Χρονόμετρο

    Ο αταίριαστος γάμος των παιδιών του κρύου και της ζέστης…

    Δημοσιεύτηκε στις

    Ο πρωτοφανής χειμώνας που περνούμε αυτές τις μέρες είναι κάτι μάλλον συνηθισμένο για άλλους λαούς, όπως και ο καυτός ήλιος του καλοκαιριού που είναι κάτι επίσης συνηθισμένο για εμάς, φέρνει μεγάλες δυσκολίες ειδικά στους κεντροευρωπαίους και τους βόρειους. Γενικά, ο καιρός πάντοτε έπαιζε σημαντικό ρόλο και δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως διαμόρφωσε την ιστορία της ανθρωπότητας όπως και την ψυχοσύνθεση όλων των λαών. Για παράδειγμα, δύσκολα μπορεί να βρει κάποιος καλύτερο κλίμα από εκείνο της Αττικής! Δεν είναι τυχαίο πως εκεί συνέβησαν μερικά από τα κυριότερα, πολιτιστικά και άλλα, επιτεύγματα στην ανθρώπινη ιστορία!

     

    Από μικροί θυμόμαστε την ειρωνεία με την οποία εμείς οι Έλληνες αντιμετωπίζαμε την τσιγκουνιά αν θέλετε, των κατοίκων των βορεινών τόπων της Ευρώπης, με τους οποίους ερχόμασταν σε επαφή το καλοκαίρι. Σε όλα «σφιχτοί», αυτοί οι τουρίστες φαινόταν ακατανόητοι σε εμάς τους μεσογειακούς λαούς.

    Σκεφτήκατε όμως ποτέ, τον παράγοντα του καιρού για τις ζωές τους; Δηλαδή πως ο καιρός σφυρηλάτησε την νοοτροπία τους, δίνοντας τα οποία προτερήματα και ελαττώματα τους;

     

    Ο χειμώνας που εμείς περνούμε μια φορά στα 15 – 20 χρόνια (σε ότι αφορά την Καβάλα, πριν από το 2017, έτη που αποτελούν «καιρικό ορόσημο» είναι τα 2001, 1985 και… 1963!!!), είναι κάτι που ψηλότερα στην Ευρώπη, το αντιμετώπιζαν και ακόμα το αντιμετωπίζουν, σχεδόν κάθε χρόνο. Μόνον που στα χρόνια τα παλιά, δεν υπήρχε η δυνατότητα να βγεις από το σπίτι και να κατέβεις στην αγορά για να κάνεις ψώνια. Τότε η επιβίωση της οικογένειας ενός Βορείου, εξαρτιόταν από την ύπαρξη χειμερινών προμηθειών στο κελάρι. Προμηθειών που ήταν τόσο πολύτιμες, ώστε ήταν αδιανόητο το μοίρασμα τους με άλλους που για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν είχαν και πολύ περισσότερο δεν προνόησαν για να έχουν: «Αν δώσω σε σένα να φας, έπειτα δεν θα έχω να δώσω στο παιδί μου και θα πεθάνει. Και από το να πεθάνει το παιδί μου, προτιμώ να πεθάνεις εσύ». Τόσο απλά, τόσο ψυχρά…

     

    Αυτός λοιπόν ο αρχαίος σεβασμός στις χειμερινές προμήθειες, με κάποιο τρόπο πέρασε στους λαούς της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης μέχρι σήμερα, μέσω αυτής της νοοτροπίας που έχουν. Είναι ότι συμβαίνει και με μας και το λεγόμενο «κατοχικό σύνδρομο»: «Πιο καλά να περισσέψει, παρά να μη φτάσει»…

     

    Έτσι λοιπόν αυτοί που μένουμε εδώ κάτω και εκείνοι που μένουν εκεί πάνω, αδυνατούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο. Καθένας από εμάς έρχεται από αλλού, έχει διαφορετικές παραστάσεις και αντιλαμβάνεται διαφορετικά τη ζωή και το θάνατο, το κρύο και τη ζέστη, τον ήλιο και το σκοτάδι. Προσπαθούμε να συμπορευτούμε εμείς οι αταίριαστοι στο πλαίσιο αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά δεν μπορεί να πετύχει αυτός ο γάμος και το έχουν καταλάβει όλοι πια. Το θέμα είναι πότε θα βγει το διαζύγιο και ποιος θα το πληρώσει με αίμα και χρυσάφι…

     

    Υ.Γ.: Σύμφωνοι, είναι πρωτοφανές αυτό που συμβαίνει, δεν θα διαφωνήσουμε πως ακόμη κι αν είχαν γίνει κάποιες προετοιμασίες παραπάνω και πάλι θα ήμασταν ανεπαρκείς για την αντιμετώπιση ενός χιονιά… σκανδιναβικού τύπου! Δεν θυμόμαστε όμως και καμιά ιδιαίτερη ετοιμότητα λ.χ. το περασμένο καλοκαίρι, όταν βρήκε τη Θάσο η συμφορά των πυρκαγιών. Άντε με το κρύο… Αλλά ούτε και για τα δεινά που μπορεί να προκαλέσει η ζέστη είμαστε έτοιμοι, έτσι;

     

     

    Άγγελος Καλόγρηας (angelos.kalogrias@gmail.com)


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.