Χρονόμετρο

    Άλλο φόρος, άλλο χαράτσια

    Δημοσιεύτηκε στις

    Θα δώσουμε συνέχεια στο χθεσινό σημείωμα περί φόρων, για να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι άλλο είναι ο φόρος που έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα και άλλο το χαράτσι που έχει τιμωρητικό χαρακτήρα!!! Το πολιτικό σύστημα για να διασωθεί έναντι των δανειστών της χώρας που θα το ανέτρεπαν αν δεν τους έπειθε για την χρησιμότητάς του, επέλεξε να μας τιμωρήσει για την ανοχή που δείξαμε απέναντι τους τόσα χρόνια. Γι’ αυτό η «φορολογική» πολιτική – κατ ευφημισμό ο όρος – στηρίζεται στην λογική ότι αρπάξουμε.

     

    Τι σημαίνει όμως κυριολεκτικά ο όρος «ΧΑΡΑΤΣΙ»; Ιδού η απάντηση: «Πρόκειται για ατιμωτικό κεφαλικό φόρο, ο οποίος επιβλήθηκε από τους πρώτους χρόνους του Ισλαμισμού. Ήταν η αποζημίωση για την παραχώρηση του δικαιώματος να ζει κανείς και να λατρεύει τον θεό του. Πλήρωνε τον φόρο και παραλάμβανε από τον εισπράκτορα την προσωπική του απόδειξη, η οποία λεγότανε χαράτσι. Η απόδειξη ήταν χάρτινη και είχε κάθε χρόνο διαφορετικό χρώμα, έφερε δε το εξής κείμενο:   ο φέρων το παρόν έχει την άδειαν να φέρη επί έν έτος την κεφαλήν επί των ώμων του»!!!

     

    Δεν είναι καταπληκτικό! Αυτό δεν συμβαίνει και σήμερα, με τον κατάλληλο εκσυγχρονισμό βέβαια; Για να μην καταλήξουμε κατηγορούμενοι ή στο δρόμο ανέστιοι και πλάνητες, οφείλουμε να πληρώνουμε τους «φόρους» και μάλιστα χωρίς να ζητάμε εξηγήσεις!!!

     

    Αν σας φαίνεται παράλογο το γεγονός ότι πληρώνουν οι μικροί και γλυτώνουν οι μεγάλοι, θα σας θυμίσω τι έλεγε ο Ανάχαρσις, Σκύθης ηγεμόνας, σοφός του 6ου αιώνα π.Χ. και λάτρης του ελληνικού πολιτισμού: «Ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Οι μικρές μύγες πιάνονται, ενώ οι μεγάλες σχίζουν το δίχτυ και φεύγουν»!!!

     

    Όπως βλέπετε από τότε μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα, ωστόσο εκείνο που έδωσε αφορμή στον Ανάχαρσι να διατυπώσει αυτή την εκτίμηση μάλλον ήταν το βαρβαρικό περιβάλλον που μεγάλωσε και όχι η Αθήνα του Σόλωνα, του οποίου υπήρξε φίλος. Γι’ αυτό επισημαίνουν όλοι ότι η λειτουργία του ελληνικού κράτους σήμερα δεν είναι αυτή που συνάδει με μια ευνομούμενη κοινωνία, αλλά με μια βαρβαρική.

     

    Ουσιαστικά αυτό που έχουν πετύχει τα μνημόνια είναι ο ακόμη μεγαλύτερος εκβαρβαρισμός της κοινωνίας μας, ωθώντας όλους σε πιο ακραίες συμπεριφορές. Αν το κράτος, οι λειτουργοί του και το πολιτικό σύστημα δεν αποδείξει ότι σέβεται την νομιμότητα, ότι δεν είναι σκληρός τιμωρός πρώτα απ’ όλα με τους δικούς του ανθρώπους, πως μπορεί να απαιτεί σεβασμό και τήρηση των νόμων από τους πολίτες; Τι παράδειγμα δίνουν όλοι αυτοί που καθημερινά από τηλεοράσεως μας νουθετούν για το πώς πρέπει να λειτουργούμε; Αυτοί είναι οι δάσκαλο της ανομίας και όποιος θέλει να έχει ελπίδα επιβίωσης ή αποδέχεται αυτούς τους κανόνες ή τους ανατρέπει… η άλλη επιλογή είναι να σηκωθεί να φύγει!!!

     

    Θεόδωρος Α. Σπανέλης


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.