Χρονόμετρο

    Η Εποχή του παροξυσμού…

    Δημοσιεύτηκε στις

    Η Εποχή του παροξυσμού…

    Μιλάμε για πολέμους και καταστροφές και το αποτύπωμα που έχουν αφήσει αυτά τα γεγονότα στην ιστορία. Σπάνια όμως μιλάμε για το αποτύπωμα που έχουν αφήσει στις ψυχές των ανθρώπων. Μιλάνε ακόμη, στην διεθνή σκηνή, για τους δύο Παγκόσμιους πόλεμους και τις συνέπειές τους, αλλά πέρα από αυτό το μεγάλο γεγονός υπάρχουν στην δική μας περίπτωση και άλλα που έχουν αφήσει (πιο) ισχυρό σημάδι επάνω στους ανθρώπους. Να ξεκινήσω από την Μικρασιατική Καταστροφή όπου τρεισήμισι εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν την πατρίδα τους; Ή για την συνέχεια με την γερμανική και βουλγαρική κατοχή που βασάνισε και αποδεκάτισε, από οικογένειες μέχρι ολόκληρα χωριά; Και σαν να μην έφταναν αυτά, ήρθε και ο εμφύλιος να σκορπίσει τον πόνο και το μισός μεταξύ «αδελφών»; Και να ήταν μόνο αυτό, ήρθε μετά και η μετανάστευση κύρια στη Γερμανία, να «ξαναχτίσουμε» αυτούς που μας κατάκλεψαν και μας κατέστρεψαν, είτε αυτός ο απολογισμός αφορά ανθρώπους είτε υποδομές. Το κακό όμως ούτε εκεί σταμάτησε, ο εμφύλιος συνεχίστηκε με άλλη μορφή, όπου και πάλι έγιναν θυσίες και ψυχές γέμισαν πόνο. Ο κύκλος εκείνος έκλεισε με μια εθνική τραγωδία, την απώλεια του 33% της Κύπρου.

     

    Όλα τα παραπάνω είναι μια εισαγωγή, για το σήμερα. Ζούμε τέσσερα χρόνια κάτω από την πίεση των μνημονίων, οι ανατροπές αυτών των χρόνων ήταν μεγάλες, φτάσαμε στο σημείο ο καθένας να μην ανέχεται πια την παραμικρή απώλεια, η κοινωνία οδηγείται σε ένα παροξυσμό όπου και πάλι ακούω για προδότες. «Στήνονται» κρεμάλες… Ο θυμός περισσεύει και η οργή ξεχειλίζει, η πολιτική τάξη ανήμπορη να διαχειριστεί την κατάσταση επενδύει στην όξυνση και την ένταση… Απουσιάζει παντελώς η νηφαλιότητα, η συγκροτημένη σκέψη και ένα σύστημα αναφοράς που μπορεί να πείσει ότι αξίζει να δοκιμαστεί γιατί θα φέρει την ανάκαμψη.

     

    Κάτω από αυτές τις συνθήκες οδεύουμε για εκλογή προέδρου Δημοκρατίας και πιθανότατα βουλευτικές εκλογές. Γιατί  πιστεύω ότι οι εκλογές δεν μπορούν να δώσουν λύση; Πλησιάζουμε στον απόλυτο παροξυσμό, λίγο απέχουμε από το σημείο να πάμε σε «ανεξέλεγκτες» καταστάσεις.

     

    Ο δρόμος των μνημονίων είναι αδιέξοδος, αλλά πηγαίνουμε με 300χλμ/ώρα σε ένα δρόμο που είναι για κάρα και δεν πατάμε φρένο, κι αυτό γιατί κανείς δεν θέλει να μιλήσει για την αλήθεια των πραγμάτων.

     

    Θεόδωρος Αν. Σπανέλης


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.