Χρονόμετρο

    ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ: Η ζωή μιας υπέροχης και ανατρεπτικής γυναίκας

    Δημοσιεύτηκε στις

    Παρουσιάζεται το Σαββατοκύριακο στο «Αντιγόνη Βαλάκου»

    από την ταλαντούχα Κατερίνα Δαμβόγλου

     

    Η υπέροχη και ταυτόχρονα ανατρεπτική ζωή μιας από τις σημαντικότερες ζωγράφους παγκοσμίως, της Μεξικανής Φρίντα Καλο, ανεβαίνει στη σκηνή του «Αντιγόνη Βαλάκου» το Σάββατο 25 Ιανουαρίου στις 21.00 και την Κυριακή 26 Ιανουαρίου στις 20.00 από το πολύ αξιόλογο θεατρικό σχήμα Fly Theatre.

    Η ιδιαίτερα ταλαντούχα ηθοποιός Κατερίνα Δαμβόγλου ενσαρκώνει μοναδικά τη Φρίντα Κάλο, μια συναρπαστική γυναίκα που έμαθε να σφυρηλατεί τον πόνο, μια γυναίκα με αστείρευτη πίστη στη ζωή η οποία μέσα από τη ζωγραφική και τη ζωή της έγινε σύμβολο του Μεξικού και όχι μόνο.

    Μαζί με το συνεργάτη και σύντροφό της Robin Beer δημιουργούν ζωντανά επί σκηνής ένα διαφορετικό θεατρικό περιβάλλον όπου το έργο της Φρίντα Κάλο ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των θεατών παρουσιάζοντας ταυτόχρονα στιγμές από την πολυτάραχη αλλά τόσο πλούσια σε εμπειρίες ζωή της.

     

    Η παράσταση με τη ζωή και το έργο της Φρίντα Καλό που τόσο δημιουργικά παρουσιάζουν στο κοινό της Καβάλας  η Κατερίνα Δαμβόλου και ο Robin Beer κέρδισε κριτές και κοινό συγκεντρώνοντας διθυραμβικά σχόλια για τον τρόπο που οι δυο νέοι άνθρωποι προσεγγίζουν τη μοναδική αυτή καλλιτέχνιδα.

    Ζυμωμένη μέσα στη φωτιά μιας μεθυσμένης λατινοαμερικανικής αριστεράς

    που σχοινοβατούσε ανάμεσα στην παρανομία, τις έντονες συζητήσεις και τη δίψα να πάει τον κόσμο ένα βήμα πιο μπροστά, η Φρίντα Κάλο και ο άνδρας της ζωής της, επίσης ζωγράφος, Ντιέγκο Ριβέρα, έζησαν τη ζωή τους «πνιγμένη» στο πάθος για δημιουργία και τέχνη.

     

    Η Κατερίνα Δαμβόλου μιλάει στο ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ για το πώς βίωσε αυτή την μοναδική εμπειρία να ενσαρκώνει μια γυναίκα που δε μπορούσε να ζει συμβατικά.

     

     

     

    –        Ποια στοιχεία πιστεύετε πως καθιέρωσαν τη Φρίντα Κάλο ως μια μεγάλη ζωγράφο και καλλιτέχνιδα γενικότερα;

     

    «Η προσαρμοστικότητα της στους καιρούς μας. Σε ένα πιο υποσυνείδητο επίπεδο, ίσως απλά να αγαπάμε το χρώμα. Ίσως πάλι, αν μιλήσουμε πιο ψυχαναλυτικά, να διακρίνουμε, ασυνείδητα, ειδικά στα πορτρέτα της, πώς βλέπουμε την αντανάκλαση της Φρίντα, τη Φρίντα μέσα από ένα καθρέφτη. Και πείτε την αλήθεια, δε σας αρέσει να κοιτιέστε στον καθρέφτη; Ειδικά όταν κοιτάτε αυτό που θέλετε να είστε;».

     

    –        Τι παρουσιάζει η παράσταση που μέχρι σήμερα αγνοούσαν οι Έλληνες για τη ζωή και το έργο της Φρίντα Καλό;

     

    «Perdon, αλλά εδώ έχω να σας πω πως είμαι από αυτούς που δεν επηρεάζονται από διαφημίσεις, δεν βλέπουν trailer ταινίας, δε διαβάζω κριτικές. Πάω πάντοτε αθώα σε μία θέαση. Θα σας παραπέμψω, λοιπόν, στην παράσταση. Να πάτε να δείτε την παράσταση. Γιατί αισθάνομαι  πως πρέπει να σας αποκαλύψω το τέλος του βιβλίου ή το τέλος μιας ταινίας. Αισθάνομαι πως μου ζητάτε να σας υποδείξω τι να νιώσετε, τι να δείτε και πώς να το δείτε. Εξάλλου, μείζονος σημασίας για μας, είναι τι προκαλεί στους θεατές η Φρίντα, η εξιστόρηση των γεγονότων, όχι τόσο αυτά καθεαυτά τα γεγονότα».

     

     

    «…εύχομαι με την έξοδο από το θέατρο,

    οι θεατές να έχουν θρέψει την ψυχή τους και το νου»

     

     

    –        Η Φρίντα Καλό στάθηκε έμπνευση για πολλούς άλλους σύγχρονους καλλιτέχνες και κυρίως γυναίκες;

     

    «Σύγχρονους της; Όχι. Σύγχρονούς μας; Ναι. Η Φρίντα ήταν μία από πολλές καλλιτέχνιδες, μία από πολλούς καλλιτέχνες ανεξαρτήτως φύλου, μιας γενιάς που μεγάλωσε μέσα από τις τέχνες. Για αυτό, τα εύσημα ανήκουν, εν πολλοίς, στο όραμα του μέλλοντα συζύγου της Ντιέγκο Ριμπέρα. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ περαιτέρω. Θα είναι σα να σας κάνω μάθημα μεξικάνικης ιστορίας. Αρκεί να προσθέσω πως δεν ήταν η μόνη της γενιάς της και της τάξης της που απαρνήθηκε τα δυτικά ρούχα προς χάριν χρώματος και λουλουδιών.

    Η ανακάλυψη της Φρίντα, κατά τα γραπτά, έγινε από την Χερέρα. Και βγήκε μπροστά, με την εκκόλαψη του φεμινιστικού κινήματος. Πρόλαβε, λοιπόν, για μια εικοσαετία περίπου να ζήσει μια σχετική αφάνεια. Τουλάχιστον εκτός Μεξικού. Από όταν «βγήκε», πάντως, έχει ξαναγεννηθεί, τόσες και τόσες φορές. Και κάθε φορά καταπίνει η σκιά της κι ένα κομμάτι πολιτικής, πολιτισμικής και πολιτιστικής ιστορίας. Εννοώ πως, ένας βαθμός εκμετάλλευσης της εικόνας της, την έχει κάνει σύμβολο κινημάτων. Καλώς κάνει. Κι αν για κάποιον δεν κάνει, πάλι καλώς. Καλό είναι να κοιτάμε με έμπνευση. Αρκεί να μην αγκιστρωνόμαστε σε αυτά τα σύμβολα. Αλλιώς θα μειώνουμε εαυτόν και θα καταλήγουμε τη ψυχή ανάπηρη».

     

    1. Μέσα από το έργο τι μηνύματα στέλνετε στο σύγχρονο θεατή?

     

    «Σε αυτή την ερώτηση δεν θέλω ποτέ να απαντώ. Θέλω αυτό να παραμείνει ευθύνη του θεατή. Δεν περιμένω, επίσης, από το θεατή να δει και να αισθανθεί αυτά που εμείς είδαμε κι αισθανθήκαμε όταν δημιουργούσαμε τη Φρίντα. Θα ήταν άδικο. Θα έκανε ακόμα και τη δική μου εμπειρία πιο στεγνή πιο εκβιαστική. Είναι τόσο ευμετάβλητο το θέαμα. Κι έτσι οι όποιες αλλαγές ή εξελίξεις στο συναίσθημα ακόμα και νοοτροπίας είναι εύκολο να ενταχθούν. Και σε εμάς και στους θεατές. Και το θέαμα συνδέεται με τη ζωή. Για εμάς άλλωστε, το θέαμα είναι συνομιλία. Παραδείγματος χάριν, παίζαμε τη Φρίντα στο Παρίσι ενώ φλεγόταν η Νοτρ Νταμ. Αυτή τη συνθήκη δεν μπορούσε ούτε έπρεπε να αγνοηθεί. Εντάχθηκε. Και ήταν εύκολο γιατί δεν υπήρχε αντίσταση. Πάλι μακρηγορώ. Ας απαντήσω αλλιώς. Αυτό που εύχομαι κάθε φορά είναι, με την έξοδο από το θέατρο, οι θεατές να έχουν θρέψει την ψυχή τους και το νου. Και κάπως, έστω για μια στιγμή, παρά την απόσταση από τη σκηνή εγώ και ο Ρόμπιν να έχουμε αναπτύξει μια σχέση με ανθρώπους που διαφορετικά δε θα συναντούσαμε, ίσως και θα προσπερνούσαμε. Το θέατρο είναι όμορφο γιατί μας βγάζει από την καθημερινότητα του μυαλού μας. Παραδόξως, η Φρίντα μου το έμαθε αυτό».

     

     

     

     


    Δημοσιεύτηκε στις

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.