Χρονόμετρο

    Γιάννης Κότσιρας: Είναι πολύ δύσκολο όταν ζεις στο κουρνιαχτό να μπορέσεις να το περιγράψεις

    Δημοσιεύτηκε στις

    Η Ευρώπη έχει εξελιχθεί σε γερμανική επικράτεια επισημαίνει ο γνωστός τραγουδιστής

     

    Της Σοφίας Μανδηλαρά

     

    Ο Γιάννης Κότσιρας δεν χαρίζεται. Δεν είναι τραγουδιστής της μπαλάντας, κυρίως δεν του αρέσουν οι ταμπέλες. Λατρεύει τα παραμύθια αλλά όχι τα ψέματα. Με περισσότερα από 20 χρόνια εμπειρίας στο τραγούδι μιλάει στο “Πρακτορείο” για τα τάλεντ σόου, την ΑΕΠΙ, το ραδιόφωνο, το λάιφσταιλ που δεν κατέρρευσε και περιμένει στη γωνία. Τοποθετείται όμως και πολιτικά, για την Ευρώπη και το ευρώ, γιατί όπως λέει ο ίδιος «οι καλλιτέχνες από τους ανθρώπους αντλούμε δύναμη. Οφείλουμε αυτό να το επιστρέφουμε, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο απλός πολίτης δεν έχει φωνή». Ας ακούσουμε τη μελωδική αλλά αυστηρή φωνή του Γιάννη Κότσιρα.

     

    – Έχετε αυτοπροσδιοριστεί ως λαϊκός τραγουδιστής. Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο πυρήνας του λαϊκού τραγουδιού;

     

    – Αυτό είμαι. Από εκεί ξεκίνησα. Και πάντα θα πιστεύω ότι ένας λαϊκός τραγουδιστής μπορεί να πει τα πάντα. Η ουσία του λαϊκού τραγουδιού είναι ότι είτε αγκαλιάζει τον λαό, είτε μιλάει για τον λαό και εκφράζει τα βαθύτερα του συναισθήματα. Λαϊκό μπορεί να είναι και ένα ηχητικά ποπ τραγούδι ή ηχητικά έντεχνο. Ένα από τα ωραιότερα λαϊκά τραγούδια που έχω πει είναι «Το τσιγάρο». Είναι βαρύ, καθαρό, σταθερό λαϊκό τραγούδι. Για μένα λαϊκό είναι αυτό που μπορεί να μπει σε όλα τα σπίτια, που μπορεί να το τραγουδήσει μια γυναίκα, ένας άνδρας, ένα παιδί.

     

    – Ωστόσο, την περισσότερη επίκριση την έχει δεχτεί ο λαϊκός δίσκος σας και ο «Φύλακας Άγγελος» ενώ και οι δύο αγαπήθηκαν πολύ από τον κόσμο. Βλέπετε μια αντίφαση σε αυτό που οι κριτικοί θεωρούν άρτιο και σε αυτό που αγαπάει το κοινό;

     

    – Αυτό είναι δεδομένο και γι αυτό το λόγο τα τελευταία πολλά χρόνια, τουλάχιστον μια δεκαετία, έχει εξαφανιστεί ο μουσικός τύπος. Γιατί ήταν τόσο απροκάλυπτα κατευθυνόμενος. Όταν διάβαζες κριτικές οι οποίες είτε έκρυβαν προσωπική εμπάθεια, είτε προσωπικό συμφέρον, έβλεπες ότι η κριτική μουσικής στην Ελλάδα ετοιμάζεται να πεθάνει και πέθανε.

     

    – Ένα άλλο τραγούδι σας, το «Λέει λέει λέει» περιγράφει μια κοινωνική κατάσταση, μια εποχή του λάιφσταιλ μέσα από μια γυναίκα που καταρρέει.

     

    Δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα του λάισταιλ έχει καταρρεύσει για να πω την αλήθεια. Στην τηλεόραση θα δεις ότι ακόμα και τα πιο νέα πρόσωπα που εμφανίζονται είναι ίδια, έχουν κάνει ακριβώς τις ίδιες πλαστικές, έχουν ακριβώς ίδιες μύτες, ίδια πηγούνια, ίδια στήθη. Απλά το λάιφσταιλ κρατάει χαμηλούς τόνους στην παρούσα φάση, για να μην εκτεθεί λόγω της κρίσης. Αλλά υπάρχει. Και θα το συναντήσετε αν πάτε στα ιν νυχτερινά κέντρα. Στην Ελλάδα του 2017, που οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να βγάλουν το μήνα, υπάρχει εκπομπή με γυναίκες που πηγαίνουν να ψωνίσουν και κουτσομπολεύουν η μία την άλλη.

     

    – Για τους ανθρώπους της μέρας, η νύχτα δεν κουβαλάει μόνο λάιφσταιλ αλλά και μια γοητεία, μια σοφία ίσως.

     

    – Η νύχτα δεν έχει πολλές σκιές για να κρυφτείς. Αντεστραμμένα, όλα είναι φωτεινά. Είναι πιο καθαρή. Δηλαδή, ο άνθρωπος που θα δεις το πρωί να είναι σχεδόν ευγενής πίσω από τον γκισέ της τράπεζας, το βράδυ θα είναι αλλιώς, θα δεις τον πραγματικό του εαυτό.

     

    – Μιλώντας για πραγματικούς χαρακτήρες, θεωρείτε πιο σημαντικές τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες;

     

    – Η αποτυχία στη ζωή είναι το πιο χρήσιμο μάθημα γιατί σε βάζει σε μια διαδικασία σκέψης, προβληματισμού. Τι έφταιξε, γιατί, τι λάθος έκανα, πώς θα γίνω καλύτερος. Η επιτυχία, και ειδικά η σταθερή επιτυχία δημιουργεί ένα σύννεφο, ένα βάθρο στο οποίο επαναπαύεσαι. Και όταν μετά θα έρθει τουλάχιστον η έλλειψη επιτυχίας, γιατί θα έρθει αναγκαστικά, ή θα πέσεις εντελώς και θα καταστραφείς ή θα είσαι προετοιμασμένος και θα μπορείς να το διαχειριστείς.

     

    – Ποια είναι η γνώμη σας για τα αμέτρητα τάλεντ σόου; Θεωρείτε ότι αναδεικνύουν νέους καλλιτέχνες πράγματι;

     

    – Τα τάλεντ σόου είναι κάτι χρήσιμο, είναι μια διασκέδαση και για τον κόσμο που κάθεται σπίτι αλλά και για αυτούς που πηγαίνουν εκεί. Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε μέτρο. Δηλαδή, πόσα ταλέντα έχει πια αυτή η χώρα; Έχουμε μεγαλύτερη συμμετοχή, αναλογικά για τον πληθυσμό μας, από την Αμερική. Στη θεωρία αναδεικνύουν νέους καλλιτέχνες αλλά στην πραγματικότητα δημιουργούν θεαματικότητα, άρα κινείται το χρήμα γύρω από την τηλεόραση. Δεν είμαι αντίθετος στα παιδιά που πηγαίνουν, ούτε στους κριτές. Χαίρομαι κιόλας να τα βλέπω κάποιες φορές. Όμως, το θέμα είναι τι προσδοκίες δημιουργούν σε αυτούς που διαγωνίζονται. Δε νομίζω όσοι συμμετέχουν να νομίζουν ότι θα μάθουν εκεί ή θα αγαπηθούν ως τραγουδιστές. Ελάχιστες περιπτώσεις, στα δάχτυλα του ενός χεριού, στις χιλιάδες των παιδιών που έχουν πάει.

     

    – Θέλω να σας πάω σε ένα άλλο επίκαιρο θέμα που ταλαιπωρεί τον καλλιτεχνικό χώρο, και ειδικά τους δημιουργούς μουσικής, την ΑΕΠΙ.

     

    – Για ακόμα μια φορά, στην Ελλάδα δημιουργήθηκε ένα πρωτοφανές φαινόμενο, να αναλάβει μια ιδιωτική εταιρεία τη διαχείριση της πνευματικής ιδιοκτησίας. Με σκιώδη συνεταίρο το κράτος. Και εννοώ ότι όταν επίκειντο έλεγχοι ή έρευνες, έπαιρνε τηλέφωνο ο εκάστοτε υπουργός ώστε να μην πειράξει κανείς την εταιρεία. Μπορεί να κατηγορούμε τη σημερινή κυβέρνηση για διάφορα, υπάρχουν όμως κάποιοι τομείς στους οποίους έσπασε τα αποστήματα. Ένας από αυτούς ήταν ο Οργανισμός Πνευματικής Ιδιοκτησίας και φανερώθηκε το πύον.

    Η ΑΕΠΙ ήταν μια πληγή για όλο τον κόσμο που είτε ζει από τη μουσική, είτε ζει τη μουσική. Το λέω και για τους ανθρώπους που έχουν μαγαζιά π.χ. και είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν. Η ΑΕΠΙ πρέπει να κλείσει, να γίνει ένας ακόμα σοβαρότερος έλεγχος, να δεσμευτούν οι περιουσίες των διαχειριστών και τα απαραίτητα δικαιώματα που έχουν φαγωθεί να επιστρέψουν σε αυτούς που ανήκουν. Τόσο αυστηρά. Έκανε μια επιστολή προς τον πρωθυπουργό ο κ. Ξαρχάκος κατ’ αρχάς και τον ακολούθησαν πολλοί, και είναι ακόμα μια επιστολή και μαζεύονται διαρκώς κι άλλοι. Πιστεύω ότι πρέπει να ασχοληθεί ο πρωθυπουργός προσωπικά.

     

    – Θεωρείτε ότι είναι συνολικά θέμα κουλτούρας της ελληνικής κοινωνίας το πώς αντιμετωπίζει την πνευματική ιδιοκτησία και την ίδια την τέχνη;

     

    Εννοείται. Είμαστε στις πρώτες θέσεις σε πειρατεία στον κόσμο. Δεν υπάρχει αναγνώριση της πνευματικής ιδιοκτησίας κι αυτό θα το διαπιστώσετε στα ίδια τα μέσα ενημέρωσης. Υπάρχει ένα τεράστιο σκάνδαλο γύρω από την ΑΕΠΙ και τα ΜΜΕ δεν ασχολούνται με αυτό, δηλαδή με τους ανθρώπους που έχουν συνεισφέρει σημαντική ιστορία στην τέχνη της Ελλάδας και τώρα μπορεί να πεθαίνουν της πείνας. Είναι ένας καθρέφτης του τι συμβαίνει στη χώρα.

    Έτυχε να είμαι στην ΕΡΤ την ημέρα που έφυγε ο Κούνδουρος. Για να καταλάβετε τη διαφορά, όλη η ΕΡΤ έτρεξε στο αρχείο για να βρει τις ταινίες και τα ηχητικά του. Τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ τους έπαιρναν τηλέφωνο από τα ιδιωτικά κανάλια για να μάθουν ποιος είναι ο Κούνδουρος, γιατί είναι τόσο σημαντικός. Ήξεραν το όνομα αλλά δεν ήξεραν την ιστορία του. Αυτό λοιπόν είναι το δείγμα της παιδείας.

     

    – Είστε αυστηρός σε σχέση με την ιδιωτικότητα της προσωπικής σας ζωής και τηρείτε αποστάσεις ασφαλείας. Από την άλλη, τοποθετείστε δημόσια πολιτικά. Νιώθετε ότι έχετε την υποχρέωση να το κάνετε;

     

    Έχω φύγει από τηλεοπτική συνέντευξη γι αυτό το λόγο. Ειδικά στο χώρο της μουσικής, υπάρχουν πρόσωπα που, πιθανόν λόγω έλλειψης καλλιτεχνικής υπόστασης, χρησιμοποιούν την προσωπική τους ζωή εν είδει μικροσκανδάλων για να κρατιούνται στην επικαιρότητα. Αυτό με κάνει ακόμα πιο φανατικό στο να απασχολώ την κοινή γνώμη με τη δουλειά μου και όχι με τα προσωπικά μου.

    Ακολουθώ τον αρχαίο όρο του να μην είμαι ιδιώτης. Ο ιδιώτης ήταν αυτός ο οποίος δε συμμετείχε στα κοινά, ιδιώτευε. Οποιοσδήποτε άνθρωπος, οποιουδήποτε επαγγέλματος οφείλει να συμμετέχει ενεργά. Ακόμα περισσότερο, όταν η δουλειά σου έχει στηριχτεί στους πολίτες, γιατί οι καλλιτέχνες από τους ανθρώπους αντλούμε δύναμη. Οφείλουμε αυτό να το επιστρέφουμε, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο απλός πολίτης δεν έχει φωνή.

     

    – Σε μια συνέντευξη σας ήδη από το 2014 είχατε μιλήσει πολύ σκληρά για την Γερμανία και το ευρώ. Ποια είναι η άποψη σας τώρα για το ευρωπαϊκό μας μέλλον;

     

    – Δεν θεωρώ ότι υπάρχει ευρωπαϊκό μέλλον, όχι για την Ελλάδα αλλά γενικά. Νομίζω ότι μέσα μας όλοι το έχουμε αισθανθεί αλλά φοβόμαστε να κάνουμε το βήμα. Εδώ και χρόνια, η Ευρώπη είχε εξελιχθεί σε μια γερμανική επικράτεια επί της ουσίας. Η Γερμανία εξυπηρετεί τα συμφέροντα της και καλά κάνει. Το θέμα είναι κατά πόσο εμείς θέλουμε να βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση. Το πρόβλημα πλέον είναι ότι εφόσον δε φύγαμε ή δεν πήγαμε κόντρα όταν έπρεπε, τώρα είναι πολύ πιο δύσκολο. Αν πριν 2 ή πριν 5 χρόνια, οι επιπτώσεις θα ήταν μια τετραετία δυσκολίας, τώρα θα είναι πολύ περισσότερο και ίσως πιο βαρύ αυτό το διάστημα.

    Είμαι αντιευρωπαϊστής. Παρότι η ιδέα της Ευρώπης μου αρέσει, ο τρόπος με τον οποίο εφαρμόστηκε είναι απεχθής. Το ευρώ αντί να είναι ένα νόμισμα το οποίο μας ενώνει, έχει λειτουργήσει ως δούρειος ίππος για να μπορούν να ελέγχουν τα κράτη οι πιο δυνατοί. Η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν εξαιρετική στη βάση της, αλλά όταν εμπλέκεται μία από τις πιο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του κόσμου, η Γερμανία, τότε θα πρέπει να είμαστε πολύ καχύποπτοι. Η Ελλάδα βέβαια από μόνη της είναι μια πολύ μικρή και αδύναμη χώρα και πολύς ντόρος γίνεται κιόλας. Αν μένουμε στην Ευρώπη νομίζω είναι γιατί κάποιοι μας θέλουν για να μας εκμεταλλεύονται και κάποιοι γιατί μας αγαπάνε. Αν λειτουργούσε η ΕΕ όπως θα έπρεπε, δε θα είχαμε μπει καν.

     

    – Θεωρείτε ότι η κοινωνία κρατάει στάση αναμονής;

     

    – Η κοινωνία προσπαθεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει. Δεν είναι στάση αναμονής. Όποιος έχει διαβάσει το «Δόγμα του Σοκ» θα καταλάβει. Θα περιέγραφα αυτό που ζούμε σαν μια παρατεταμένη αμμοθύελλα που δε σε αφήνει να δεις γύρω σου. Ελπίζω πως κάποια στιγμή θα κατακάτσει το σύννεφο για να μπορέσουμε να διακρίνουμε την πραγματικότητα.

     

    – Η τέχνη οφείλει να εκφράζει αυτή τη συγκυρία;

     

    Είναι πολύ δύσκολο όταν ζεις στο κουρνιαχτό να μπορέσεις να το περιγράψεις. Αυτό γίνεται πιο ψύχραιμα αργότερα. Έτσι γίνεται στην ιστορία της Ελλάδας γενικά. Τα μεγάλα έργα και οι μεγάλες στιγμές της ελληνικής μουσικής, που περιέγραψαν τις περιόδους που ζούσαμε, δεν έγιναν ή τουλάχιστον δεν κυκλοφόρησαν την ώρα των γεγονότων. Βγήκαν αμέσως μετά ή μετά από λίγα χρόνια. Ο δημιουργός θέλει να έχει την πλήρη εικόνα για να αποδώσει αυτό που έζησε, όπως όλοι οι άνθρωποι.

     

    – Ακούτε ραδιόφωνο;

     

    – Ομολογώ ότι έχω καιρό να ακούσω.

     

    – Μήπως αυτό συνέπεσε με τις λίστες στο ραδιόφωνο, δηλαδή όταν σταμάτησε να επιλέγει τα τραγούδια ο μουσικός παραγωγός-εκφωνητής και έγινε προκάτ η λίστα που παίζει;

     

    – Ξεκίνησα να φεύγω όταν τα ραδιόφωνα που έπαιζαν καλή ελληνική μουσική ελαχιστοποιήθηκαν σε δύο με τρία. Τώρα σαφώς οι λίστες τραγουδιών είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Ουσιαστικά ένας μόνο άνθρωπος ορίζει τι θα ακούσει το κοινό. Ο κόσμος δεν το γνωρίζει και οφείλω να το λέω. Αν πάρεις τηλέφωνο και ζητήσεις ένα τραγούδι που μπορεί να μην υπάρχει στη λίστα, δε θα το ακούσεις ποτέ. Είναι φοβερό αν συνειδητοποιήσει κανείς ότι νομίζει ότι επιλέγει ραδιόφωνο αλλά εξαρτάται από τη λίστα ενός μόνο ανθρώπου σε κάθε ραδιοφωνικό σταθμό.

     

    – Ποια νομίζετε ότι είναι τα όρια της τεχνολογίας στη μουσική;

     

    – Σε όλα τα πράγματα πρέπει να υπάρχει μέτρο. Η τεχνολογία υπάρχει για να μας υπηρετεί και όχι για να την υπηρετούμε. Στην Ελλάδα είτε θα την φοβόμαστε, είτε θα αφηνόμαστε εντελώς πάνω της. Ιδιαίτερα στη μουσική, που έχει περάσει πλέον σε μαθηματικό επίπεδο, το 60-70% των μουσικών που ακούμε αυτή τη στιγμή στα ραδιόφωνα μας δεν είναι προϊόντα έμπνευσης, αλλά συναρμολόγησης δεδομένων μέσω ενός υπολογιστή. Πιστεύω ότι θέλει χρόνια να μάθεις να χειρίζεσαι με μέτρο αυτά τα εργαλεία και δυστυχώς πάντα θα είμαστε λίγο πίσω. Δεν έχουμε μέτρο στην πειρατεία, στη συμπεριφορά μας, στο τι ξοδεύουμε, στο τι δανειζόμαστε. Είμαστε πάντα στα άκρα και αυτό είναι κάτι που θεωρώ ότι μας έχει κρατήσει πίσω.

     

    – Και αφού δεν ακούτε ραδιόφωνο, τι σας αρέσει να ακούτε;

     

    – Ως βάση είχα πάντα τη ροκ μουσική και τα ρεμπέτικα, τα δύο ροκ δηλαδή. Από εκεί και πέρα, σαφώς όταν υπάρχει ένα καλό τραγούδι από όποιο χώρο κι αν είναι θα το ακούσω, είτε ποπ, λαϊκο, τουρκοφολκ, που ακούγεται τώρα τελευταία. Απλά η μουσική με την οποία περνάω ωραία, που βάζω σπίτι μου είναι το ροκ, το ρεμπέτικο, και κάποιες φορές ορισμένα κλασσικά κομμάτια.

     

    -Στο γιο σας τι μουσική βάζετε να ακούσει;

     

    Ο γιος μου έχει κολλήσει με ένα cd που λέγεται «Τι είπε η Αλεπού» της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και της Ελένης Ζιώγα. Όλα τα υπόλοιπα προς το παρόν δεν του αρέσουν, ούτε εγώ του αρέσω, εκτός από ένα-δυο τραγουδάκια.

     

    ΑΠΕ ΜΠΕ


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.