Χρονόμετρο

    Ξέρουμε που πάμε;

    Δημοσιεύτηκε στις

    Από τη στιγμή που ξεκίνησε η κρίση στην χώρα μας, το μόνιμο χαρακτηριστικό κάθε νικητή των εκλογικών αναμετρήσεων είναι το ίδιο πράγμα, «το αμετάβλητο». Έχουμε προσχωρήσει μαζικά στο δόγμα του «ΜΗ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΑΡΑΤΕ» κατά την γνωστή φράση του Αρχιμήδη και η βούληση που εκφράζουμε λοιπόν σε κάθε κομβικό σημείο, είναι να μην αλλάξει τίποτα. Ωστόσο, με παράμετρο το χρόνο σε αυτή την παράσταση, υπάρχει ως παράγωγο το στοιχείο της κόπωσης και της έλλειψης εμπιστοσύνης. Γι’ αυτό, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πριν ένα χρόνο πολιτεύτηκαν (και αυτοί) με την διαβεβαίωση ότι δεν θα αλλάξουν τίποτα, έρχονται σήμερα να εισπράξουν τις θύελλες που έσπειραν. Γι’ αυτό και η αντίδραση των αγροτών, των δικηγόρων, των ελεύθερων επαγγελματιών και όλων όσον θίγονται από τις νέες αλλαγές σε ασφαλιστικό και φορολογικό θα είναι σφοδρότερες.

     

    Από την άλλη, σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, πως μπορεί ο καθένας, ειδικά αν είναι από τους μικρούς παίχτες του παγκόσμιου παιχνιδιού να αντιστέκεται στην αλλαγή; Στο σύμπαν τίποτα δεν μένει αμετάβλητο, πολύ περισσότερο στην κοινωνία των ανθρώπων που η ροή της ενέργειας (ή η μη ροή) επηρεάζει άμεσα κάθε τι που συμβαίνει.

     

    Ως εκ τούτου θα πρέπει να αποδεχθούμε την αναγκαιότητα αλλαγής και να προετοιμαστούμε καλύτερα, γιατί το επόμενο ζήτημα – και ίσως το πιο δύσκολο – που έχουμε να απαντήσουμε είναι προς ποια κατεύθυνση θα γίνει η αλλαγή.

     

    Από το 1974 και μετά για όλες τις δεκαετίες που ακολούθησαν το κυρίαρχο δόγμα ήταν η προσαρμογή της χώρας στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ίσως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η περίοδος της Μεταπολίτευσης, η πιο ειρηνική που γνώρισε η χώρα από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα, ήταν και μια περίοδο ανάπτυξης κα ευμάρειας, με ευρωπαϊκά χρήματα. Μόνο που τώρα αυτό το όνειρο έχει γίνει εφιάλτης, γιατί οι επιταγές της Ευρώπης δεν συνάδουν πλέον με τα δικά μας συμφέροντα. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε, μπαίνει θέμα για τον ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε. Τον δρόμο της πλήρους υποταγής στα ευρωπαϊκά κελεύσματα ή έναν τελείως διαφορετικό δρόμο. Δείτε για παράδειγμα την Βρετανία, δεν αντιμετωπίζει τα δικά μας προβλήματα και συζητάει σοβαρά ένα BREXIT, όχι με την έννοια του δυσμενούς σεναρίου που θα τους οδηγήσει στην καταστροφή, αλλά σαν μια νέα πρόκληση που θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη της χώρας. Εκεί όμως υπάρχει ένα σχέδιο, ένας δημόσιος διάλογος και μια σοβαρή πολιτική τάξη που εξετάσει σοβαρά ποιο είναι το εθνικό της συμφέρον. Εδώ τι υπάρχει;

     

    Δυστυχώς τίποτα. Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι η Μεταπολίτευση κλείνει όχι ως μια ενδιαφέρουσα εποχή που έφτασε στο τέλος της και ακολουθεί μια νέα πολύ πιο ενδιαφέρουσα, αλλά σαν ένας τρομερός πονοκέφαλος μετά από μια ξέφρενη βραδιά γλεντιού. Ήδη έχουμε ξυπνήσει την επόμενη ημέρα, δεν ξέρουμε που πατάμε και που βρισκόμαστε και μας έχουν στείλει και ένα αλμυρό λογαριασμό. Αλήθεια τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις;

     

    Θεόδωρος Αν. Σπανέλης

     


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.