Κυκλοφορούν ήδη οι δημοσκοπήσεις και οι «διψασμένοι» της πολιτικής ζωής, τρέχουν να διαβάσουν τα ποσοστά αποδοχής του κάθε υποψήφιου. Τα διαβάζουν με τέτοια δίψα που είναι σαν να δηλώνουν την πίστη τους ότι τάχα οι δημοσκοπήσεις βγάζουν δημάρχους, βουλευτές ή πρωθυπουργούς!!! Τις διαβάζουν όπως τα προγνωστικά του «Πάμε στοίχημα» για να δουν που θα ποντάρουν για να «αυγατίσουν» την επένδυσή τους…
Τις διαβάζω και εγώ, αλλά δίνω βαρύτητα και προβληματίζομαι για την αχαρτογράφητη περιοχή, αυτή που καταγράφεται ως «αδιευκρίνιστη» ψήφος. Είναι εκεί που βρίσκεται η χρυσοφόρος φλέβα, είναι εκεί που ίσως να κυοφορείται το νέο, η ανατροπή – όσο και αν φοβίζει η λέξη, εκεί είναι όλοι αυτοί που βιώνουν την μεταιχμιακή εποχή που ζούμε και δεν μπορούν να εκφράσουν καμία βεβαιότητα, είναι αυτοί που δεν μπορούν να δώσουν μια απάντηση για το ποιόν θέλουν για δήμαρχο. Τους διαβάζω και τους μελετάω όλους αυτούς γιατί εκεί βρίσκομαι και εγώ, δεν νιώθω μειονεκτικά, απεναντίας, θεωρώ ότι εκεί βρίσκεται όποιος επιχειρεί να αποσωληνωθεί από το κομματικό σύστημα. Εκεί ανήκουν όλοι αυτοί που βλέπουν ότι αν δεν τελειώσουμε τώρα με τα κόμματα στην επόμενη στροφή της Ιστορίας, θα τα συναντήσουμε ξανά μπροστά μας, αυτή τη φορά η συνάντηση θα είναι πολύ χειρότερη, σαν να συναντάμε μαφία βαλκανικού τύπου, βράδυ σε ερημιά, την ώ ρα που κάνουν το ντηλ των «ναρκωτικών»…
Η κομματική χωματερή, δεν μπορεί να παράγει παρά μόνο σκουπίδια, όπως και αν την ονομάσουμε, όσο ευφάνταστο και πρωτότυπο και αν είναι το όνομα… Ποτάμι, Καταρράκτης ή Ρέμα; Δεν μπορεί να παράγει τίποτα καλύτερο από αυτό που έχει… Γι’ αυτό ως σκεπτόμενοι, ανησυχούντες, προβληματισμένοι και υπεύθυνοι πολίτες, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να στηρίξουμε την ανάγκη για την δημιουργία ενός Κοινού Τόπου και Χρόνου για όσους κατοικούμε σε αυτό εδώ και θέλουμε να τον δούμε να ανθίζει.
Θα μπορούσα να μιλήσω για μια «ανεξάρτητη» , «ακηδεμόνευτη» Τοπική Αυτοδιοίκηση… Δεν μπορώ, γιατί αυτό που έχουμε σήμερα δεν είναι αυτοδιοίκηση… Είναι ένα νομικό σύστημα που η διαχείρισή του γίνεται με νόμους, εγκυκλίους και διατάγματα. Κάποιος στην Αθήνα βγάζει μια απόφαση και αυτή πρέπει να εφαρμοστεί στο Κρυονέρι, τους Φιλίππους, τα Ποταμούδια, στην Καλαμίτσα και στου Κυρτζή. Μέρη «εξωτικά» για τον μανδαρίνο της οδού Σταδίου… Για να κλείσει μια λακκούβα στο δρόμο της οδού 7ης Μεραρχίας, πρέπει να δώσει άδεια η τρόικα!!!
Όταν λοιπόν, δεν υπάρχει αυτοδιοίκηση, για ποια «ανεξαρτησία» και όλα τα συμπαρομαρτούντα να μιλήσουμε;
Όσο και αν είναι στενή και τεθλιμμένη η οδός, που έχουμε χρέος να ακολουθήσουμε, άλλο τόσο μεγάλη θα είναι η χαρά όταν φτάσουμε σε ένα ξέφωτο, σε ένα λειμώνα ανθισμένο, ανοιξιάτικο. Γιατί πρώτα απ’ όλα η πολιτική πρέπει να είναι χαρά και αγαλλίαση, κι όχι σύγκρουση συμμοριών, νομή εξουσίας και διαπλοκή οικονομική και πολιτική. Αν είναι έτσι ας μείνουμε τότε, στο Πάμε στοίχημα!!!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
Δημοσιεύτηκε στις 0
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
