Φτάσαμε ακόμη μια φορά στην Κομοτηνή και ήμασταν αποφασισμένοι να ψάξουμε πίσω από την βιτρίνα.
Μας ενδιέφερε το αυθεντικό κομμάτι της πόλης.
Περνώντας την οδό Ορφέως οδηγείσαι στην είσοδο της παλιάς Αγοράς. Όχι μακριά από την κεντρική πλατεία Ειρήνης. Μια μικρή στάση στον Νεντίμ για σουτζούκ λουκούμ, κομμένο με το ψαλίδι. Οι ντόπιοι λένε πως μέχρι πριν λίγα χρόνια την Ορφέως διέσχιζε ποτάμι, που όταν πλημμύριζε, σε ανάγκαζε να κυκλοφορείς με γαλότσες στον δρόμο. Η ατμόσφαιρα ευωδιάζει από φρεσκοαλεσμένο καφέ από το καφεκοπτείο Κέκερη. Το μαγαζί απότο από το 1935 ξεχειλίζει από παραδοσιακά βότανα και αφεψήματα. Σειρά έχουν οι οδοί Ερμού, Σερρών, Κιλκίς και Ιωαννίνων. Στο κουρείο του Χασάν το κούρεμα και το ξύρισμα γίνεται ακόμα με τον παραδοσιακό τρόπο και σου έρχεται μυρωδιά από κολόνια “Μυρτώ”.
Στην Πλ. Ηφαίστου βρίσκεται το Γενί Τζαμί (Νέο) κι ο Πύργος του Ρολογιού. Αυτή είναι η Κομοτηνή.
Στην οδό Κανάρη έχει ακόμη πέργκολες, που την άνοιξη σκεπάζονται από αναρριχώμενα φυτά.
Στο διπλανό χρωματοπωλείο ο παππούς φιλοσοφεί : «αν έχεις καλό στην ψυχή σου, όλα είναι όμορφα». Κάπου εδώ υπάρχουν τα στραγαλάδικα όπου οι πελάτες ψωνίζουν ακόμη με τη σέσουλα, αλλά και με πατροπαράδοτα παζάρια.
Η Κομοτηνή συνεχίζει τα παντρολογήματα.
Άλλωστε ξέρει από προξενιά.
Φοιτητές, ντόπιους, μουσουλμάνους, χριστιανούς, σύγχρονους και παλιούς.
Όλους ξέρει να τους βολεύει….
Δημοσιεύτηκε στις 0
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
