Χρονόμετρο

    Ζωές σε κενό χρόνο

    Δημοσιεύτηκε στις

    Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι που οι διηγήσεις των μεγάλων ήταν συνεχώς γύρω από τα γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και των πιο παλιών ακόμη και για την Μικρασιατική Καταστροφή και την προσφυγιά. Μεγάλωσα με αυτές τις διηγήσεις και συχνά – πυκνά αυτές συνυφαίνονταν με την πραγματικότητα και όλα μαζί δημιουργούσαν ένα νοητό σύμπαν γεγονότων. Όταν μεγάλωσα κατάλαβα ότι η χρονική απόσταση ανάμεσα στα γεγονότα αυτά ήταν από 20 – 40 χρόνια. Ήταν τόσο ζωντανή η ανάμνηση αυτών των καταστροφών, της φτώχειας και τη πείνας που είχα την αίσθηση ότι ήταν χθεσινά γεγονότα.

     

    Μετά από χρόνια κατάλαβα ότι όταν οι άνθρωποι ζουν μέσα στα μεγάλα γεγονότα αιχμαλωτίζονται από αυτά, εφ’ όρου ζωής. Οι αναμνήσεις των καταστάσεων που γεννάει μια μεγάλη κρίση χαρακώνουν για πάντα την μνήμη τους και κάποια στιγμή όλα αυτά γίνονται ένα κουβάρι μέσα στο μυαλό, το οποίο δεν μπορείς να διαχωρίσεις το χθες από το σήμερα και το σήμερα από το αύριο. Όλα μα όλα τα γεγονότα είναι ένα τώρα, και αυτό καθορίζει την ζωή σου, τις σκέψεις σου, στο σήμερα, ακόμη και τα συναισθήματα που νοιώθεις.

     

    Η γερμανική κατοχή κράτησε σχεδόν τέσσερα χρόνια και σε αυτό το χρονικό διάστημα καταστράφηκαν ζωές, οικογένειες, περιουσίες, επιχειρήσεις, ανθρώπινες σχέσεις και αναδείχθηκαν μέσα από αυτή την σκοτεινιά τόσο η λαμπρή ψυχή των ηρώων όσο και οι σκοτεινές των μαυραγοριτών και των δοσίλογων, η δόξα και η ντροπή μαζί, το μεγαλείο και ο απόλυτος εξευτελισμός της ανθρώπινης ζωής!!!

     

    Δεν είναι καινοτομία η διαπίστωση ότι η κρίση που ζούμε σήμερα είναι ένας πολύ σοβαρός πόλεμος που δεν γίνεται με όπλα, αλλά με χρήματα, με τηλέφωνα από τις τράπεζες και τις εισπρακτικές εταιρίες, κατασχέσεις λογαριασμών από την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία! Το  «αντίδωρο» σε όλα αυτά, ένα δωδεκάμηνο επίδομα εργασίας, μια σύνταξη της πείνας, ένας μισθός με τον οποίο δεν ξέρεις τι να πρωτοπληρώσεις. Εκεί όμως που οι καταστάσεις αγγίζουν τα όρια της τραγωδίας, είναι όλα αυτά τα νέα παιδιά που έκαναν όνειρα να ζήσουν την ζωή τους και τώρα είναι καθηλωμένα, όπως τα άτομα με κινητικά προβλήματα, σε μια καρέκλα με ένα φραπέ στο χέρι για να διαχειρίζονται το χαρτζιλίκι και να σκοτώνουν το χρόνο τους, κυριολεκτικά.

     

    Γι’ όλα αυτά τα παιδιά, σε λίγο θα έχει περάσει σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία χαμένου χρόνου και ο μοναδικός απολογισμός θα είναι το πόσους καφέδες ήπιαν. Στην ίδια μοίρα βάζω τους επιχειρηματίες που είδαν τα μαγαζιά τους να κλείνουν (άλλα ματαιωμένα όνειρα) και τώρα ζουν σε κενό χρόνο και αυτούς που τα έχουν ακόμη ανοιχτά και καθημερινά ανοίγουν και κλείνουν χωρίς να κάνουν τζίρο και παλεύουν με τα θηρία, της εφορίας, των ασφαλιστικών ταμείων και των τραπεζών, που όλοι πάνε να τους καταβροχθίσουν τις ζωές.

     

    Όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι που είναι στην ίδια μοίρα, πως θα βγουν από την κρίση, τι αισθήματα θα έχουν για την χώρα τους, για την πατρίδα τους, όταν θα έχουν ζήσει μια δεκαετία και βάλε μέσα στην κόλαση; Μια κόλαση για την οποία δεν ευθύνονται! Τι αναμνήσεις θα έχουν και τι μίσος θα νοιώθουν για όλους αυτούς που θα τους έχουν κλέψει τις ζωές και αυτό πως θα εκφραστεί άραγε;

     

    Θεόδωρος Αν. Σπανέλης


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.