Χρονόμετρο

    Η δυσκολία της αλλαγής

    Δημοσιεύτηκε στις

    Είχαμε την μεγάλη τύχη να μεγαλώσουμε με τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και άλλων όπως ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Γιώργος Σεφέρης και άλλων για το κατάντημα των νεοελλήνων. Μέχρι και τη δεκαετία του ‘90, υπήρχε ένας σημαντικός αριθμός σκεπτόμενων που δεν μιλούσαν μόνο με το έργο τους, αλλά είχαν το σθένος να βγαίνουν ανοιχτά και να μας τα «ψάλλουν» όχι με την υπεροψία ή την ξιπασιά του πετυχημένου, αλλά με την ταπεινότητα του μορφωμένου. Απ’ όλους ο Χατζιδάκις είχε το χάρισμα και την τόλμη να μιλάει σε κάθε ευκαιρία, στις συναυλίες τους ή κύρια μέσα από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές, δεν έχανε την ευκαιρία με το δεικτικό χιούμορ που τον χαρακτήριζε να θίγει τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας, ήταν ένας ακτιβιστής της εποχής του.

     

    Σαν χθες συμπληρώθηκαν 22 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι. Πιθανότατα είναι αυτός που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ως τον κορυφαίο της τελευταίας γενιάς των δασκάλων του γένους. Όλους αυτούς που τους έχουμε στα αζήτητα, ακούμε την μουσική τους, διαβάζουμε το έργο τους, θαυμάζουμε τους πίνακες τους, αλλά μέχρι εκεί, δεν μπορούμε να διδαχθούμε, γιατί είμαστε «τυφλοί» και «κουφοί»!!!

     

    Είναι το ίδιο πράγμα που κάνουμε και με τους αρχαίους σοφούς, τους επικαλούμαστε, ενδεχομένως και κάποιοι από εμάς να τους διαβάζουνε, αλλά μέχρι εκεί, κανείς δεν μπορεί να ακολουθήσει το δρόμο που σηματοδοτούν γιατί θα είναι σαν τον οδηγό του αυτοκινήτου που βγήκε, προχθές, από το χώρο στάθμευσης του διοικητηρίου και αντί να στρίψει δεξιά, έστριψε αριστερά, για να πάει στο Φάληρο.

     

    Τους επικαλούμαστε λοιπόν όλους αυτούς τους σοφούς, αλλά δεν έχουμε την δύναμη να πάμε κόντρα στο ρεύμα!!! Τους θαυμάζουμε αλλά μέχρι εκεί, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα και να πάμε κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα, ακόμη και αν οδεύει προς το γκρεμό, όπως έγινε τα τελευταία 30 χρόνια.

     

    Δεν θέλω να αναφερθώ στην ατομική ευθύνη του καθενός ξεχωριστά για τις λάθος επιλογές, κι αυτό γιατί τα λάθη είναι για τους ανθρώπους και όπως λένε και οι σοφοί μέσα από αυτά μαθαίνουμε… μαθαίνουμε όμως; Αυτή είναι η απορία που έχω. Και αν μαθαίνουμε αλλάζουμε;

     

    Μιλάμε για τον Χατζιδάκι, τον Τσαρούχη, τον Ελύτη, τον Σεφέρη συνεχώς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα βλέπω και δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι δυνατόν όλοι αυτοί που τους επικαλούνται, να είναι τόσοι πολλοί και να συνεχίζουμε να βλέπουμε μόνο αδιέξοδα; Γιατί δεν βλέπουμε την ελπίδα μέσα από την λυτρωτική διαδικασία του να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι; Γιατί πρέπει να περιμένουμε ένα σωτήρα για να αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε πρόβατα αλλά αυτόβουλα όντα με το μεγάλο χάρισμα της επιλογής;

    Έχουμε όλους αυτούς που έχουν μιλήσει ήδη για την σημερινή μας κατάντια, αλλά δεν κάνουμε το ένα βήμα παρακάτω, αυτό που θα κάνει την διαφορά και θα αρχίσουν να αλλάζουν τα πάντα γύρω μας. Τι δεσμά μας κρατούν καθηλωμένους, η αδράνεια της παρακμής ή η δύναμη της αβουλίας;

     

    Θεόδωρος Α. Σπανέλης


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.