Από την αρχή της κρίσης είχα στο μυαλό την διάκριση ανάμεσα στην έννοια της χρεωκοπίας και στην έννοια της αποδόμησης. Το πρώτο, η χρεωκοπία δηλαδή είναι σαν μια ήττα σε ένα πόλεμο, επιχειρείς ένα παιχνίδι, δεν σου βγαίνει οπότε ηττάσαι. Για παράδειγμα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο η Γερμανία και η Ιαπωνία ηττήθηκαν, από την στρατιωτική υπεροχή των συμμάχων, στην συνέχεια επιχειρήθηκε και σε μεγάλο βαθμό επιτεύχθηκε και η ηθική τους ήττα, κύρια μέσα από δικαστήρια των πρωταγωνιστών, αναφορές στον Τύπο και δηλώσεις επισήμων προσώπων και φυσικά και μέσα από τον κινηματογράφο, οι ηττημένοι δαιμονοποιήθηκαν και έγιναν οι εκφραστές του κακού, βοηθώντας τους νικητές να διαπράξουν και αυτοί με την σειρά τους, ανενόχλητοι τα ίδια ή και μεγαλύτερα εγκλήματα…
Ωστόσο τόσο η γερμανική όσο και η ιαπωνική κοινωνία δεν αποδομήθηκαν, απόδειξη ότι πολύ γρήγορα αναδείχθηκαν νέα ιστορικά υποκείμενα μέσα στην κοινωνία της που διαπραγματεύτηκαν με τους νικητές, την διάσωση της χώρας και πολύ γρήγορα τις οδήγησαν σε επιτυχίες, κύρια στο οικονομικό επίπεδο. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, οι «νικητές» ‘Έλληνες, επίσης βρέθηκαν στην Γερμανία ως εργάτες να οικοδομούν το μεταπολεμικό θαύμα το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να γεμίσει η Ευρώπη γερμανικές μηχανές και αυτοκίνητα. Το ίδιο συνέβη με την Ιαπωνία, που κυριάρχησε με τις ηλεκτρονικές συσκευές και τα συστήματα ήχου. Ουσιαστικά αν και ρημαγμένες και χρεωκοπημένες από τον πόλεμο, που οι ίδιες προκάλεσαν, πολύ γρήγορα ανέκαμψαν και κατάφεραν να φτάσουν εκεί που έφτασαν… πιστεύω ότι αυτό συνέβη γιατί η κοινωνία άντεξε και μπόρεσε μέσα στο νέο περιβάλλον να προτάξει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που είχε ώστε οι άνθρωποί της να γίνουν αναγκαίοι και απαραίτητοι στους νικητές.
Η αναδρομή αυτή, δεν είναι μια ανώφελη πελαγοδρόμηση στους δρόμους της Ιστορίας, χάριν διασκεδάσεως, αλλά χάριν εξαγωγής συμπερασμάτων που προκύπτουν από την σύγκριση της σημερινής, ηττημένης και χρεωκοπημένης Ελλάδας, με το τότε. Και εμείς σήμερα ζούμε τις συνέπειες ενός σφοδρού οικονομικού πολέμου, μόνο που πέρα από την χρεωκοπία ζούμε και την αποδόμηση των θεσμών αλλά και της ίδιας της κοινωνίας. Γιατί αν η κοινωνία – δηλαδή όλοι εμείς – δεν ήταν διαλυμένη θα είχε βρει τρόπο να στείλει μήνυμα σε όλους αυτούς που διαχειρίζονται τις τύχες μας, να είναι πιο σοβαροί, πιο συγκροτημένοι και πιο υπεύθυνοι. Δεν μπορεί σήμερα το Κοινοβούλιο και η πολιτική ζωή της χώρας, εν γένει, να θυμίσει τηλεοπτική εκπομπή του Μάκη Σεφερλή και κανείς να μην νοιώθει ντροπή γι’ αυτό το κατάντημα, σε όποιον πολιτικό χώρο και να ανήκει, σε όποιον Θεό και αν πιστεύει!!! Δεν είναι έτσι;
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
Δημοσιεύτηκε στις 0
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
