Χρονόμετρο

    Το τάβλι, ο Ομπάμα και ο Θουκυδίδης

    Δημοσιεύτηκε στις

    Καθημερινά στους ανά την επικράτεια καφενέδες, συνταξιούχοι, άνεργοι και άεργοι, δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού, καθημερινά περνάνε την ώρα τους, με ένα καφέ – ελληνικό ή φραπέ, γύρω από ένα τάβλι και με την τηλεόραση να «παίζει» για να συνοδεύει τις σκέψεις τους και να γεμίζει το κενό στις συζητήσεις. Πολλές φορές η τηλεόραση δίνει και την τροφή για κουβέντα, οι μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, οι περικοπές στα επιδόματα, οι αυξήσεις στα φάρμακα και τα προβλήματα στο ΕΣΥ, το κλείσιμο επιχειρήσεων και φυσικά οι νέοι – όλο και μεγαλύτεροι φόροι – συνθέτουν το καθημερινό ρεπερτόριο.

     

    Ο αχός, οι βαριαναστεναγμοί και οι κατάρες για το πολιτικό σύστημα που μας πτώχευσε, είναι η αναγκαία γαρνιτούρα για να συμπληρώσει μια καθημερινότητα αενάως επαναλαμβανόμενη. Αν σκεφτεί κανείς ότι η χώρα θέλει 15 – 20 χρόνια για να αρχίσει να ανακάμπτει, από την στιγμή που θα μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι πολλοί από τους σημερινούς θαμώνες των καφενείων δεν θα προλάβουν να γευθούν τους καρπούς της, καθώς θα έχουν αποδημήσει εις Κύριον.

     

    Κι όμως αυτή η επαναλαμβανόμενη κατάσταση μερικές φορές αλλάζει, μια επίσκεψη όπως αυτή του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, είναι αρκετή για να ταράξει να νερά και να ανανεώσει το ρεπερτόριο. Και ο Πούτιν ήρθε στην Αθήνα, αλλά δεν ήταν έτσι. Τα μέτρα ασφαλείας, τα κλειστά σχολεία της Αθήνας, το τι έφαγε και το τι ήπιε, το ποιους είδε και με ποιους μίλησε, είναι θέματα πάνω στα οποία ανάβουν οι συζητήσεις. Πάνω απ’ όλα όμως, οι προσδοκίες, ότι δηλαδή ο Αμερικανός πρόεδρος, ως ο θείος από την Αμερική, θα έρθει κομίζοντας δώρα, παλιότερα για την επίλυση του Κυπριακού, τώρα για την μείωση του χρέους και την έξοδο από την κρίση. Εδώ και πολλές δεκαετίες από την Αμερική περιμέναμε την λύση, αν και τα χρήματα έρχονταν από την Ευρώπη!

     

    Ήμουν μικρός, αλλά θυμάμαι την επίσκεψη του Σπύρου Άγκνιου! Ο Σπύρο Θίοντορ Άγκνιου ήταν ο 39ος αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, επί προεδρίας Νίξον και το 1971 τον υποδεχθήκαμε με χαρές και πανηγύρια ως τον σωτήρα μας. Τρία χρόνια μετά είχαμε την εισβολή στην Κύπρο της Τουρκίας και έκτοτε την κατοχή του 33% του νησιού και όλα αυτά με τις ευλογίες των αμερικάνων. Σίγουρα πέρασε καλά και γνώρισε την αγάπη μας αλλά, υπήρχαν βλέπετε αμερικανικά συμφέροντα…

     

    Εκείνη η επίσκεψη και τα γεγονότα που ακoλουθήσανε, έμειναν στην μνήμη μου και όταν διάβασα τον Θουκυδίδη κατάλαβα ότι δεν υπάρχουν φιλίες και συμπάθειες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα που καθορίζουν τις σχέσεις των κρατών. Νομίζω ότι αυτό μας διδάσκει και η περιπέτεια της εκστρατείας στην Μικρά Ασία το 1919 – 1922.

    Για τον Ομπάμα μάθανε στα καφενεία τα πάντα και χόρτασαν εικόνες, για τον Θουκυδίδη αμφιβάλω αν έχουν ακούσει έστω και το όνομά του, γι’ αυτό πάντα μια επίσκεψη ενός ηγέτη –έστω και σε διαδικασία αποχώρησης – στη χώρα μας θα παραμένει θέμα μιας ρηχής τηλεοπτικής κάλυψης και τίποτα περισσότερο. Κρίμα!

     

    Θεόδωρος Αν. Σπανέλης


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.