Χρονόμετρο

    Το ταμπού της ιδιωτικής εκπαίδευσης

    Δημοσιεύτηκε στις

    Η Ελλάδα έχοντας χάσει τον τρένο της βιομηχανικής ανάπτυξης, δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει μια σοβαρή βιομηχανική υποδομή και αυτή που απέκτησε κατέρρευσε σχεδόν πλήρως με την ένταξή μας στην ΕΟΚ.

     

    Γι’ αυτό και πέρα από την γεωργία και τον τουρισμό, δεν έχουμε πολλές άλλες δυνατότητες να αναπτύξουμε μια υπολογίσιμη δύναμη στην παραγωγή. Ακόμη και συστηματικές προσπάθειες που έγιναν στην μεταποίηση αγροτικών προϊόντων, σε ελάχιστες περιπτώσεις κατάφεραν να ξεφύγουν εκτός των συνόρων της χώρας και αυτό όχι γιατί διάθεταν επαρκείς ποσότητας σε χαμηλή τιμή αλλά γιατί είχαν υψηλή ποιότητα.

     

    Εδώ και δεκαετίες αν παράγει η χώρα κάτι σε μαζικό επίπεδο, αυτό είναι «πτυχιούχοι επιστήμονες». Όταν λοιπόν έχεις άτομα προσοντούχα, με πτυχία, ξένες γλώσσες, μεταπτυχιακά και χίλια δύο άλλα, στην ανεργία, είναι βέβαιο ότι πολύ γρήγορα θα αναζητήσουν το δρόμο της επαγγελματικής αποκατάστασης στο εξωτερικό.

     

    Το ερώτημα λοιπόν που υπάρχει είναι το πώς μπορείς να προσφέρεις απασχόληση σε όλες αυτές τις χιλιάδες των νέων που σε πολλές περιπτώσεις μέχρι τα 30 τους σπουδάζουν; Αν θέλουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα η Ελλάδα προσφέρεται για έναν και μοναδικό τομέα δράσης, κι αυτός είναι η ιδιωτική εκπαίδευση και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Μια ανάπτυξη 5 – 10 ιδιωτικών πανεπιστημίων στην χώρα μπορεί να προσφέρει χιλιάδες θέσεις εργασίας σε πτυχιούχους, να δημιουργήσει εισόδημα για την χώρα, αφού θα έρχονται να σπουδάζουν εδώ από άλλες χώρες και φυσικά θα περιοριστεί η αιμορραγία του εξερχόμενου χρήματος για όσους σπουδάζουν στο εξωτερικό.

     

    Για να μπορέσει αυτό να γίνει πράξη, ωστόσο, πέρα από τα πιθανά και απίθανα γραφειοκρατικά προβλήματα το σημαντικότερο είναι το ταμπού που υπάρχει. Χρόνια τώρα η Αριστερά καλλιέργησε την αντίληψη ότι αν γίνουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα κλείσει ο δρόμος της μόρφωσης για τους έχοντες χαμηλά εισοδήματα. Αυτό έχει γίνει πεποίθηση και έχει περάσει στον λαό, για τον οποίο το πτυχίο ισοδυναμεί με «κοινωνικό ασανσέρ», μόνο ως απειλή.

     

    Έτσι χρόνια τώρα παράγουμε πτυχιούχους που αν δεν φύγουν στο εξωτερικό, μένουν εδώ ως άνεργοι ή ετεροαπασχολούμενοι. Όλες αυτές οι πρακτικές και τα ταμπού που μας χαρακτηρίζουν φταίνε για τα όσα τραβάμε σήμερα. Τι άλλο περιμένουμε να γίνει, ώστε να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε με διαφορετικό τρόπο;

     

    Όσο για την δωρεάν εκπαίδευση σκεφτείτε μόνο πόσα πληρώνει η κάθε οικογένεια για φροντιστήρια και είναι κοινό μυστικό ότι σήμερα πια η γνώση δεν προσφέρεται στο δημόσιο σχολείο, αλλά εκεί που πληρώνεις!!! Δυστυχώς η αλήθεια αυτή είναι, οι μαθητές παίρνουν τα εφόδια για να περάσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στο φροντιστήριο. Το τι συμβαίνει στο δημόσιο σχολείο ας μην το ανοίξουμε ως θέμα. Υπάρχουν φροντιστήρια που αν είχαμε το δικαίωμα να επιλέξουμε το δημόσιο σχολείο ή αυτά, χωρίς δεύτερη σκέψη όλοι θα πήγαιναν στην ιδιωτική εκπαίδευση.

     

    Μήπως έφτασε η ώρα για μια μεγάλη ανατροπή στην εκπαίδευση του Λυκείου και του Πανεπιστημίου, και δημόσιου χαρακτήρα να παραμείνει μόνο η εννιάχρονη υποχρεωτική;

     

    Θεόδωρος Αν. Σπανέλης


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.