Χρονόμετρο

    Πεπρωμένο ριζικά άδικο!

    Δημοσιεύτηκε στις

    Όλοι μας όταν ακούσουμε πως η τρόικα θα μας δανείσει, κάνουμε προσευχή για να δούμε τι… εγγυήσεις θα μας ζητήσει. Ακούγεται κάτι σαν ευχή και σαν… .προσευχή « καλύτερα να μην μας δώσουν τη δόση». Πολλοί ισχυρίζονται, προκειμένου να δικαιολογήσουν τις όποιες επιλογές τους πως είναι προτιμότερο να παραμείνουμε στο μνημόνιο, γιατί έτσι δανειζόμαστε με μικρότερο επιτόκιο. Αν όμως συνυπολογίσουμε στο επιτόκιο της τρόικας και το τι εξαθλίωση πληρώνει ο Έλληνας πολίτης, νομίζω και με γνώσεις πτυχιούχου δημοτικού σχολείου, βγαίνει το συμπέρασμα πως το σχετικό επιτόκιο πολλαπλασιάζεται πολλές φορές επί εκείνου των δανειστών. Αφήνουμε στην άκρη τις δεσμεύσεις, για περικοπές κοινωνικών δαπανών , για απώλεια εθνικής κυριαρχίας, για κάθετη οριζόντια και…. διαγώνια περικοπή εισοδημάτων.

    Το ότι η Ελλάδα δανειζόταν αμέσως μετά την ανακήρυξή της ως ανεξάρτητης κρατικής οντότητας, έχει καταγραφεί και το χρέος, που διογκωνόταν με το χρόνο, ανάγκασε τους Έλληνες να πιστέψουν πως δεν απελευθερώθηκαν ποτέ από τους Τούρκους, απλά άλλαξαν κατακτητή για να τους διαφεντεύει. Το 1841 ο Βρετανός πρεσβευτής στη Ελλάδα  Edmund Lyons δήλωσε: «….Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει είτε Ρωσική είτε Αγγλική. Και αφού δεν πρέπει να γίνει ρωσική είναι ανάγκη να γίνει Αγγλική….». Η ενδόμυχη επιθυμία των δανειστών μας, για την χώρα μας, ήταν να κυριαρχείται από ένα ιδιότυπο ημι-αποικιακό καθεστώς. Οι λεγόμενοι «σύμμαχοί» μας συγκρότησαν, μαζί με Ρώσους εκπροσώπους, μια επιτροπή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, που είχε ως στόχο την εξεύρεση τρόπων, για την πληρωμή των ελληνικών δόσεων του δανείου του 1832. Η επιτροπή αποφάσιζε την εκχώρηση των εσόδων του ελληνικού κράτους, από τα κυβερνητικά μονοπώλια, τους φόρους του καπνού, τα έσοδα φορολόγησης και τους τελωνειακούς δασμούς.

    Σας θυμίζει τίποτε αυτή η μικρή ιστορική αναδρομή; Εμένα μου θυμίζει την Ελλάδα του σήμερα. Η νοοτροπία των δανειστών είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων. Σου δίνουν ένα κομμάτι τυρί. Το μυρίζεις, το λαχταράς και σου το παίρνουν. Σου λένε: «…θα το φας όταν θα έχεις να μου το πληρώσεις…». Αυτός είναι και ο λόγος, που θέλουν να σε δανείζουν. Για να σ΄ έχουν στο χέρι. Ξαφνικά νομίζεις σε συμπόνεσαν και όταν πάρεις τα λεφτά στο χέρι με την ελληνικότατη νοοτροπία του «είμαι τώρα πλούσιος» με ξένα λεφτά, δεν πολυσκέφτεσαι πως όταν έρθει η ώρα της πληρωμής εκτός από τα λεφτά, που δεν θα έχεις να πληρώσεις ,δεν θα έχεις και την αξιοπρέπειά σου. Τότε έρχονται και πάλι οι δανειστές σου, για να διαιωνίσουν την εξάρτησή σου από αυτούς και σου λένε : «…μην ανησυχείς θα σου δώσουμε και άλλη δόση, αρκεί να εφαρμόσεις συμφωνίες, υπογραφές, αλλά και όλα τα προαπαιτούμενα..».

    Δεν συμφέρει λοιπόν στους δανειστές και στις όποιες πολιτικές και οικονομικές «παρέες μαφιόζων» να αφήνουν τα θύματά τους χωρίς υποχρεώσεις απέναντί τους. Το μάθημα το ξέρουν «δίνουν συνεχώς και απαιτούν». Και είναι φυσικό όταν πρόκειται για χώρα που ο λαός πληρώνει πολλαπλασίως την ευκολία με την οποία δανείζονται οι εκπρόσωποί του. Δανείζονται οι πολιτικοί από τοκογλύφους όπου γης, αλλά ουσιαστικά δανείζονται από τον ίδιο το  λαό , για να πληρώσουν τα ανεξέλεγκτα δάνεια, που πήραν στο όνομα της ανασυγκρότησης τότε και στο όνομα πληρωμής μισθών και συντάξεων τώρα. Ουσιαστικά δηλ. δανείζουν τους πολίτες και τα παίρνουν πίσω με βαρύτατο τόκο με τη  μορφή περικοπών [50%-60%]!!!!

    Ο Έλληνας δυστυχώς υφίσταται ένα πεπρωμένο ριζικά άδικο.  Και είναι άδικο αν κοιτάξουμε αρκετά πίσω μέσα στο χρόνο. Αν στις μέρες μας η ισχύς υπαγορεύεται από τη δύναμη του πλούτου, που καθορίζει την αυθαιρεσία και το συμφέρον, την εποχή όπου η αρχαία Ελλάδα μεγαλουργούσε ,η ισχύς του δημοκράτη πολιτικού υπαγορευόταν από τη δύναμη του πνεύματος, που καθόριζε η λογική και η σοφία.

    Γράφει ο Βασίλης Ανδρονίδης

     


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.