Χρονόμετρο

    Μια δύναμη σαν την Άνοιξη

    Δημοσιεύτηκε στις

    Όσο μεγαλώνω, αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο ότι για κάθε τι που συμβαίνει υπάρχει και ένας λόγος, τίποτα δεν είναι τυχαίο ή σύμπτωση. Ένα γεγονός, μια συνάντηση, ακόμη και μια ασθένεια, λαμβάνει χώρα γιατί έχει κάτι να μας μάθει. Τα σκέπτομαι αυτά, καθώς σαν σήμερα, πριν από τέσσερα χρόνια ο ελληνικός λαός υπέστη ένα σοκ, πληροφορήθηκε από το διάγγελμα του τότε πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, ότι τελικά λεφτά δεν υπάρχουν (διαθέσιμα τουλάχιστον) και ότι θα υπαχθούμε σε ένα καθεστώς επιτροπείας για να χρηματοδοτηθεί ο δημόσιος προϋπολογισμός.

    Από εκείνη τη στιγμή και μετά, λογικό και αναμενόμενο ήταν, να φουντώσουν οι συζητήσεις. Προβλέψεις, εκτιμήσεις, απόψεις και κάθε τι που μπορούσε να βοηθήσει σε εκείνη τη χρονική στιγμή έγινε μέρος του δημόσιου διαλόγου. Πιστοί δε στο δόγμα ότι ο άρρωστος θέλει παρηγοριά, τείναμε ευήκοα ώτα, στις απόψεις που υποστήριζαν ότι μπορεί με την οικονομική κρίση να περάσουμε δύσκολα, αλλά «θα γίνουμε καλύτεροι»!!! Αυτή ήταν η παρηγοριά μας, θα υποφέρουμε αλλά θα γίνουμε καλύτεροι. Πολλοί μίλησαν για την αλληλεγγύη, για την ανθρωπιά, για το ομαδικό πνεύμα που θα αναπτύξουμε, για την παράκαμψη αγκυλώσεων και κάθε δυσανεξίας που έχουμε ως κοινωνία… με λίγα λόγια πιστέψαμε ότι θα αποτινάξουμε κάθε κακοδαιμονία που μας κατατρέχει και θα βγούμε ξανά μπροστά, για να αποκαταστήσουμε και το εθνικό μας γόητρο που είχε πληγεί, από τις προσβολές των ξένων…

    Έκτοτε, πέρασαν τέσσερα χρόνια. Κατά πόσο γίναμε καλύτεροι ή χειρότεροι ή μείναμε στάσιμοι; Σε αυτά τα χρόνια είδαμε πολλά, την φιλανθρωπία να γίνεται προεκλογικό εργαλείο για την προσέλκυση ψήφων, την αλληλεγγύη, διαφημιστικό εργαλείο ή εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης από τα πολιτικά γραφεία. Το ρουσφέτι, ξαναγνώρισε ημέρες δόξας, γιατί τώρα μπορεί ο διορισμός στο δημόσιο να είναι όνειρο απατηλό, αλλά για ένα δίμηνο ή πεντάμηνο σφαγές γίνονται στα πολιτικά γραφεία. Ακόμη και η διαθεσιμότητα έγινε εργαλείο άσκησης πίεσης για κάθε «αρνάκι» που ήθελε να βγει από το μαντρί. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε πάμπολλες περιπτώσεις έγινε ποδόμακτρο, κοινώς «τσουλάκι»!

    Πέρασαν τέσσερα χρόνια και ακόμη στο πολιτικό στερέωμα μετεωρίζονται τα ίδια πρόσωπα, αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο, το χειρότερο είναι ότι οι νέοι αστέρες που εμφανίζονται ως σωτήρες είναι πολύ χειρότεροι από αυτούς που θέλουν να διώξουν. Ήδη δείγματα υπάρχουν για τα μάτια όποιου θέλει να δει και να ακούσει.

    Είμαστε τέσσερα χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα στο Καστελόριζο, και νοιώθω περισσότερο από ποτέ ο,τι απέχουμε πολύ από εκείνη τη στιγμή που θα γραφτεί ο επίλογος αυτού του ιστορικού κύκλου, μετάβασης, που ζούμε. Το νέο που όλοι επιζητούμε όταν έρθει δεν θα χρειάζεται να το ψάχνουμε, θα το δούμε όλοι, θα είναι ορμητικό σαν την Άνοιξη που όταν φτάνει, καμία δύναμη δεν μπορεί να την σταματήσει και εμείς τότε θα είμαστε έτοιμοι να το υποδεχθούμε!!!

     

    Θεόδωρος Α. Σπανέλης


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.