον σωβινισμό, την εχθρότητα, τον αλυτρωτισμό τον αναθεωρητισμό εναντίον του άλλου μέρους» που θα πρέπει, ρητώς, «να απαγορεύονται» (άρθρο 6, παραγρ. 1). Εξ όσων γνωρίζω, είναι τα Σκόπια που, δεκαετίες τώρα, τυπώνουν χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας» και καλλιεργούν τον επεκτατισμό, όχι η χώρα μας. Με το άρθρο 2 μάλιστα το κάθε κράτος θα πρέπει «να αποθαρρύνει και να αποτρέπει την εκδήλωση πράξεων από ιδιωτικούς φορείς που πιθανόν (!) υποδαυλίζουν την βία, το μίσος και την εχθρότητα προς το άλλο μέρος». Μάλιστα, προβλέπεται πως το ένα κράτος θα μπορεί να καταγγείλει στο άλλο τέτοιες πράξεις ιδιωτών και τότε το άλλο κράτος θα είναι υποχρεωμένο να λάβει όλα τα απαραίτητα, νόμιμα μέσα κατά του ιδιώτη (άρθρο 6, παράγρ. 2, τα ίδια επαναλαμβάνονται και στην παραγρ. 3). Και πάλι, η ιστορική, επιστημονική αλήθεια από τον ελληνικό επιστημονικό κόσμο, τη σχολική μας παιδεία, τους συλλόγους μας κ.λπ. εξισώνεται με την ανθελληνική εδώ και δεκαετίες προπαγάνδα και παραχάραξη της ιστορίας μας από τους Σκοπιανούς στη βάση της αμοιβαίας καταγγελίας που θα μπορεί να κάνει η μία πλευρά για την άλλη. Με αυτήν τη λογική, αν αύριο για παράδειγμα ο σύλλογος  Δυτικομακεδόνων Καβάλας οργανώσει μια ημερίδα για τον Μακεδονικό Αγώνα οι Σκοπιανοί θα δύνανται να την καταγγείλουν και η κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να «λάβει αμελλητί όλα τα απαραίτητα μέτρα που της παρέχει ο νόμος»! Η ίδια ακριβώς ισοπεδωτική εξίσωση προβλέπεται και για τα σχολικά βιβλία μας, αφού θα υπόκεινται στον έλεγχο μιας «Κοινής Διεπιστημονικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων» (άρθρο 8, παράγρ. 5).

    ε. Αν και ο κ. Τσίπρας ισχυρίστηκε σε συνέντευξή του στην κρατική τηλεόραση (15.6.2018) πως με βάση τη συμφωνία οι Σκοπιανοί υποχρεούνται να βάλουν πινακίδα στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα Σκόπια που θα γράφει «Αλέξανδρος ο Έλληνας», αυτό δεν προκύπτει από κανένα σημείο του κειμένου. Αντιθέτως, το άρθρο 8 παράγραφος 2 προβλέπει πως τα Σκόπια  –οι υπογραμμίσεις δικές μου – «στο μέτρο που τα μνημεία, δημόσια κτήρια και υποδομές στην επικράτειά τους συνιστούν αναπόσπαστο συστατικό της ιστορικής ή πολιτισμικήςκληρονομιάς (της Ελλάδας) θα προβούν στις κατάλληλες διορθωτικές ενέργειες…». Η δημιουργική ασάφεια που υπάρχει επιτρέπει στους Σκοπιανούς α. να μην θεωρήσουν τον Αλέξανδρο, τον Φίλιππο και την Ολυμπιάδα Έλληνες, αλλά «εξελληνισμένους Μακεδόνες» -σύμφωνα πάντα με την εθνική τους προπαγάνδα – επομένως να μην προβούν σε καμιά ενέργεια β. να τοποθετήσουν πονηρά μια ουδέτερη πινακίδα, που να επιτρέπει τη διαιώνιση της διαστρέβλωσης της ιστορίας μας με βάση πάντα την αμφισβήτηση της ελληνικής ταυτότητας των Μακεδόνων. Μια τέτοια πινακίδα θα μπορούσε να είχε, για παράδειγμα,ως  περιεχόμενο  τον τίτλο «Μέγας Αλέξανδρος-σύμβολο της ελληνομακεδονικής φιλίας».

    στ.  καθορίζεται ότι η Ελλάδα θα επιτρέπει την ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων και αγαθών από τα Σκόπια (άρθρο 14, παραγρ. 3) ενώ τέλος, με το άρθρο 20, παράγραφο 9 με έμφαση ξεκαθαρίζεται ότι οι διατάξεις της συμφωνίας είναι αμετάκλητες και ιδιαίτερα πως δεν επιτρέπεται καμία τροποποίηση του άρθρου 1(3), που είναι ακριβώς το άρθρο που κατοχυρώνει ονομασία «Βόρεια Μακεδονία», «μακεδονική» ιθαγένεια και γλώσσα.

    ζ. Ένα πραγματικά θετικό σημείο της συμφωνίας είναι  το άρθρο 3, παράγραφοι 2 και 4, με τις οποίες, -συνοπτικά –τα δύο μέρη δεσμεύονται να μην υποστηρίξουν επιθετικές ενέργειες τρίτου μέρους έναντι ενός εκ των δυο και να μην επιτρέπουν για τον ίδιο σκοπό να αξιοποιηθεί η επικράτειά τους από τρίτο κράτος ή οργανισμό, ομάδα ή άτομο. Αυτοί οι όροι δείχνουν να ακυρώνουν την οποιαδήποτε σύμπραξη των Σκοπίων σε πιθανή μελλοντική επιθετική ενέργεια της Τουρκίας κατά της Ελλάδας. Αυτό, όμως, δε θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο για μια χώρα που «χτυπά την πόρτα της Ε.Ε.» και με βάση το διεθνές δίκαιο, στο οποίο άλλωστε γίνεται και επίκληση στο προοίμιο; Γενικότερα, τα όποια θετικά σημεία της συμφωνίας μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα μετά την εθνική ήττα που αποτελεί η αναγνώριση μακεδονικής ταυτότητας, γλώσσας και ονομασίας.

    Συμπερασματικά, η κυβέρνηση προχώρησε άρον άρον στο κλείσιμο μιας ετεροβαρούς συμφωνίας με τα Σκόπια, κωφεύοντας στην εκπεφρασμένη αντίθεση του ελληνικού λαού, όπως αυτή διατυπώθηκε με σαφήνεια και πέρα από κάθε αμφιβολία στα μεγάλα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας, της ομογένειας παντού στο εξωτερικό, των μακεδονικών και άλλων πόλεων, των Πρεσπών, αλλά και σε πολλές διαδικτυακές δημοσκοπήσεις, δημοσκοπήσεις εφημερίδων, μέχρι και πρόσφατα (5). Η κυβέρνηση αγνόησε επιδεικτικά τα ψηφίσματα των δήμων και περιφερειών της Μακεδονίας και όχι μόνο, τις θέσεις επιστημονικών φορέων, όπως η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, την απόφαση της Ιεράς Συνόδου και πολλών μητροπόλεων, τα εκατοντάδες τεκμηριωμένα άρθρα που γράφτηκαν επισημαίνοντας το πόσο μεγάλο λάθος θα αποτελέσει η αναγνώριση ονομασίας με τον όρο «Μακεδονία»,  καθώς και «μακεδονικής» ταυτότητας / γλώσσας. Ο Τίτο, από εκεί που βρίσκεται, θα χαμογελά: με τη συμφωνία αυτή η Ελλάδα περνά το μήνυμα διεθνώς πως, όποιος εγείρει αξιώσεις κατά της χώρας μας, σε πενήντα – εβδομήντα χρόνια, αργά ή γρήγορα, δικαιώνεται. Το διάστημα όμως αυτό, αν για το δικό μας, βιολογικό χρόνο είναι πολύ, για τον ιστορικό χρόνο και για τα έθνη που θέλουν να έχουν συνέχεια, χωρίς να απεμπολούν την  κληρονομιά και την ταυτότητά τους, είναι μηδαμινό, πολλώ δε μάλλον για το ελληνικό έθνος, που με αγώνες και θυσίες διατήρησε την ταυτότητα και ελευθερία του μέσα στην τεσσάρων χιλιάδων χρόνων ιστορία του (6), που με αγώνες και θυσίες κράτησε τη Μακεδονία αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας.

     

    Υποσημειώσεις.

    (1) Άγγελος Συρίγος, «Τα 4+1 σκοτεινά σημεία της συμφωνίας», άρθρο στην εφημερίδα «Τα Νέα», 14.6.2018.

    (2) Ενδεικτικά, ο ιστορικός Ιωάννης  Σκυλίτζης αναφέρεται σε προφητικά κείμενα, που κυκλοφορούσαν κατά τον 11ο αιώνα, εποχή εμφάνισης των Σελτζούκων Τούρκων, σύμφωνα με τα οποία «είναι πεπρωμένο να καταστραφεί το γένος των Τούρκων από τέτοιες δυνάμεις, σαν και αυτές που είχε ο Αλέξανδρος, όταν κατέστρεψε τους Πέρσες». Αυτές οι προφητείες, γράφει, ώθησαν τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο  Μονομάχο στην απόφαση   να οδηγήσει στην ανατολή εναντίον των Τούρκων  «…Μακεδονικάς δυνάμεις, ἀρχηγούςἐχούσαςἅπαντας Μακεδόνας, ὧνεἷςἤνκαί ὁ Βρυέννιος».Είναι φανερό πως στην παραπάνω αναφορά οι σύγχρονοι του Κωνσταντίνου Μονομάχου Μακεδόνες όχι μόνο συσχετίζονται άμεσα με τους αρχαίους ως συνεχιστές της ανδρείας τους, αλλά και ταυτίζονται με τους ελληνορθόδοξους υπερασπιστές της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Γενικότερα, στο Βυζάντιο ο Μέγας Αλέξανδρος αναφέρεται ως «Έλλην βασιλιάς», «βασιλιάς Ελλήνων», «βασιλιάς Μακεδόνων» και άλλες φορές απλά ως «Μακεδών», με την επισήμανση ότι οι Μακεδόνες αποτελούν σταθερά κομμάτι της ελληνικής ταυτότητας. Όσο για τον ελληνισμό της Τουρκοκρατίας, από τις πάμπολλες αναφορές, αρκεί η περήφανη δήλωση των Ναουσαίων επαναστατών προς την ελληνική επαναστατική κυβέρνηση το Μάρτιο του 1822: «…μη αμφιβάλλητε ότι  ήρωες Μακεδόνες, απόγονοι του Αλεξάνδρου, θέλομενεξουσιάση ταχέως του τυράννου ημών».Ακόμα και οι πρώιμες σλαβικές πηγές, βουλγαρικές και σερβικές, από το 13ο αιώνα κ.ε., όταν αναφέρονται στη Μακεδονία, τη συνδέουν αναπόσπαστα με την  «ελληνική γη». Για την πρόσληψη των Μακεδόνων στο Βυζάντιο και στους Σλάβους δες  το άρθρο της Δεληκάρη Αγγελική, Η εικόνα της Μακεδονίας και η έννοια της «μακεδονικότητας» στους σλαβικούς λαούς της βαλκανικής κατά τη βυζαντινή περίοδο, στο βιβλίο Μακεδονικές ταυτότητες στο χρόνο, εκδόσεις Πατάκη –Ίδρυμα Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα, Αθήνα 2008, σελ. 134 -184.

    (3) Για την αυθαίρετη διεύρυνση των γεωγραφικών ορίων της Μακεδονίας μετά τα μέσα του 19ο αιώνα από Ευρωπαίους περιηγητές και προξένους, αλλά και Έλληνες, Βούλγαρους, Σέρβους ερευνητές και προξένους στο πλαίσιο των εθνικών ανταγωνισμών, βλέπε κεφάλαιο όρια και διοικητική διαίρεση Μακεδονίας, του Ε. Κωφού, σε Ιστορία Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΓ΄, Αθήνα 1977, σελ. 378 -379. Εκεί επισημαίνεται πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία ουδέποτε χρησιμοποίησε ως διοικητική υποδιαίρεση  τον –ασαφή ήδη από τα ρωμαϊκά χρόνια – όρο «Μακεδονία». Σημειώνω ότι οι Φίλιπποι και η αρχαία Νεάπολη –σημερινή Καβάλα –μέχρι και το αρχαίο Ακόντισμα –σημερινή Νέα Καρβάλη θεωρείτο κομμάτι της αρχαίας Μακεδονίας ήδη πριν τη ρωμαϊκή κατάκτηση του 168 π.Χ. Επομένως κάνουν λάθος όσοι ιστορικοί χάρτες τοποθετούν το προς ανατολάς όριο της αρχαίας Μακεδονίας πριν τη ρωμαϊκή κατάκτηση λίγο πιο ανατολικά του  Στρυμόνα ποταμού.

    (4) Για τις πιέσεις του ξένου παράγοντα βλέπε το άρθρο του Σταύρου Λυγερού «Ο παρασκηνιακός ρόλος της Δύσης σε Αθήνα και Σκόπια», 18.6.2018

    (https://slpress.gr/ethnika/o-paraskiniakos-rolos-tis-dysis-se-athina-kai-skopia/?utm_source=facebook&utm_medium=cpc)

    (5)Το 73% των Ελλήνων αντιτίθεται στην ονομασία των Σκοπίων με τον όρο «Μακεδονία», σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» (http://www.athensvoice.gr/politics/452484_dimoskopisi-marc-732-ton-ellinon-den-thelei-makedonia-sti-nea-onomasia). Αντίστοιχα, σε παμμακεδονική δημοσκόπηση της εταιρείας Interview μετά τη συμφωνία,το 86% των κατοίκων της Μακεδονίας αντιτίθεται στη συμφωνία (http://infognomonpolitics.blogspot.com/2018/06/86.html).

    (6) Η σύγχρονη έρευνα,  με βάση τα αρχαιολογικά δεδομένα, δέχεται πως η πρώτη κάθοδος στη νότια Ελλάδα των  φύλων –φορέων της ελληνικής γλώσσας πρέπει να συντελέστηκε ανάμεσα στο 2100 -1900 π.Χ. Τα φύλα αυτά, μέσα από την όσμωση με τα γηγενή προελληνικά φύλα, θα δημιουργήσουν αργότερα, ανάμεσα στο 1650 -1100 π.Χ., τον περίλαμπρο μυκηναϊκό πολιτισμό, η γραφή του οποίου, όπως διασώθηκε στις πινακίδες της Γραμμικής Β΄, αποτελεί την αρχαιότερη γραπτή μορφή της ελληνικής γλώσσας.


    Δημοσιεύτηκε στις

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.