Ο γύρος του θανάτου ή του «θριάμβου»;

Στον όλεθρο του πολέμου δεν μπορείς να διακρίνεις μέσα από αίματα την αλήθεια. Την πραγματική αιτία του θανάτου ανθρώπων, που έφυγαν από τη ζωή, αφού είδαν για πολύ λίγο το φως της. Ούτε μπορούν τα δάκρυα να στερέψουν. Τα μάτια θα είναι συνέχεια δακρυσμένα, γιατί οι πληγές δεν κλείνουν και δεν θα κλείσουν ποτέ. Όμως αποδείχτηκε πως κανένας πόλεμος δεν είναι «δίκαιος». Παρόλο που το Δίκαιο του Πολέμου εστιάζεται στην ανθρώπινη μεταχείριση στρατιωτών και αμάχων. Αλλά όλες οι ρητορικές επικλήσεις του Ισραήλ ότι «προασπίζονται την πατρίδα τους» πέφτει στο κενό, από τις εικόνες, που βλέπουμε. Πώς υπερασπίζεσαι μια πατρίδα όταν σκοτώνεις δεκάδες παιδιά αντιπάλων ;  

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως νέοι άνθρωποι διαδήλωσαν ανεμίζοντας χιλιάδες σημαίες… πανηγυρίζοντας τις… νίκες και την… ηρωική επέμβαση των στρατιωτών της χώρας τους. Φαίνεται πάντως ότι το Δίκαιο του Πολέμου έχει αντικατασταθεί σε περιπτώσεις στρατιωτικής αναγκαιότητας. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί ο πανηγυρισμός [ ο γύρος του θριάμβου όπως λέμε στον αθλητισμό ] όταν η πλειονότητα των θυμάτων είναι άμαχοι και παιδιά; Είναι τόσο ισχυρή η προπαγάνδα, που καθιστά ικανό ένα πλήθος, αλλά και έναν λαό, να πανηγυρίζει για… νίκη, όταν στην «αρένα» σκοτώνονται παιδιά και στα «διαζώματα» οι πολίτες ζητωκραυγάζουν και δικαιολογούν τα «ζήτω» τους; Είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση η προάσπιση της ακεραιότητας μιας χώρας, να εξαρτάται από έναν «χειρουργικό»  βομβαρδισμό, που κάθε άλλο παρά σημάδευε τον πραγματικό εχθρό, που τουλάχιστον αυτός [ ο οπλισμένος εχθρός ] θα μπορούσε να αμυνθεί και να υπερασπίσει τον εαυτό του.

Τι δικαιολογία άραγε υπάρχει για το θάνατο του νεαρού Παλαιστίνιου, που έκανε το λάθος να αναζητήσει τους δικούς του μέσα στα χαλάσματα;

Αυτό που παρατηρείται είναι η σύγκρουση ρόλων, για την οποία ευθύνεται η ανηθικότητα του πολέμου. Δεν υπάρχει άλλωστε «καλός» και «κακός» πόλεμος. Η πολυπλοκότητα της λεγόμενης «διεθνούς διπλωματίας» δεν αφήνει και πολλά περιθώρια, για να σκεφτεί κανείς τι συμφέροντα κρύβονται πίσω, αλλά και μέσα, στα φέρετρα των αμάχων. Οι γραφειοκράτες της διπλωματίας ξέρουν, να συνθέτουν τον ύστερο λόγο τους και να προνοούν τη δικαιολογία για το κάθε πιθανό μακελειό.

Είναι τόσο πολύπλοκη η «διπλωματική γραφειοκρατία» του συστήματος ώστε να θεωρείται πανέτοιμη κατόπιν εορτής, να αναθέσει την ευθύνη και το πάσης φύσεως έγκλημα σε άτομα. Μόνο που αυτό το τελευταίο μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν υπάρξει δημόσια κατακραυγή, διαφορετικά δεν αποτελεί προτεραιότητα όταν σιγήσουν οι βομβαρδισμοί και το εναπομείναν πολεμικό υλικό, που δεν χρησιμοποιήθηκε, επιστρέψει στις αποθήκες πανέτοιμο, για μια νέα μελλοντική επιδρομή.

Οι «ηττημένοι» θα συρθούν να υπογράψουν τη «συγγνώμη» τους προσπαθώντας στη συνέχεια, να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Από την άλλη μεριά οι «νικητές» οι οποίοι βιαιοπραγούσαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, εξαλείφουν από τη συλλογική τους μνήμη τις ανήθικες πράξεις τους και επιδίδονται στο «γύρο του θριάμβου» χωρίς να μπορούν να δουν στα μάτια τον «αντίπαλο», που υποτίθεται πως νίκησαν!

Το σκίτσο είναι του Δημήτρη Χατζόπουλου