Χρονόμετρο

    Τα τραίνα θα ξεκινήσουν σιωπηλά!

    Δημοσιεύτηκε στις
    γράφει ο Βασίλης Ανδρονίδης

    γράφει ο Βασίλης Ανδρονίδης

    Στις δεκαετίες του 1950-1960 η Ελλάδα γινόταν συνεχώς φτωχότερη. Έχανε το πιο δραστήριο ανήσυχο και εύρωστο δυναμικό της. Τα τραίνα σφύριζαν τρεις φορές προαναγγέλλοντας την αναχώρησή τους. Στο σταθμό κάποια μάνα αποχαιρετούσε το γιο της. Κάποιος οικογενειάρχης ανέθετε στους υπερήλικες γονείς του, να «κρατήσει» τα παιδιά του, μέχρι να κάνει ένα «κομπόδεμα» και να γυρίσει πάλι πίσω. Νέοι άνθρωποι αυτοί, που έλεγαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους «δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα» αμέτοχοι από το αναπτυξιακό σχέδιο Μάρσαλ, που μοιράστηκε υπογείως και παρανόμως σε δυο τρεις οικογένειες και κατασπαταλήθηκε σε δήθεν έργα «μεγαλόπνοα».

     Αυτοί λοιπόν πήραν των «ομματιών» τους για μια καλύτερη ζωή. Να γίνουν δούλοι εκείνων, που επεδίωκαν την ανάπτυξη των χωρών τους με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμη και αν παίξουν με την αξιοπρέπεια των Ελλήνων μεταναστών. Ορισμένοι «ρομαντικοί» πολιτικοί διαστρεβλωτές της ιστορίας θεώρησαν τότε τη μετανάστευση «ευλογία» για την Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο πως οι δικηγορίσκοι της Γερμανίας, συμβουλεύουν τους άβουλους και εν πολλοίς αναίσθητους πολιτικούς τους πως αποτελεί ένα πρώτης τάξεως επιχείρημα, για να αποφύγει η Γερμανία τις πολεμικές αποζημιώσεις, που οφείλει στην Ελλάδα, επικαλούμενοι πως η χώρα τους «έσωσε» από τον οικονομικό θάνατο χιλιάδες συμπατριώτες μας. Κανείς όμως από εκείνη τη γενιά, που άφησε πίσω γυναίκα και παιδιά, δεν υποψιαζόταν πως θα έρθει κάποτε η εποχή, που και η ίδια η Ελλάδα θα γινόταν πόλος έλξης, για άλλους απόβλητους, που θα επέλεγαν τη χώρα μας, αναζητώντας αυτό, που οι δικοί μας αναζητούσαν τότε αλλού…

    Βέβαια το μεταναστευτικό σύνδρομο ταλάνιζε τους Έλληνες από παλιά, για όπου Γης -κατά προτίμηση Αμερική. Στις προαναφερόμενες δύο δεκαετίες ωστόσο, η επιλογή ήταν κυρίως Καναδάς, Αυστραλία, Γερμανία, Βέλγιο, καθώς οι χώρες αυτές είχαν ανάγκη από εργατικά χέρια – είτε επειδή δεν είχαν δικά τους είτε επειδή οι ντόπιοι δεν καταδέχονταν να κάνουν «παρακατιανές» δουλειές [όπως, καλή ώρα, συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σ’ εμάς με τους ξένους ]!!!!!

    Έφευγαν οι άνθρωποί μας, αλλά σε καμιά περίπτωση χωρίς προϋποθέσεις. Για Γερμανία και Βέλγιο έπειτα από εξετάσεις και συμβόλαιο για συγκεκριμένο εργοστάσιο ή ορυχείο. Για Καναδά, Αυστραλία έπειτα από πρόσκληση συγγενή πρώτου βαθμού. Σε όλες δε τις περιπτώσεις συν το «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» -απαραίτητο τότε για κάθε δραστηριότητα (ανεπιθύμητα ως εκ τούτου τα….«κομμούνια»). Φρέσκια η Ελλάδα από τον εμφύλιο με νωπές οι πληγές, που άφησε πίσω του ο διαχωρισμός της ελληνικής κοινωνίας σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα»!!!

     Τα χρόνια περνούσαν κι αυτοί ,που έμεναν στην Ελλάδα περίμεναν. Τα μικρά που άφηναν πίσω τους οι μετανάστες μεγάλωναν, τα αγόρια ήταν έτοιμα για το στρατό και τα κοριτσάκια κοπέλες της παντρειάς. Ήταν τότε πράγματι που η Ελλάδα ζούσε έναν «συνωστισμό» εξαθλίωσης και προσπαθούσε να βρει τρόπους διαφυγής.

    Τώρα που η ανεργία χτυπά το κάθε σπίτι, πάλι όνειρα, για να φύγουν προς τα έξω αγαπημένα πρόσωπα, χωρίς ελπίδα γυρισμού. Το κομπόδεμα και τα λίγα χρόνια έδωσαν τη θέση τους στην καλύτερη ζωή και στην Ελλάδα, το ρόλο της ανάμνησης και των καλοκαιρινών διακοπών, σε όσους θα τύχει να ριζώσουν στις ξένες χώρες, όπου θα κάνουν μια νέα αρχή. Τα πτυχία πολλά οι γνώσεις πολλές. Τότε μετανάστευαν με μόνο όπλο τα χέρια τους δεμένα με τις αλυσίδες της ανεργίας. Τώρα με τη δύναμη της γνώσης και της αξιοσύνης, αλλά πάντα με τις ίδιες ακριβώς αλυσίδες.

    Αυτό το ξέρουν τα νέα αφεντικά όπου γης και περιμένουν νέους εύρωστους στο σώμα και στη ψυχή, με αποθέματα δυναμικής γνώσης, να υποδεχτούν τα τραίνα, που σιωπηλά χωρίς να σφυρίξουν θα σταματήσουν στον τελικό τους προορισμό.


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.