Μπορώ να το ομολογήσω ότι παρά την αγωνία που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν τα τηλεοπτικά κανάλια, όλη την περασμένη εβδομάδα, με αφορμή την ψηφοφορία της Κυριακής για το πολυνομοσχέδιο, δεν με άγγιξε καθόλου. Μάλιστα την Κυριακή το βράδυ προτίμησα να πάω από νωρίς για ύπνο και να μην περιμένω την ψηφοφορία στη Βουλή. Θα αντιτάξουν ίσως ορισμένοι, εντελώς καλοπροαίρετα, ότι αυτή η στάση δηλώνει αναισθησία, γιατί δεν είναι δυνατόν να ψηφίζονται στη Βουλή, μια σειρά ρυθμίσεις που ισοδυναμούν με ένα νέο μνημόνιο και να είμαι αδιάφορος. Η απάντηση είναι ότι η αδιαφορία δεν έγκειται στις νέες ρυθμίσεις που κυριολεκτικά φέρνουν τα πάνω κάτω, αλλά στην έκβαση της δήθεν κοινοβουλευτικής μάχης…
Να χάσω τον ύπνο μου για να παρακολουθήσω την πλειοψηφία των εκπροσώπων των πολιτών, να λειτουργούν για ακόμη μια φορά ως εκπρόσωποι των δανειστών, λες και αυτοί τους έστειλαν εκεί; Να θαυμάσω το Σύνταγμα της χώρας που θέλει να λέγεται δημοκρατικό αλλά δεν έχει θεσπίσει το δικαίωμα των πολιτών του να ανακαλούν τους εκπροσώπους τους όταν πλέον δεν τους εκφράζουν;
Εκτός και αν έπρεπε να ξενυχτίσω για να θαυμάσω το κατάντημα του ΣΥΡΙΖΑ να έχει μετεξελίξει την πολιτική αντιπαράθεση, σε αντιπαράθεση επί του κανονισμού λειτουργίας της Βουλής; Πως είναι δυνατόν να ξεκολλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ από το 20% όταν δεν μπορεί όλη αυτή την καταστροφή να την αξιοποιήσει για να διατυπώσει μια διαφορετική πολιτική πρόταση διακυβέρνησης; Το δράμα που ζούμε ως χώρα είναι το να βλέπουμε την αντιπαράθεση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης να είναι ισόπαλη και στις μετρήσεις να κερδίζει τον «κόμμα της αδιευκρίνιστης ψήφου». Να κερδίζουν αυτή που δεν εκφράζονται από το σημερινό πολιτικό σύστημα!!!
Ας μην πάμε όμως σε αυτό. Ας μείνουμε στα όσα λαμβάνουν στη Βουλή και στη χώρα, με υπαγόρευση της Τρόικας, για να αναρωτηθούμε κατά πόσο η Ε.Ε. είναι σε θέση να υπαγορεύει πολιτικές όταν δεν είναι σε θέση να κερδίσει ένα πόντο παραπάνω στον παγκόσμιο καταμερισμό πλούτου; Αποδεχόμαστε τις οδηγίες τους, πιστεύω εν τέλει, όχι γιατί μας πιέζουν με τις δόσεις, αλλά γιατί το πολιτικό σύστημα δεν έχει αντιληφθεί τι γίνεται στη χώρα και δεν είναι θέση να αρθρώσει μια ρεαλιστική πρόταση για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Αποδέχονται οι κυβερνώντες το ρόλο του μεσολαβητή γιατί αυτό τους βολεύει.
Αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να ζητάμε κάτι παραπάνω. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι αυτό του δέντρο αυτούς τους καρπούς μπορεί να βγάλει, κάτι ανάλογο με τους καρπούς της αμυγδαλιάς, βλέποντας τους απ’ έξω δεν μπορεί να ξέρεις αν αυτό που κρατάς είναι πικραμύγδαλο ή όχι. Μόνο αν το δοκιμάσεις μπορείς να γνωρίζεις και από εκεί και πέρα έχεις την επιλογή να μην ξαναδοκιμάσεις γιατί ένα δέντρο αν βγάζει πικραμύγδαλα δεν αλλάζει, εσύ πρέπει να πάς αλλού…
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
Δημοσιεύτηκε στις 0
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
