Χρονόμετρο

    ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΤΣΑΛΟΥ ΚΑΛΑΦΑΤΗ: ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΝΑΥΤΙΚΟΣ

    Δημοσιεύτηκε στις

    Σελίδες νοτισμένες από αναμνήσεις και την αλμύρα της θάλασσας!

     

    Την Ελένη Ατσάλου Καλαφάτη την γνωρίζουν όλοι, είτε ως ζωγράφο, είτε ακόμη και ως ποιήτρια, να όμως που δεν έμεινε σε αυτά και μας ξαφνιάζει με ένα συγγραφικό πόνημα αφιερωμένο στον πατέρα της, τον καπετάνιο Γιάννη Άτσαλο και για χάρη των αναμνήσεων που της κληρονόμησε, συνέγραψε ένα βιβλίο που του το αφιέρωσε και μαζί σε όλους όσους αγάπησαν και υπηρέτησαν την θάλασσα. Όπως αναφέρει και ίδια, ο πατέρας της ήταν ένα ζωντανό βιβλίο ιστορίας και γι’ αυτό δεν έχανε ευκαιρία να τον προκαλεί να της πει ιστορίες με αλμύρα. Ωστόσο και ο ίδιος ξεκίνησε κάποια στιγμή, μόνος ή με την βοήθεια των εγγονών του να γράφει τις αναμνήσεις του, από την θάλασσα… και κάπως έτσι άνοιξε μια «μπουκαπόρτα» που μας εισάγει σε άλλες εποχές τότε που τα ταξίδια γίνονταν με τα καΐκια, στην αρχή με πανιά και μετά και με μηχανές. Μαζί με τις ιστορίες της θάλασσας και η ιστορία της προσφυγιάς καθώς ο Γιάννης Ατσάλος, έρχεται με την οικογένειά του, από το Μυριόφυτο της Ανατολικής Θράκης στην Καβάλα, όποτε μαζί με τις μνήμες της θάλασσας, έχουμε και τις μνήμες πολέμων και φυσικών καταστροφών που συνόδεψαν τα χρόνια της ζωής του.

    kalafati-3

    Η εργασία της κ. Ατσάλου – Καλαφάτη συνεχίζει μια παράδοση που υπάρχει χρόνια στην ελληνική λογοτεχνία, όπου σε πάρα πολλά βιβλία γνωστών συγγραφέων, (Καρκαβίτσα, Κόντογλου και άλλοι), η θάλασσα και οι ναυτικοί, έδωσαν την πρώτη ύλη στον συγγραφέα για να βάλει λέξεις στην σειρά και να πλάσει εικόνες για τον αναγνώστη, εικόνες για μάχες με τα στοιχεία της φύσης, τον άνεμο και την θάλασσα και μαζί ανθρώπινες ιστορίες. Επειδή προέρχομαι από ναυτική οικογένεια με καΐκια που όργωναν το Αιγαίο, την Μαύρη θάλασσα και την ανατολική Μεσόγειο, το βιβλίο μου έφερε στο μυαλό τις ιστορίες που λέει ο πατέρας μου, από την ζωή του ίδιου επάνω στα καΐκια, αλλά και τις διηγήσεις του παππού μου. Με την ευκαιρία θα μεταφέρω δύο, η μία έχει να κάνει με την ανάμνηση νυχτερινού ταξιδιού με πανιά, όπου το καΐκι σκίζει τα κύματα και εκείνος είναι ξαπλωμένος στην κουβέρτα (κατάστρωμα) και βλέπει τα άστρα και να ακούει μόνο τον παφλασμό των νερών, η δεύτερη έχει να κάνει με την αίσθηση που βίωναν όταν το καίκι έτριζε και «βογκούσε» την ώρα που πάλευε με την αγριεμένη θάλασσα, σαν να ήταν άνθρωπος μου έλεγε. Με ανάλογες ιστορίες είναι γεμάτο το βιβλίο, αλλά και φωτογραφίες από το αρχείο της οικογένειας Ατσάλου, αλλά και σκίτσα του Γιάννη Ατσάλου με τα καίκια του, σαν να ήταν παιδιά του, τα ζωγράφιζε και τα καμάρωνε. Το γνωρίζω, έτσι ήταν οι ναυτικοί ζούσαν με τα καίκια σαν να είχαν ψυχή, και είχαν.

    kalafati-5

    Γι’ αυτό όπως σημειώνει η κ. Ατσάλου – Καλαφάτη, προς το τέλος του βιβλίου της, όσες φορές ο πατέρας της προσπάθησε να πιάσει στεριανή δουλειά, ακόμη και καλά να πήγαινε υπέκυπτε στις Σειρήνες της θάλασσας που τον τραβούσαν για ένα ταξίδι ακόμη «Ακόμη και ως στεριανός ο Γιάννης Άτσαλος, δεν έφυγε ποτέ μέσα από τη θάλασσα. Ήταν αθεράπευτα ναυτικός», σημειώνει η συγγραφέας.

     

    Το εξαιρετικό αυτό βιβλίο – έκδοση του Ναυτικού Μουσείου Καβάλας – για την θάλασσα, την ναυτοσύνη και τα καΐκια που ήταν ο στίβος βιοπορισμού για πάρα πολλούς Έλληνες, παρουσιάστηκε την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας από τον καθηγητή του ΔΠΘ Άγγελος Παληκίδη, τον πρόεδρο της Θρακικής Εστίας Νίκος Τσουμπάκη και φυσικά την ίδια την συγγραφέα. Παρόντες η δήμαρχος Καβάλας Δήμητρα Τσανάκα, οι πρώην υπουργοί Δημοσθένης Δημοσθενόπουλος και Γιώργος Καλαντζής και ο πρώην βουλευτής Ηλίας Παπαδόπουλους, από την αντιπολίτευση του δημοτικού συμβουλιου Καβάλας, μόνο ο Μάκης Παπαδόπουλος. Όλοι οι παρόντες ευχήθηκαν στο βιβλίο να είναι καλοτάξιδο.

     

    Θεόδωρος Αν. Σπανέλης

     

    kalafati-2


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.