Χρονόμετρο

    Πεθαίνοντας στη χώρα των προφητών και των ιδεολόγων…

    Δημοσιεύτηκε στις

    Το 1453, τη στιγμή που η τύχη της Κωνσταντινούπολης κρεμόταν από μία κλωστή, καθώς οι πολυάριθμοι πολιορκητές αδημονούσαν για να την καταλάβουν, οι λιγοστοί κάτοικοι της άλλοτε λαμπερής, αλλά πλέον ξεπεσμένης Πόλης, θεωρούσαν πως είχαν περιθώριο για διάφορες «πολυτέλειες». Μια τέτοια ήταν η διαμάχη «ενωτικών» και «ανθενωτικών» (για το γνωστό Σχίσμα των δυο Εκκλησιών)! Μια άλλη ήταν η άρνηση πολλών να επανδρώσουν τα τείχη και να πολεμήσουν. Προτίμησαν την προσευχή στην Αγία Σοφία και σε άλλους ναούς της Βασιλεύουσας. Σήμερα θα μπορούσαν να κατηγορηθούν ακόμη και για στρουθοκαμηλισμό! Τελικά, παρά τις παρακλήσεις για «άνωθεν βοήθεια» και την σιγουριά ορισμένων πως «άγγελος Κυρίου» θα κατέβει από τους Ουρανούς για να συντρίψει τους άπιστους, οι Οθωμανοί τους πέρασαν από το μαχαίρι κι άλλους τους έκαναν σκλάβους…

    Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά, τα οποία αρκούν με το παραπάνω ώστε να ξεχαστούν κάποια θεμελιώδη πράγματα, όπως ότι κανείς δεν σε βοηθάει αν πρώτα εσύ δεν βοηθήσεις τον εαυτό σου. Το ιδανικό περιβάλλον για να ξεχαστούν αυτά είναι η καλοπέραση και η μαλθακότητα και στην ελληνική κοινωνία, από δαύτα έλλειμμα δεν υπάρχει!

    Κάτι τέτοιο λοιπόν συμβαίνει και σήμερα στην Ελλάδα. Τα δίπολα είναι πάντα εδώ! Τότε μπορεί να ήταν αυτοί που προτιμούσαν το τούρκικο σαρίκι από την τιάρα την παπική, σήμερα μπορεί να είναι οι «μνημονιακοί» και οι «αντιμνημονιακοί», ή οι θρησκόληπτοι με τους πάσχοντες από ιδεοληψία (κι αυτοί έκαναν θρησκεία τις ιδέες τους, λίγη διαφορά έχουν με τους άλλους). Στο ερώτημα, ποιος είναι πιο επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους άλλους, αυτός που πιστεύει σε προφητείες περί «ξανθού γένους» ή οι άλλοι που θεωρούν πως δεν υπάρχουν σύνορα και πως άπαντες είναι μια «θάλασσα εργατών», προσωπικά θα λέγαμε πως μας τρομάζουν και οι δύο – ίσως περισσότερο απ’ ότι τρομάζουν ο ένας τον άλλο!

    Την ώρα λοιπόν που βρισκόμαστε μπροστά σε μια εθνική καταστροφή που θα μπορούσε να έχει παρόμοιο ειδικό βάρος με την Άλωση της Πόλης, εμείς έχουμε την πολυτέλεια να βάζουμε τις ιδεολογίες και τις… προφητείες, πάνω απ’ όλα!

    Τελικά η ελληνική κοινωνία πάσχει από ανίατη εφηβεία! Αρνείται να μεγαλώσει! Είναι ένα 15χρονο εγκλωβισμένο σε σώμα 50άρη!!! Όσες δόσεις πραγματικότητας κι αν πάρει, αδυνατεί να σοβαρευτεί. Και ξέρετε κάτι; Η Μητέρα Φύση, είναι σκληρή με τα παιδιά της, μόνον τα πιο ανθεκτικά επιβιώνουν και δυστυχώς ο μέσος Έλληνας (δηλαδή ο καθένας από εμάς που αποτελούμε τον ελληνικό λαό), δεν φαίνεται να διακατέχεται από αυτή την πρωταρχική ανάγκη, την ανάγκη της πάλης για επιβίωση…

     

    Άγγελος Καλόγρηας (angelos.kalogrias@gmail.com)


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.