Χρονόμετρο

    Υπό την πίεση των δανείων…

    Δημοσιεύτηκε στις

    Πριν από ακριβώς εκατό χρόνια, με την συνθήκη του Βουκουρεστίου έληξαν οι βαλκανικοί πόλεμοι, κατά την διάρκεια των οποίων διπλασιάστηκε η Ελλάδα, αλλά φορτώθηκε ένα πολύ μεγάλο οικονομικό βάρος. Όταν ξεκίνησαν οι βαλκανικοί πόλεμοι, ήδη η χώρα ερχόταν από την χρεωκοπία του Τρικούπη φορτωμένη με πολλά δάνεια, το ίδιο συνέβαινε και με την παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία η οποία για να μπορέσει να πετύχει στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα την ανασυγκρότησή της είχε συνάψει μεγάλα δάνεια με δυτικές τράπεζες – κύρια γαλλικές – και με ένα μέρος αυτών των χρημάτων εκτέλεσε ένα έργο εκσυγχρονισμού των υποδομών της. Εκείνη την εποχή κατασκευάστηκε η σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει την Θεσσαλονίκη με την Κωνσταντινούπολη – τότε έχασε και η Καβάλα το τρένο – αλλά και πολλοί δρόμοι στην Μακεδονία και τη Θράκη.

    Το 1913 με την λήξη του δεύτερου βαλκανικού πολέμου, υπογράφτηκε η συνθήκη του Βουκουρεστίου με την οποία καθορίστηκαν και τα νέα σύνορα. Τότε τέθηκε και το ζήτημα της αποπληρωμής των δανείων που είχε συνάψει η Οθωμανική αυτοκρατορία η οποία ήδη φαινόταν ότι όδευε προς την έξοδο της από την Ιστορία. Το αποτέλεσμα ήταν να επιμεριστεί στους νέους κατόχους των εδαφών, το ποσό που τους αναλογούσε, με απαίτησε των δανειστών!!! Δηλαδή, για να γίνει η ενσωμάτωση των «νέων χωρών», έπρεπε να πληρώσουμε τα δανεικά του σουλτάνου. Μάλιστα τότε προσδιορίστηκε ο όρος «νέες χώρες» για απελευθερωμένες περιοχές για να ξεκαθαριστεί ότι δεν επρόκειτο για απελευθέρωση εδαφών αλλά για προσάρτηση, το οποίο θα επέτρεπε και την μεταφορά των βαρών στον νέο επικυρίαρχο. Τα επόμενα δάνεια που προστέθηκαν μέχρι και την μικρασιατική εκστρατεία βύθισαν ακόμη περισσότερο τη χώρα στο χρέος. Η αποτυχία της προσάρτησης της Ιωνίας και της ανατολικής Θράκης, περιόρισαν κατά πολύ τη δυνατότητα του ελληνικού κράτους να αποπληρώσει τα δάνεια, καθώς στο ήδη μεγάλο χρέος ήρθε να προστεθεί και μια καταστροφή.

    Τα γράφουμε αυτά σήμερα, γιατί κάπου σε όλα αυτά τα γεγονότα βρίσκεται ένας πολύτιμος κρίκος της αλυσίδας υποδούλωσης της χώρας από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα. Το βάρος των σημερινών φόρων στα ακίνητα και στα εισοδήματα, είναι απόρροια μιας μακράς πορείας υποδούλωσης της χώρας με το ζυγό του χρέους.

    Χρειάστηκε να γίνει η παραπάνω ιστορική αναδρομή για να υποστηρίξουμε ότι η διαχείριση του χρέους δεν είναι κύρια μια οικονομική υπόθεση,  αυτό είναι δεύτερο, είναι μια υπόθεση πολιτική και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι είναι μια υπόθεση γεωστρατηγικής. Γι’ αυτό σήμερα το κύριο ζητούμενο των δανειστών μας – μετά την μετεξέλιξη του χρέους από ιδιωτικό σε κρατικό με τη διαδικασία της ευρωπαϊκής βοήθειας –  δεν είναι η αποπληρωμή σε χρήμα, αλλά σε γη, σε πόρους και σε υποδομές. Το χρέος είναι το όπλο και το φόβητρο για τον έλεγχό μας. Γι’ αυτό και όταν θα ολοκληρωθεί η μεταβίβαση το θέμα του χρέους θα τεθεί πάλι σε εφεδρεία μέχρι να γίνει και πάλι απαραίτητο.

     

    Θεόδωρος Α. Σπανέλης


    Δημοσιεύτηκε στις 0

    Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.