Χρονόμετρο

    Bρέθηκε ο Απόλλωνας στους Φιλίππους?Κεφαλή αγάλματος που φαίνεται πως ανήκει στον Απόλλωνα αποκάλυψε η ομάδα του ΑΠΘ.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Ανασκαφή Φιλίππων: Κεφαλή αγάλματος που φαίνεται πως ανήκει στον Απόλλωνα αποκάλυψε η ομάδα του ΑΠΘ.

     

    Στην ανασκαφή του 2023 έλαβαν μέρος 15 φοιτητές του ΑΠΘ υπό διεύθυνση της καθηγήτριας Βυζαντινής Αρχαιολογίας Ναταλίας Πούλου – Τα ευρήματα από το 2022 μέχρι σήμερα.

    Ολοκληρώθηκε την Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2023 η ανασκαφική έρευνα που πραγματοποιεί η ομάδα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου στους Φιλίππους υπό την διεύθυνση της καθηγήτριας Βυζαντινής Αρχαιολογίας Ναταλίας Πούλου και με άμεσους συνεργάτες τον επίκουρο καθηγητή Βυζαντινής Αρχαιολογίας Αναστάσιο Τάντση, καθώς και τον ομότιμο καθηγητή Βυζαντινής Αρχαιολογίας Αριστοτέλη Μέντζο.

     

    Στην ανασκαφή έλαβαν μέρος 15 φοιτητές του ΑΠΘ (11 προπτυχιακοί, 2 μεταπτυχιακοί και 2 υποψήφιοι διδάκτορες). Η έρευνα χρηματοδοτήθηκε από τον τακτικό προϋπολογισμό και την Επιτροπή Ερευνών του ΑΠΘ.

     

    Η περιοχή ανασκαφής της περιόδου 2023: η νότια κύρια οδός (decumanus) και η πλατεία

     

    Η κεφαλή αγάλματος τη στιγμή της εύρεσης

     

    Φέτος η ανασκαφή συνεχίστηκε ανατολικά της νότιας κύριας οδού (decumanus) στο σημείο που συναντά τον βόρειο άξονα της πόλης (τη λεγόμενη «Εγνατία»). Αποκαλύφθηκε η συνέχεια του μαρμαροστρωμένου δρόμου, στην επιφάνεια του όπου εντοπίστηκε νόμισμα (χάλκινος φόλλις) του αυτοκράτορα Λέοντος Στ’ (886-912), στοιχείο που βοηθά να προσδιοριστεί η διάρκεια χρήσης του δρόμου.

     

    Στο σημείο σύγκλισης των δύο οδών φαίνεται να διαμορφώνεται μία διεύρυνση (πλατεία) στην οποία κυριαρχεί ένα πλούσια διακοσμημένο οικοδόμημα. Τα στοιχεία της περσινής ανασκαφής οδήγησαν τους ερευνητές στην υπόθεση οτι επρόκειτο για μία κρήνη. Τα ευρήματα της φετινής έρευνας επιβεβαιώνουν την άποψη αυτή και βοηθούν την ερευνητική ομάδα να κατανοήσει καλύτερα το σχήμα και τη λειτουργία της.

     

    Η κεφαλή αγάλματος τη στιγμή της εύρεσης και η ανασκαφική ομάδα

    Η έρευνα του 2022 έφερε στο φως τμήμα του πλούσιου διακόσμου της κρήνης με εντυπωσιακότερο το άγαλμα που εικονίζει τον Ηρακλή αγένειο με νεανικό σώμα. Η πρόσφατη ανασκαφική έρευνα (2023) αποκάλυψε την κεφαλή άλλου αγάλματος: ανήκει σε μορφή αγένειου ανδρός με πλούσια κόμη την οποία επιστέφει ένα στεφάνι από φύλλα δάφνης. Η κεφαλή αυτή φαίνεται πως ανήκει σε άγαλμα του θεού Απόλλωνα. Όπως και το άγαλμα του Ηρακλή χρονολογείται κατά τον 2ο ή αρχές του 3ου αι. μ.Χ. και πιθανώς κοσμούσε την κρήνη, η οποία έλαβε την τελική της μορφή κατά τον 8ο έως τον 9ο αιώνα.

     

    Σύμφωνα με τις ερευνητικές πηγές, αλλά και από τα αρχαιολογικά δεδομένα, είναι γνωστό ότι στην Κωνσταντινούπολη αγάλματα κλασικής και ρωμαϊκής περιόδου κοσμούσαν κτήρια και χώρους δημόσιας χρήσης έως την ύστερη βυζαντινή περίοδο.

     

     

    Η κεφαλή αγάλματος τη στιγμή της εύρεσης

     

    Το εύρημα αυτό ενισχύει την υπόθεση που είχε διατυπώσει η ομάδα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου το 2022 σχετικά με τον τρόπο διακόσμησης των δημόσιων χώρων στις σημαντικές πόλεις της Βυζαντινής αυτοκρατορίας μεταξύ των οποίων και οι Φίλιπποι.

    Η ανασκαφή θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά.

     

    https://www.protothema.gr/culture/article/1481659/anaskafi-filippon-kefali-agalmatos-pou-fainetai-pos-anikei-ston-apollona-apokalupse-i-omada-tou-apth-fotografies/

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Ιστορία

    ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ: Σκαπτή Ύλη, η μυθική πόλη του χρυσού πέριξ του Παγγαίου

    Δημοσιεύτηκε στις

     

     

    Για δεκαετίες συνεχίζεται η έριδα για το που βρισκόταν η πόλη που έζησε ο Θουκυδίδη, με τα δεκάδες χρυσά τάλαντα παραγωγή κάθε χρόνο

     

    Γράφει ο Θεόδωρος Σπανέλης

     

     

    Στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το Παγγαίο υπάρχουν τοπωνύμια που παραμένουν μέχρι σήμερα άγνωστα, καθώς αν και αναφέρονται σε ιστορικές πηγές, ακόμη δεν έχει εντοπιστεί από την έρευνα η ακριβής θέση τους. Ένα από αυτά είναι η Σκαπτή Ύλη ή και Σκαπτησύλη, η πλούσια χρυσοφόρος περιοχή εκμετάλλευση, η ιστορία της οποίας ξεκίνησε από τους Θάσιους και τους Φοίνικες, αλλά είναι και η περιοχή που πέθανε ο αθηναίος στρατηγός Θουκυδίδης, εξόριστος, συγγράφοντας το μεγάλο ιστορικό του έργο για τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Πολλοί έψαξαν για να εντοπίσουν το σημείο που βρισκόταν η Σκαπτή Ύλη και γράφτηκαν πολλά κείμενα, όπου το κάθε ένα την τοποθετεί σε ένα διαφορετικό σημείο πέριξ του Παγγαίου και ανάμεσα στους δυο μεγάλους ποταμούς Νέστο και Στρυμόνα.

     

    Επίσης μέχρι σήμερα δεν υπάρχει συμφωνία, ούτε των πηγών αλλά ούτε και των μελετητών για το αν πρόκειται για μια πόλη ή για μια χώρα, δηλαδή μια ευρύτερη περιοχή. Αξίζει να σημειώσουμε ότι για πολλές αρχαίες λέξεις στην πορεία του χρόνου άλλαξε το νόημα και η απουσία της καλής γνώσης του αρχικού περιεχομένου είναι αιτία για παρανοήσεις. Έτσι αλλού η Σκαπτή Ύλη παρουσιάζεται σαν πόλη, αλλού σαν χωρίον και αλλού σαν χώρα.

     

    Έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις για το που βρισκόταν η Σκαπτή Ύλη, είναι όμως δύσκολο να προσδιοριστεί το σημείο γιατί από τις πηγές δεν υπάρχουν αρκετές διαθέσιμες πληροφορίες, καθώς η χαρτογραφία στην αρχαία εποχή ήταν ακόμη σε εμβρυακό επίπεδο. Επίσης καμία αρχαιολογική σκαπάνη δεν έτυχε να «πέσει» επάνω σε ένα τεκμήριο που θα δηλώνει το όνομα της. Η μοναδική ασφαλής δίοδο αναζήτησης της Σκαπτής Ύλης είναι η παραγωγή χρυσού και μάλιστα σε τεράστιες ποσότητες.

     

    Ο ιστορικός Θουκυδίδης που έζησε στην Σκαπτή Ύλη του Παγγαίου

     

    Υπήρχε η Σκαπτή Ύλη;

     

    Ενώ υπάρχει ένα πλήθος πηγών που αναφέρονται στην Σκαπτή Ύλη, δεν έχει εντοπιστεί το παραμικρό αντικείμενο που να δηλώνει την ύπαρξή της. Θα μπορούσε κάποιος να φτάσει στο σημείο να αναρωτηθεί, ακόμη και αν υπήρξε η Σκαπτή Ύλη ή είναι μια έκφραση που την υιοθέτησαν διαδοχικά οι ασχολούμενοι με αυτήν, επικεντρωμένοι κύρια στο παραγόμενο χρυσό!

     

    Η πρώτη αναφορά που υπάρχει, μας την δίνει ο πρώτος ιστορικός ο Ηρόδοτος, σημειώνοντας με έμφαση ότι «[6.47.1] Τα είδα κι εγώ με τα μάτια μου τα μεταλλεία αυτά»! Άρα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ύπαρξη μεταλλείων με τεράστια παραγωγή χρυσού. Επίσης μας μεταφέρει την πληροφορία και ότι ήταν απέναντι από το νησί της Θάσου, στην λεγόμενη Θασιακή Περαία, για την οποία επίσης ενώ γνωρίζουμε το πλάτος του θαλάσσιου μετώπου, υπάρχουν ερωτήματα όσον αφορά το βάθος που καταλάμβανε στην θρακική ενδοχώρα! Το γεγονός ότι με τους Θράκες,  οι Θάσιοι ήταν σε συνεχή πόλεμο, προφανώς για τον έλεγχο των μεταλλείων ορίζει και τα όρια της διείσδυσης των αποίκων της. Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι ιδρύθηκαν από Θάσιους και Αθηναίους αποίκους οι Κρηνίδες, αλλά για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση, μέσα σε δύο χρόνια ζητήθηκε η βοήθεια του Φιλίππου Β’ που ιδρύει τους Φιλίππους στην ίδια θέση και επιτυγχάνεται ο έλεγχος των ορυχείων στη περιοχή των Ασύλων του Διονύσου. Το θέμα αυτό θα μας απασχολήσει σε μια σειρά ερευνών του ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟΥ  και στην συνέχεια, καθώς παραμένει ζητούμενο και προς έρευνα, μέχρι ποιού σημείου μπόρεσαν οι Άποικοι να διεισδύσουν στο Παγγαίο για να μπορέσουν να ιδρύσουν σε κάποιο σημείο από τις πλαγιές του την Σκαπτή Ύλη.

     

    Τα ορυχεία της Σκαπτής Ύλης, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο απέφεραν 80 τάλαντα χρυσού το χρόνο, αυτό σημαίνει ότι υπήρχε μεγάλος αριθμός ορυχείων και ασχέτως αν ήταν πόλη ή χώρα, είναι βέβαιο ότι καταλάμβανε μεγάλη έκταση. Το ερώτημα είναι λοιπόν σε ποιο σημείο της ευρύτερης περιοχής υπάρχει τόσο εκτεταμένη εκμετάλλευση που θα δικαιολογεί αυτήν την παραγωγή.

     

    OLYMPUS DIGITAL CAMERA

    Το μυστήριο του Θουκυδίδη

     

    Το δεύτερο επίπεδο παραγωγής, συγκεκριμένα «ιστοριογραφικό», της Σκαπτής Ύλης, είναι ο ίδιος ο Θουκυδίδης και το έργο του, ο οποίος σύμφωνα με τις πηγές έζησε εδώ εξόριστος. Ωστόσο, στο δικό του έργο δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για την περίοδο της παραμονής του εδώ, αλλά ούτε και στην σχέση του με την Θράκη, αυτά μας τα παραδίδουν άλλες, μεταγενέστερες, πηγές. Γενικά υπάρχει ένα μυστήριο σχετικά με την παρουσία του Θουκυδίδη στην περιοχή του Παγγαίου, δηλαδή. αν όντως πέθανε εδώ, που μπορεί να βρίσκεται ο χώρος της πρώτης ταφής του,- πριν μεταφερθεί στην Αθήνα – και όλη αυτή η υπόθεση, έρχεται να εμπλουτίσει την αναζήτηση γύρω από την παρουσία και το ρόλο της μυθικών διαστάσεων, θα μπορούσαμε να πούμε Σκαπτής Ύλης.

     

    Κλείνοντας το πρώτο μέρος αυτής της αναζήτησης να προσθέσω ότι παραμένει ερώτημα προς απάντηση, ακόμη και το ίδιο το όνομα, το τι σημαίνει «Σκαπτή Ύλη» κατά πόσο είναι ένα όνομα που αναφέρεται στο ίδιο το προϊόν της εκσκαφής δηλαδή στο μετάλλευμα, όπως είναι το προφανές ή υπάρχει και άλλη έννοια, πολύ ευρύτερη που σχετίζεται και με άλλες λειτουργίες που σχετίζονται με την εντυπωσιακή διαδικασία παραγωγής του χρυσού μέσα από τη γη. Αν το καλοσκεφτούμε στα μυθικά χρόνια του Κάδμου, της Αρμονίας, του Θάσου και της Τελέφασας το να βγάζει κανείς μέσα από τα σκοτάδια των στοών, ένα σκούρο πέτρωμα, να το διαλύει στο γουδί ή στο χειρόμυλο, να το λιώνει στην φωτιά και να παράγει ένα φωτεινό μέταλλο, όπως είναι ο χρυσός, αυτό ήταν μια θεϊκή πράξη!

     

    Μια εύλογη απορία για το κατά πόσο το όνομα «ΣΚΑΠΤΗ ΥΛΗ» είναι απλά και μόνο μια ονομασία που προέρχεται από τη δραστηριότητα της εξόρυξης και αν η απάντηση είναι ναι, γιατί δεν το συναντάμε και σε άλλους τόπους παραγωγής, γενικά μετάλλων και ειδικότερα χρυσού;

    Κατηγορία: Slider, Αθλητικά, Αφιερώματα, Ειδήσεις, Ιστορία

    Νούμερα… μουσείου Ακρόπολης κατέγραψε σε επισκεψιμότητα το ανάκτορο του Φιλίππου Β’ στις Αιγές την περασμένη Κυριακή.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Νούμερα… μουσείου Ακρόπολης κατέγραψε σε επισκεψιμότητα το ανάκτορο του Φιλίππου Β’ στις Αιγές την περασμένη Κυριακή. Επισκεψιμότητα πέρα από κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη καταγράφεται στο ανάκτορο του Φιλίππου Β’ στις Αιγές. Μόλις δύο μήνες μετά τα εγκαίνια του αναστηλωμένου μνημείου, ο αριθμός των επισκεπτών σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.

     

    Η αρχαιολόγος Αγγελική Κοτταρίδη, το όνομα της οποίας συνδέθηκε με την περιοχή όπου υπηρέτησε για 46 χρόνια, παρουσίασε στοιχεία που εντυπωσιάζουν, στη διάρκεια του συνέδριου του Travel.gr «GREECE TALKS_THESSALONIKI: Η Θεσσαλονίκη στον διεθνή τουριστικό χάρτη», που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

     

    «Το 2022, ανακάμπτοντας από τον κορονοϊό είχαμε 163.000 επισκέπτες, δηλαδή λιγότερους από ό,τι συνήθως, διότι παλαιότερα είχαμε γύρω στους 200.000. Το 2023 με τα εγκαίνια του νέου Πολυκεντρικού Μουσείου Αιγών πήγαμε 38% πάνω», δήλωσε αρχικά για να παραθέσει τα «τρομακτικά πράγματα» -όπως τα χαρακτήρισε, που συνέβησαν μετά την παράδοση στο κοινό του αναστηλωμένου ανακτόρου. «Τον Ιανουάριο, μέσα σε τρεις εβδομάδες (σ.σ. τα εγκαίνια έγιναν στις 5/1) είχαμε αύξηση 16%, ενώ τον Φεβρουάριο, έναν από τους πιο «νεκρούς» μήνες για κινητικότητα, είχαμε αύξηση 124% και υποδεχθήκαμε 23.000 επισκέπτες», τόνισε η επίτιμη έφορος Αρχαιοτήτων Ημαθίας.

     

    Αποκορύφωμα των όσων επισήμανε, ήταν η Κυριακή 3 Μαρτίου, όπου μέσα σε μία μέρα, 7.800 άνθρωποι επισκέφτηκαν το μνημείο. «Επικρατούσε το αδιαχώρητο, μείναμε όλοι ενεοί και κοιτούσαμε τους 7.800 επισκέπτες. Αυτά είναι νούμερα Μουσείου Ακρόπολης, που σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν στην Ημαθία, ούτε καν στη Θεσσαλονίκη, γιατί δεν είμαστε καθόλου τουριστική περιοχή, ούτε είμαστε σε κανένα μεγάλο σταυροδρόμι», είπε χαρακτηριστικά.

     

    Η ίδια όπως επισήμανε, αδυνατεί να φανταστεί τι θα συμβεί το ερχόμενο καλοκαίρι, ειδικά τώρα που η είδηση των μνημείων των Αιγών και των εγκαινίων του Ανακτόρου, κάνει το γύρο του κόσμου. «Το παλάτι του Μεγαλέξανδρου είναι έτοιμο να αλώσει τη βιομηχανία του τουρισμού», αναφέρει δημοσίευμα των Times, που παρουσίασε η αρχαιολόγος. Μετά από μία πολύ …πρόχειρη αποδελτίωση, ανακάλυψε δημοσιεύματα τα οποία έδειξε στο κοινό, από δύο εφημερίδες της Ινδίας, μία από τη Γεωργία, δύο από την Κίνα, ενώ περισσότερο συγκινήθηκε με μία παρουσίαση του Ανακτόρου σε μέσο ενημέρωσης του Βόρνεο. Στο συγκεκριμένο δημοσίευμα μάλιστα, αναδημοσιεύεται η συνέντευξη της ίδιας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

     

    H Δρ. Αγγελική Κοτταρίδη, μίλησε στο συνέδριο σε ειδική ενότητα με θέμα «Αιγές, η βασιλική Μητρόπολη των Μακεδόνων: Ανασχεδιάζοντας τον αρχαιολογικό χάρτη της Ελλάδας». «Θεωρώ ότι η πρόσκληση που μου έγινε για το συνέδριο είναι μία ένδειξη ότι τα μνημεία και η εθνική κληρονομιά είναι κάτι σημαντικό για την αειφορία. Όμως η αειφορία δεν είναι μόνο κάτι οικονομικό όπως νομίζουν πολλοί εδώ μέσα. Είναι πολύ λάθος η φράση “θα αξιοποιήσουμε τα μνημεία”, γιατί τα μνημεία, οι αρχαιολογικοί χώροι και η πολιτιστική κληρονομιά είναι αυταξίες, δεν τα αξιοποιούμε εμείς, αυτά μας αξιοποιούν, γιατί είναι η απόδειξη της ανθρώπινης ταυτότητάς μας», τόνισε.

    ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Ιστορία, Κοινωνία, Περιηγήσεις

    Δράμα: Βρέθηκε κατάλογος του 16ου αιώνα με τους σφαγιασθέντες μοναχούς της ιεράς μονής Παναγίας Εικοσιφοίνισσας.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Ορισμένα κλεμμένα εδώ και αιώνες, ανεκτίμητης αξίας χειρόγραφα της ιεράς μονής Παναγίας Εικοσιφοίνισσας Παγγαίου, που προσφάτως επεστράφησαν, αποκαλύπτουν πλέον την πλούσια ιστορία της μονής, επιβεβαιώνοντας έμπρακτα τις μέχρι σήμερα προφορικές μαρτυρίες που υπήρχαν για σειρά γεγονότων που σημάδεψαν το μοναστήρι στο διάβα της πολύχρονης και πολυτάραχης ιστορίας του.

     

    Έτσι, η μέχρι σήμερα προφορική μαρτυρία για μια μεγάλη σφαγή του 16ου αιώνα από Οθωμανούς κατακτητές που είχε ως αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο όλων των μονάχων, επιβεβαιώνεται και εγγράφως στα τελευταία χειρόγραφα που ήρθαν εκ νέου στην κυριότητα της μονής πριν από ένα περίπου χρόνο.

     

     

    Αυτό ανακοίνωσε ο μητροπολίτης Δράμας Δωρόθεος στη διάρκεια συνέντευξης τύπου που παραχώρησε με τον ομότιμο καθηγητή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και συστηματικό ερευνητή των χειρόγραφων και της ιστορίας της ιεράς μονής Παναγίας Εικοσιφοίνισσας, Γιώργο Παπάζογλου.

     

    Από οίκο πλειστηριασμών της Νέας Υόρκης πίσω στη Δράμα

    Τον Οκτώβριο του 2023 ο μητροπολίτης Λαοδικείας Θεοδώρητος, ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Αθήνα, παρέδωσε στον μητροπολίτη Δράμας τρία κλεμμένα χειρόγραφα της ιεράς μονής Εικοσιφοίνισσας που χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα. Τα ανωτέρω χειρόγραφα με την διαμεσολάβηση της αρχιεπισκοπής Αμερικής περιήλθαν στην νόμιμη κατοχή του Οικουμενικού Πατριαρχείου από την συλλογή του οίκου πλειστηριασμών Swann Auction Galleries της Νέας Υόρκης.

    Μετά την κλοπή τους από την μονή το 1917 κατέληξαν στην Αμερική από όπου και πουλήθηκαν το 2008 σε συλλέκτη του Σικάγου, ο οποίος όμως τα επέστρεψε όταν διαπίστωσε την νομικά και ηθικά επισφαλή κυριότητά τους.

    Τα χειρόγραφα παρέμεναν για χρόνια στον συγκεκριμένο οίκο πλειστηριασμών και αφού διαπιστώθηκε ότι πρόκειται για κλεμμένα της Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Παναγίας Εικοσιφοινίσσης, αποφασίσθηκε από τους υπευθύνους να προβούν στις νόμιμες ενέργειες προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ώστε αυτά να επιστραφούν στον νόμιμο ιδιοκτήτη.

     

    Το μεγάλο μυστικό που έκρυβαν τα χειρόγραφα

    Σε ένα από αυτά τα χειρόγραφα με την ένδειξη Χ 8 βρέθηκε από τον κ. Παπάζογλου σημείωμα και κείμενο σχετικό με τη σφαγή των μοναχών της Εικοσιφοίνισσας από τους Οθωμανούς το έτος 1507.

    Ο κ. Δωρόθεος υπογράμμισε ότι «μέχρι σήμερα γνωρίζαμε την ύπαρξη ενός χειρόγραφου μόνο από μαρτυρίες μελετητών της ιστορίας της μονής όπου αναφέρονταν ότι οι σφαγιασθέντες μοναχοί ήταν 172». Ωστόσο, με την εύρεση πλέον του χαρτώου χειρογράφου, «έχουμε όλα τα ονόματα των σφαγιασθέντων μοναχών, που βρήκαν τραγικό θάνατο στις 25 Αυγούστου του 1507 και οι οποίοι μνημονεύονταν στη λεγομένη Παρρησία».

    Το χειρόγραφο σημείωμα αναφέρει: «Ἔτους ,ζιε΄ (1507) ἦλθε μεγάλη καί ἄορος συμφορά εἰς τό ἅγιον μοναστήριον καί ἔκοψαν τούς καλογέρους καί ἐκούρσευσαν καί τό μοναστήριον, ἐν μηνί αὐγούστῳ κε΄ (25) ἰν(δικτιῶνος) ι». Στη συνέχεια, κάτω από τον τίτλο «Ταῦτοι εἶναι οἱ μοναχοί», υπάρχει κατάλογος των σφαγιασθέντων μοναχών και άλλων. Στο περιθώριο (ώα) του φύλλου 31 υπάρχει και επιβεβαίωση της συνέχειας του καταλόγου των σφαγιασθέντων μοναχών με την γραφή των χρόνων εκείνων και τον χαρακτηρισμό: «Των αδικοφονεμένων».

     

     

    Να σημειωθεί ότι τα θύματα της σφαγής ήταν συνολικά 202, εκ των οποίων 24 ιερομόναχοι, 3 διάκονοι, 145 μοναχοί και 30 προσκυνητές της μονής.

     

    Από τη μελέτη του συγκεκριμένου χειρόγραφου από τον κ. Παπάζογλου διαπιστώθηκε ακόμα ότι το χαρτί ήταν δυτικού τύπου, σύγχρονο των γεγονότων και σε διάφορα φύλλα, ενώ φαίνεται να παράγεται στην εποχή εκείνη. «Επομένως, ο μοναχός – συγγραφέας του σημειώματος και του καταλόγου των σφαγιασθέντων είναι σύγχρονος και γνωρίζει τα γεγονότα από πρώτο χέρι», υπογραμμίζει ο μητροπολίτης Δράμας.

     

    Ο καθηγητής Παπάζογλου, στη διάρκεια της συνέντευξης τύπου, αναφέρθηκε επίσης στο μακρύ και δύσκολο ταξίδι των συγκεκριμένων χειρογράφων πριν αυτά επιστρέψουν στην ιερά μονή. Τέλος, ο μητροπολίτης Δράμας χαρακτήρισε το όλο γεγονός μεγάλη ευλογία της Παναγίας και επισήμανε ότι θα συνεχίσει, υπό τη σεπτή καθοδήγηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, τον αγώνα επιστροφής των υπόλοιπων χειρογράφων και κειμηλίων στην ιερά μονή.

     

    Β. Λωλίδη

    Κατηγορία: Ειδήσεις, Ιστορία, Περιηγήσεις

    Το Κάστρο του Μ. Αλεξάνδρου: αιώνες ιστορίας ξετυλίγονται μέσα από το Βρανόκαστρο του Παλαιοχωρίου στο Παγγαίο.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Ένα αρχαίο Μακεδονικό κάστρο στα ανατολικά του Παλαιοχωρίου, στο δήμο Παγγαίου του νομού Καβάλας, στην κορυφή ενός από τους πρόβουνους του Παγγαίου όρους. Πρόκειται για το Κάστρο του Παλαιοχωρίου, που για αιώνες είναι γνωστό ως «το Κάστρο του Αλέξανδρου», και το οποίο γνώρισε στιγμές δόξας στους 18 σχεδόν αιώνες λειτουργίας του.

     

    Το Όνομα του Κάστρου

    Το κάστρο οφείλει το όνομά του στο Βυζαντινό στρατηγό Αλέξιο Βρανά που τον 12ο αιώνα ανακατασκεύασε και επανεξόπλισε το κάστρο. Προηγουμένως ήταν γνωστό σαν κάστρο Μεγάλου Αλεξάνδρου λόγω της Μακεδονικής του προέλευσης.

    Ιστορία
    Το κάστρο αρχικά χτίστηκε από τους Μακεδόνες για να προστατεύονται τα μεταλλεία χρυσού που λειτουργούσαν στην περιοχή, και τα οποία συνέδραμαν στην υλοποίηση της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάποια στιγμή όμως, καθώς τα κοιτάσματα του πολύτιμου μετάλλου εξαντλήθηκαν, και αφού βρισκόταν στο εσωτερικό μιας τεράστιας αυτοκρατορίας, το Κάστρο εγκαταλείπεται. Η παράδοση διασώζει το τοπωνύμιο «Κάστρο του Αλέξανδρου», που στις αρχές του 18ου αιώνα δίνει το όνομα αυτό και στο Παλαιοχώρι, το οποίο από περιηγητές αναφέρεται ως το «χωριό του Αλέξανδρου».
    Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο το κάστρο χρησιμοποιείται περιστασιακά ως φυλάκιο και σταδιακά φαίνεται ότι παροπλίζεται μέχρι την υστεροβυζαντινή περίοδο, οπότε λόγω των επιδρομών των Σέρβων , κρίνεται σκόπιμο κάποια φρούρια στην περιοχή να επαναλειτουργήσουν.

    Tο 1185 λοιπόν, ο Βυζαντινός Στρατηγός Αλέξιος Βρανάς ανακατασκευάζει το κάστρο, ενισχύει τις οχυρώσεις του, και το επανδρώνει. Μόνο που αυτή τη φορά ο ρόλος του δεν είναι να προστατεύει τα μεταλλεία που πλέον δεν υπάρχουν, αλλά να ελέγχει και να εποπτεύει τη δίοδο που δημιουργούνταν μεταξύ του ορεινού όγκου του Παγγαίου και της Πρασιάδας λίμνης, που κάλυπτε την σημερινή πεδιάδα των Φιλίππων. Ήταν τότε που το «Κάστρο του Αλέξανδρου» μετονομάστηκε, λόγω του δευτέρου κτήτορα του σε «Βρανόκαστρο».

    Το κάστρο για δύο αιώνες κατόρθωσε να τις αποκρούει και να φυλάει τις δικές του «Θερμοπύλες» σε αυτή τη στρατηγική περιοχή. Όμως τον 14ο αιώνα οι Τούρκοι είχαν ξεχυθεί στα Βαλκάνια και η αυτοκρατορία κατέρρεε. Η τελευταία χρονιά που η σημαία και τα λάβαρα του Βυζαντίου κυμάτιζαν στους πύργους του Βρανόκαστρου ήταν το 1383. Τότε ο αναρίθμητος Οθωμανικός στρατός που πέρασε από την περιοχή στράφηκε εναντίον του.

    Σύμφωνα με την παράδοση, σαράντα χρόνια, κράτησε η πολιορκία του κάστρου από τους Τούρκους. Σαράντα χρόνια μαχών, με τους λιγοστούς υπερασπιστές του οχυρού να μάχονται πίσω από τις επάλξεις ενάντια σε ένα στρατό που κάλυπτε όλη την γύρω πεδιάδα. Στο τέλος οι Οθωμανοί έσπασαν την πύλη με μια κανονιά και κατέλαβαν το κάστρο το οποίο κατέστρεψαν.

    Παράλληλες Ιστορίες
    Στην ακρόπολη του κάστρου βρίσκεται και το μικρό εικονοστάσι του Αγίου Θεοδώρου. Στην γιορτή του Αγίου οι κάτοικοι του Παλαιοχωρίου αλλά και της ευρύτερης περιοχής κατευθύνονται στο λόφο για να τιμήσουν τον Άγιο. Πρόκειται, για τη συνέχιση μιας μεσαιωνικής παράδοσης, η οποία θέλει ο Άγιος Θεόδωρος να τιμάται στο Κάστρο. Με αφορμή αυτή την παράδοση διοργανώνεται και μια εκδήλωση με τη φροντίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Παλαιοχωρίου και του δήμου Παγγαίου.

     

    http://www.kastra.eu/castlegr.php?kastro=vranokastro

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Ιστορία, Περιηγήσεις

    Εντυπωσιακές τοιχογραφίες με τον Φρίξο και την Έλλη βρέθηκαν στην Πομπηία.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Ο Φρίξος, κρατώντας σφιχτά το αφηνιασμένο ζώο, παρακολουθεί, αδυνατώντας να επέμβει, την πτώση της αδελφής του στη θάλασσα που πήρε το όνομά της.

     

    Εντυπωσιακές τοιχογραφίες που, μεταξύ άλλων, εικονίζουν μια συγκινητική σκηνή της ελληνικής μυθολογίας, ανακαλύφθηκαν στην Πομπηία, ανακοίνωσε η διεύθυνση του περίφημου αρχαιολογικού χώρου, που βρίσκεται κοντά στη Νάπολη, στη νότια Ιταλία.

    Κατά τη διάρκεια έργων αποκατάστασης και ανασκαφών ήρθαν στο φως «νωπογραφίες σημαντικής αξίας», μέσα και γύρω από την Οικία της Λήδας, ενός από τα κτίρια της αρχαίας Πομπηίας που καταστράφηκε και θάφτηκε στην τέφρα όταν εξερράγη ο Βεζούβιος, το 79 μ.Χ.

    Η εντυπωσιακότερη τοιχογραφία είναι αναμφίβολα αυτή που εικονίζει τον Φρίξο και τη δίδυμη αδελφή του, την Έλλη, ενώ φεύγουν πάνω στο χρυσόμμαλο κριάρι για να γλιτώσουν από τη μητριά τους, την Ινώ. Ο Φρίξος, κρατώντας σφιχτά το αφηνιασμένο ζώο, παρακολουθεί, αδυνατώντας να επέμβει, την πτώση της αδελφής του στη θάλασσα που πήρε το όνομά της.

     

    Οι άλλες τοιχογραφίες εικονίζουν νεκρές φύσεις και πορτρέτα γυναικών.

    Οι ανασκαφές συνεχίζονται στην Οικία της Λήδας, με στόχο να αποκατασταθεί το αρχικό σχέδιό του και να συλλεχθούν αρκετές πληροφορίες για να προσδιοριστούν τα κύρια δωμάτια δύο άλλων κατοικιών που βρίσκονται στα νότια και τα βόρεια αυτού του σπιτιού. Καθαρίζονται επίσης οι τοιχογραφίες από την ηφαιστειακή τέφρα, προτού να ξεκινήσει η διαδικασία συντήρησης και αποκατάστασής τους.

    Η Πομπηία είναι το δεύτερο σε επισκεψιμότητα τουριστικό αξιοθέατο της Ιταλίας, μετά το Κολοσσαίο. Καλύπτει μια έκταση περίπου 220 στρεμμάτων και το ένα τρίτο της παραμένει ακόμη θαμμένο στις στάχτες.

    Ο Φρίξος, κρατώντας σφιχτά το αφηνιασμένο ζώο, παρακολουθεί, αδυνατώντας να επέμβει, την πτώση της αδελφής του στη θάλασσα που πήρε το όνομά της.
    Εντυπωσιακές τοιχογραφίες που, μεταξύ άλλων, εικονίζουν μια συγκινητική σκηνή της ελληνικής μυθολογίας, ανακαλύφθηκαν στην Πομπηία, ανακοίνωσε η διεύθυνση του περίφημου αρχαιολογικού χώρου, που βρίσκεται κοντά στη Νάπολη, στη νότια Ιταλία.

    Κατά τη διάρκεια έργων αποκατάστασης και ανασκαφών ήρθαν στο φως «νωπογραφίες σημαντικής αξίας», μέσα και γύρω από την Οικία της Λήδας, ενός από τα κτίρια της αρχαίας Πομπηίας που καταστράφηκε και θάφτηκε στην τέφρα όταν εξερράγη ο Βεζούβιος, το 79 μ.Χ.

    Η εντυπωσιακότερη τοιχογραφία είναι αναμφίβολα αυτή που εικονίζει τον Φρίξο και τη δίδυμη αδελφή του, την Έλλη, ενώ φεύγουν πάνω στο χρυσόμμαλο κριάρι για να γλιτώσουν από τη μητριά τους, την Ινώ. Ο Φρίξος, κρατώντας σφιχτά το αφηνιασμένο ζώο, παρακολουθεί, αδυνατώντας να επέμβει, την πτώση της αδελφής του στη θάλασσα που πήρε το όνομά της.

     

    «Η νωπογραφία αυτή μας δείχνει δύο φυγάδες στη θάλασσα της αρχαίας Ελλάδας», σχολίασε ο διευθυντής της Πομπηίας Γκάμπριελ Τσουχτρίγκελ. Μοιάζει με καδραρισμένο πίνακα σε έναν χρυσοκίτρινο τοίχο, διακοσμημένο με περίτεχνα μοτίβα.

    Οι άλλες τοιχογραφίες εικονίζουν νεκρές φύσεις και πορτρέτα γυναικών.

    Οι ανασκαφές συνεχίζονται στην Οικία της Λήδας, με στόχο να αποκατασταθεί το αρχικό σχέδιό του και να συλλεχθούν αρκετές πληροφορίες για να προσδιοριστούν τα κύρια δωμάτια δύο άλλων κατοικιών που βρίσκονται στα νότια και τα βόρεια αυτού του σπιτιού. Καθαρίζονται επίσης οι τοιχογραφίες από την ηφαιστειακή τέφρα, προτού να ξεκινήσει η διαδικασία συντήρησης και αποκατάστασής τους.

    Η ηφαιστειακή τέφρα που εκτοξεύτηκε πριν από 2.000 χρόνια από τον Βεζούβιο βοήθησε να διατηρηθεί σχεδόν ανέπαφη η πόλη, όπως και τα σώματα των περίπου 3.000 νεκρών της καταστροφής αυτής.

    Η Πομπηία είναι το δεύτερο σε επισκεψιμότητα τουριστικό αξιοθέατο της Ιταλίας, μετά το Κολοσσαίο. Καλύπτει μια έκταση περίπου 220 στρεμμάτων και το ένα τρίτο της παραμένει ακόμη θαμμένο στις στάχτες.

     

    https://patris.gr

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Ιστορία

    ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΠΩΝ: Υπήρχε τάφος του Αποστόλου Παύλου στην αρχαία πόλη;

    Δημοσιεύτηκε στις

     

     

    Γράφει ο Θεόδωρος Αν. Σπανέλης

     

     

    Οι αρχαίοι Φίλιπποι είναι μια πόλη, που έχει ανασκαφεί  ελάχιστα, αλλά και μια πόλη που εξαιτίας των σεισμών και των επιδρομών των βαρβάρων που υπέστη, έχει χαθεί πολύτιμο υλικό. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι μέχρι και πριν τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, υπήρχε ένα ψηφιδωτό δάπεδο που απεικόνιζε την πόλη των Φιλίππων με τα τείχη της και το οποίο σήμερα δεν υπάρχει, γιατί καταστράφηκε στην περίοδο της Βουλγαρικής κατοχής. Η ομίχλη που ανεβαίνει από τα Τενάγη και η επίχωση που επέφερε ο χρόνος κρατάει καλά κρυμμένα τα μυστικά της πόλης και υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που για ένα προσεκτικό παρατηρητή δηλώνουν ότι υπάρχει κάτι παραπάνω από αυτό που φαίνεται.

     

    Η πόλη των Φιλίππων και οι αρχαίοι κάτοικοί της, ήταν ιδιαίτερα σημεία αναφοράς για τον Απόστολο Παύλο, αλλά και σημαντικό θρησκευτικό κέντρο κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, αλλά ήταν και αντιμέτωποι οι Χριστιανοί με την ισχυρή αρχαία παράδοση καθώς η περιοχή ήταν κέντρο της Διονυσιακής και Ορφικής θεολογίας. Δεν ήταν δυνατό να την παραβλέψουν αυτή την παράδοση, οπότε στον αγώνα εγκαθίδρυσης της νέας θρησκείας οι Φίλιπποι είχαν πρωτεύονται ρόλο. Αυτό το κατανόησε πρώτος ο Απόστολος Παύλος, γι’ αυτό και εδώ ίδρυσε την πρώτη χριστιανική κοινότητα επί ευρωπαϊκού εδάφους. Ενώ στο ταξίδι του από την Αλεξάνδρεια της Τροίας προς την Μακεδονία, ο Απόστολος και η συνοδεία του περάσανε από την Σαμοθράκη των Καβειρίων μυστηρίων, δεν ήταν αυτό το νησί, αλλά ούτε και η Θάσος, το σημείο της ίδρυσης της πρώτης εκκλησίας, αλλά επιλέγει τους Φιλίππους, την πόλη που για αιώνες έχει μια διαρκεί συνομιλία με το μυθικό Παγγαίο και τα μυστήρια του.

     

    Οι Φίλιπποι στολίστηκαν με μεγαλοπρεπή κτήρια τόσο κατά την ρωμαϊκή περίοδο όσο και τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, με λαμπρούς ναούς που ανέδειξαν την χριστιανική παρακαταθήκη της πόλης και το γεγονός της ύπαρξης ενός Οκταγωνικού ναού – μαρτύριο, στο κέντρο της πόλης, αν μη τι άλλο σηματοδοτεί ένα πολύ κορυφαίο γεγονός που δηλώνει τον τόπο όπου ο Παύλος μαρτύρησε την πίστη του. Γιατί λοιπόν να μην είναι και το σημείο, όπου έκλεισε ο κύκλος της επίγειας ζωή του, με τον ενταφιασμό του εδώ, αν όχι με την πρώτη αλλά με τη δεύτερη ταφή; Οι πρώτοι Χριστιανοί έχοντας παραλάβει από την αρχαία αργοναυτική παράδοση την αξία των λειψάνων, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την θεμελίωση μιας πόλης ή ενός χριστιανικού ναού – εν προκειμένου, δεν θα μπορούσαν να «θεμελιώσουν» μια τόσο σημαντική πόλη – ορόσημο, χωρίς τα ιερά λείψανα ενός μεγάλου αγίου και στην περίπτωση των Φιλίππων, ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός, αν όχι ο Απόστολος Παύλος;

     

    Ο Οκταγωνικός ναός διαθέτει μια ψηφιδωτή επιγραφή στο δάπεδο του ναού, που δηλώνει την αφιέρωση του ναού στον Απόστολο Παύλο. Δίπλα ακριβώς είχαν ανεγείρει το συγκρότημα του Επισκοπείου μαζί με Βαπτιστήριο, μια  τρίκλιτη στοά που οδηγούσε στην Εγνατία Οδό και όλα αυτά είναι δηλωτικά ότι το οικοδόμημα δέσποζε στην πόλη.

     

    Ωστόσο, το πιο περίεργο σε όλα αυτά είναι ότι δίπλα στο ναό και εντός του συγκροτήματος υπήρχε μια λάρνακα με οστά, από την οποία ανέβλυζε άγιασμα το οποίο συλλέγονταν με μια ειδική κατασκευή που έχει διασωθεί μέχρι σήμερα. Ποιος είναι αυτός που θα μπορούσε να έχει ταφεί μέσα στο συγκρότημα, δίπλα ακριβώς στην κύρια αίθουσα του ναού, αν όχι ο Απόστολος Παύλος;

     

    Η παράδοση της δυτικής εκκλησίας θέλει τον Παύλο να έχει μαρτυρήσει και να έχει ταφή στη Ρώμη και η σκοπιμότητα αυτής της θέσης είναι προφανής, αφού η παρουσία εκεί και των λειψάνων του Πέτρου, τεκμηριώνει την πρωτοκαθεδρία του Βατικανού, έναντι της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

     

    Με τους Φιλίππους τα μυστήρια δεν σταματάνε εδώ, τουλάχιστον στο χώρο του Οκταγώνου, αφού ο ναός είναι θεμελιωμένος επάνω σε ένα συγκρότημα της Καβείριας λατρείας που είχε ως κεντρικό σημείο αναφοράς τον τάφο μιας οικογένειας μυστών, με κεντρικό πρόσωπο τον νεώτερο, τον Ευηφένη Εξηκέστου!!!

     

    Ο χώρος του καβειρίου των Φιλίππων δεν έχει ανασκαφεί παρά σε ελάχιστα σημεία και αυτά εντός του νεκρικού θαλάμου, οπότε αν ποτέ η ανασκαφή συνεχιστεί αναμφίβολα έχει να προσφέρει πάρα πολλές πληροφορίες που θα φωτίσουν και την χριστιανική περίοδο της πόλης.

    Κατηγορία: Slider, Αφιερώματα, Ιστορία, ΦΙΛΙΠΠΟΙ

    Καβάλα: Μια άγνωστη αεροπορική ιστορία μέσα από μια αεροφωτογραφία του 1916.

    Δημοσιεύτηκε στις

    «Ήταν απομεσήμερο της Πέμπτης 17ης Φεβρουαρίου 1916 (με το παλιό ημερολόγιο), όταν στον ουρανό της Καβάλας ακούστηκε ένας ασυνήθιστος θόρυβος που έρχονταν από τα ανατολικά.

    »Η μέρα ηλιόλουστη, ο ουρανός χειμωνιάτικα καθαρός και όσοι μπήκαν στον κόπο να σηκώσουν το κεφάλι τους ψηλά ανταμείφθηκαν με τη θέα ενός σπάνιου επισκέπτη, ενός αεροπλάνου! Πετούσε στα 5.000 πόδια περίπου, ανοιχτά της χερσονήσου της Παναγίας (παλιά πόλη) και πλησίαζε αργά με σταθερή δυτική πορεία. Ήταν ανοιχτόχρωμο, διπλάνο, με βαμμένους μεγάλους μαύρους σταυρούς στο κάτω μέρος των πτερύγων.

     

    »

     

    Δε σήμανε συναγερμός. Με τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους η ανατολική Μακεδονία είχε γίνει κομμάτι της ελληνικής επικράτειας. Η Ελλάδα, στις αρχές του 1916 αρνούνταν πεισματικά να εμπλακεί στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν τυπικά ουδέτερη, οπότε η Καβάλα και η ευρύτερη περιοχή της δεν κινδύνευα από εχθρικές ενέργειες. Ή έτσι νόμιζαν…».

    Η τόσο γλαφυρή αυτή περιγραφή ανήκει σε έναν άνθρωπο που τα τελευταία τριάντα χρόνια αφιέρωσε όλο τον ελεύθερο χρόνο του στην ιστορική έρευνα και αναζήτηση, συγκεντρώνοντας ένα μοναδικό φωτογραφικό αρχείο, που αριθμεί σήμερα περισσότερες από 20.000 φωτογραφίες, οι περισσότερες πρωτότυπες, από τον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και τον Ψυχρό Πόλεμο. Χωρίς να προσμετρώνται τα έγγραφα αρχεία και ντοκουμέντα.

    Ο λόγος για τον εκπαιδευτικό, συγγραφέα και ερευνητή Πασχάλη Παλαβούζη, που με μια ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, προκάλεσε τον θαυμασμό των χιλιάδων φίλων του. Ταυτόχρονα, τους έκανε κοινωνούς των μεγάλων αλλά άγνωστων στιγμών που έζησε η ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μακεδονίας και του βορειοανατολικού Αιγαίου, όταν στη διάρκεια του Α’ ΠΠ έγιναν μέτωπο σημαντικών αεροπορικών επιχειρήσεων, στις οποίες συμμετείχαν Βρετανοί, Γάλοι, Αυστραλιανοί, Νεοζηλανδοί, Καναδοί, Σέρβοι, Έλληνες Γερμανοί, Τούρκοι, Βούλγαροι και Αυστροούγγροι πιλότοι.

    Η περιγραφή του συνοδεύονταν από μια σειρά καταπληκτικών αεροφωτογραφιών που αποτύπωναν τον κόλπο και την πόλη της Καβάλας το 1916. Αναμφισβήτητα επρόκειτο για την πρώτη αεροφωτογραφία της Καβάλας.

     

     

    Αναζητώντας οχυρώσεις και στρατεύματα

    Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο κ. Παλαβούζης επισημαίνει πως η εμφάνιση εκείνου του αεροπλάνου ουδόλως ανησύχησε τον ντόπιο πληθυσμό παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για ένα κατασκοπευτικό αεροπλάνο, που σε αυτή την αναγνωριστική πτήση του επιχείρησε να φωτογραφίσει οχυρωματικά σημεία και έργα, συγκεντρώσεις στρατευμάτων, παρουσία πλοίων στο λιμάνι. Όπως τονίζει ο ίδιος, «οι ποικίλες δραστηριότητες στο πολύβουο λιμάνι συνεχίστηκαν με αμείωτη ένταση καθώς τρία ατμόπλοια περίμεναν αρόδου να εξυπηρετηθούν. Τα δύο από αυτά φόρτωναν καπνά…».

    Το αεροπλάνο διέγραψε έναν ανοιχτό κύκλο και μόνον οι πολύ παρατηρητικοί διέκριναν -τόσο στον ερχομό όσο και κατά την επιστροφή του, μια ανθρώπινη φιγούρα να σκύβει στα πλαϊνά της ατράκτου για λίγα λεπτά. Η ανθρώπινη φιγούρα, σύμφωνα με τον κ. Παλαβούζη, δεν ήταν άλλος από τον παρατηρητή του αεροπλάνου, υπολοχαγό Hermann Stutzer της Γερμανικής Μοίρας Στρατιωτικής Συνεργασίας 57 (Feldflieger Abteilung 57 – FFA57).

    Αξίζει να τονιστεί ότι σε αυτού του τύπου τα διθέσια κατασκοπευτικά αεροπλάνα, ο παρατηρητής ήταν ο φωτογράφος και ήταν πάντα αξιωματικός, ενώ ο πιλότος ήταν πάντα υπαξιωματικός καθώς ήταν αυτός που απλώς το οδηγούσε.

     

    Φωτογραφίες υψηλής ευκρίνειας με τα μέσα της εποχής

    «Ο Stutzer, το μεσημέρι της 17ης Φεβρουαρίου 1916», σημειώνει ο κ. Παλαβούζης, «αποτύπωσε σε μεγάλες γυάλινες πλάκες την πόλη της Καβάλας, σημαντικό εμπορικό – οικονομικό κέντρο της εποχής και έδρα του ισχυρού Δ΄ Σώματος Στρατού. Είχε περάσει επιτυχώς τη Σχολή Παρατηρητών του Βερολίνου και γνώριζε καλά πως για να είναι αποτελεσματική η αεροφωτογράφιση απαιτούνταν σταθερό χέρι, υπομονή και επιμονή ανεξάρτητα από τις συνθήκες πτήσης. Η ώρα που είχε επιλεχτεί δεν ήταν τυχαία, το μεσημέρι οι σκιές στο έδαφος ήταν οι ελάχιστες δυνατές, οπότε τα αντικείμενα θα ήταν ξεκάθαρα».

    Η εμπειρία του Stutzer έδωσε τις πρώτες πετυχημένες αεροφωτογραφίες της Καβάλας. Σε επόμενες πτήσεις που ακολούθησαν, αυτός και ο συνάδελφός του υπολοχαγός Schrader πετώντας με τα Albatros B.IΙ της Μοίρας φωτογράφισαν όλες τις οχυρώσεις γύρω από την Καβάλα, την πόλη της Καβάλας εκ νέου, την αγγλική βάση στον Σταυρό Θεσσαλονίκης και τη σιδηροδρομική γέφυρα στο Παρανέστι της Δράμας. Δηλαδή, όλους τους πρωτεύοντες στόχους μιας πιθανής προέλασης στα εδάφη της ανατολικής Μακεδονίας.

     

    Οι διελεύσεις των εχθρικών αεροσκαφών

    Όπως εξηγεί ο Καβαλιώτης συλλέκτης και ερευνητής, «η πτήση της 17ης Φεβρουαρίου 1916 δεν ήταν η πρώτη πάνω από την πόλη. Είχαν προηγηθεί διελεύσεις διθέσιων αναγνωριστικών αεροπλάνων μιας άλλης Μοίρας, της FFA-1, που είχε εγκατασταθεί από τις αρχές Ιανουαρίου στην περιοχή της Ξάνθης. Τα Albatros B.ΙΙ αυτής της Μοίρας είχαν ήδη πραγματοποιήσει παράτολμες αναγνωριστικές πτήσεις στα όρια της ακτίνας δράσης τους, φτάνοντας μέχρι και τις βορειονατολικές παρυφές της Θεσσαλονίκης».

    «Η τύχη δεν ήταν πάντα με το μέρος τους», συνεχίζει ο κ. Παλαβούζηες, «στις 12 Ιανουαρίου 1916, χάθηκε ένα Albatros B.II της FFA-1 στη θαλάσσια περιοχή του Ορφανού. Είχε απογειωθεί νωρίς το πρωί από την Ξάνθη με κατεύθυνση την Καβάλα και τη Θεσσαλονίκη. Περίπου στις 11:15 κι ενώ το αεροπλάνο επέστρεφε, αγγλικός σταθμός παρατήρησης στην περιοχή του Σταυρού εντόπισε μια έκρηξη στο αεροπλάνο, συνεπεία της οποίας αυτό συνετρίβη στη θάλασσα. Λόγω καθυστερημένης αναφοράς του συμβάντος και τρικυμίας δεν πραγματοποιήθηκε αποστολή έρευνας και διάσωσης. Το πλήρωμα του Albatros, υπολοχαγοί Herbert von Chappuis (χειριστής) και Georg Trenkmann (παρατηρητής) χάθηκαν για πάντα στα παγωμένα νερά του Ορφανού».

     

    «Φαίνεται ότι οι Γερμανοί ίδρυσαν αεροδρόμιον εις Ξάνθην…»

    Η ασυνήθιστη και πρωτόγνωρη για την περιοχή αεροπορική δράση τις πρώτες εβδομάδες του 1916, αποτέλεσε αντικείμενο ανταπόκρισης του τότε δημοσιογράφου της εφημερίδας «Ακρόπολις» Δημητρίου Γρυμάνη, ο οποίος σε άρθρο του στις 16 Ιανουαρίου 1916, με τίτλο: «ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΑΝΩΘΕΝ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΛΑΣ» ανέφερε μεταξύ άλλων: «Η πόλις μας ήταν η μόνη μακεδονική πόλις που δεν είχε ακόμα αντιληφθή πόσον κοντά ευρίσκεται το Βαλκανικόν πεδίον του πολέμου, δεν εβλέπαμε ούτε Αγγλογάλλους, ούτε εναερίους μάχας, ούτε βομβαρδισμούς, μόνον κάπου κάπου μας επισκέπτετο κανείς αγγλικός πρόσκοπος [σημ: κάποιο αγγλικό πλοίο], ο οποίος μας εγκατέλειπεν πάλιν πριν προφθάσωμεν να τον καμαρώσωμεν. Τας τελευταίας όμως ημέρας και εντεύθεν των εορτών άλλαξαν λίγο τα πράγματα, οι φίλοι μας οι Γερμανοβούλγαροι μας ενεθυμήθηκαν και αι επισκέψεις άρχισαν αθρόαι.

    »Γερμανικά ή βουλγαρικά αεροπλάνα εμφανιζόμενα εξ ανατολών διασχίζουν τον ορίζοντά μας, ίπτανται άνωθεν των φρουρίων μας και φεύγουν προς δυσμάς, προς την διεύθυνσιν δηλαδή «Ελευθερών, Τσάγεζι, κόλπον του Ορφανού» επιστρέφουν μετ’ ολίγας ώρας και εξαφανίζονται προς το σημείον από το οποίον και ενεφανίσθησαν. Φαίνεται ότι οι Γερμανοί ίδρυσαν αεροδρόμιον εις Ξάνθην όπως δύνανται και να κατοπτεύουν τους Αγγλογάλλους εις την ανατολικήν Μακεδονίαν».

    «Οι πτήσεις των Γερμανών (και λίγο αργότερα Γάλλων και Άγγλων) αεροπόρων πάνω από την πόλη της Καβάλας στις αρχές του 1916 αποτέλεσαν το προοίμιο μιας εντυπωσιακής εναέριας αντιπαράθεσης που έλαβε χώρα μεταξύ 1916 και 1918. Ο πόλεμος πλησίαζε γοργά. Δυστυχώς, οι ντόπιοι πληθυσμοί της ανατολικής Μακεδονίας επρόκειτο σύντομα να “γευτούν” το πικρό φρούτο της δεύτερης βουλγαρικής κατοχής» καταλήγει ο κ. Παλαβούζης.

    * Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από τον Πασχάλη Παλαβούζη και προέρχονται από το προσωπικό του αρχείο

    Β. Λωλίδη

     

    Κατηγορία: Slider, Uncategorized, Ειδήσεις, Ιστορία

    Τι είδε ο πιλότος αεροπλάνου πετώντας πάνω από την Καβάλα το 1916!

    Δημοσιεύτηκε στις

     

    Ένα σπάνιο φωτογραφικό υλικό δημοσιοποιεί ο εκπαιδευτικός, συγγραφέας και ιστορικός-ερευνητής Αεροπορικής και Στρατιωτικής Ιστορίας, Πασχάλης Παλαβούζης, μέσα από το προσωπικό του αρχείο:

    Καβάλα … η πρώτη αεροφωτογραφία (108 έτη πίσω στο χρόνο)!

    (η άγνωστη αεροπορική και τοπική μας ιστορία)

    Ήταν απομεσήμερο της Πέμπτης 17 Φεβρουαρίου 1916, όταν ακούστηκε ασυνήθιστος θόρυβος στα ανατολικά της πόλης μας. Η μέρα ηλιόλουστη, ο ουρανός χειμωνιάτικα καθαρός και όσοι μπήκαν στον κόπο να σηκώσουν το κεφάλι τους ψηλά ανταμείφθηκαν με τη θέα ενός σπάνιου επισκέπτη, ενός αεροπλάνου! Πετούσε στα 5000 πόδια περίπου, ανοιχτά του ακρωτηρίου της «Παναγίας» και πλησίαζε αργά με σταθερή, δυτική πορεία. Ήταν ανοιχτόχρωμο, διπλάνο, με βαμμένους μεγάλους μαύρους σταυρούς στο κάτω μέρος των πτερύγων. Δε σήμανε συναγερμός. Με τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους η Ανατολική Μακεδονία είχε γίνει κομμάτι της ελληνικής επικράτειας. Η Ελλάδα στις αρχές του 1916 αρνούνταν πεισματικά να εμπλακεί στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο – ήταν τυπικά ουδέτερη, οπότε η Καβάλα και η περιοχή της δεν κινδύνευε από εχθρικές ενέργειες. Ή έτσι νόμιζαν…

    Η εμφάνιση λοιπόν, εκείνου του αεροπλάνου ουδόλως ανησύχησε το ντόπιο πληθυσμό. Οι ποικίλες δραστηριότητες στο πολύβουο λιμάνι συνεχίστηκαν με αμείωτη ένταση καθώς τρία ατμόπλοια περίμεναν αρόδου να εξυπηρετηθούν. Τα δύο από αυτά φόρτωναν καπνά… Το αεροπλάνο διέγραψε έναν ανοιχτό κύκλο και μόνον οι πολύ παρατηρητικοί διέκριναν, τόσο στον ερχομό όσο και κατά την επιστροφή του, μια ανθρώπινη φιγούρα να σκύβει στα πλαϊνά της ατράκτου για λίγα λεπτά. Η ανθρώπινη φιγούρα δεν ήταν άλλος από τον παρατηρητή του αεροπλάνου, Υπολοχαγό Hermann Stutzer της Γερμανικής Μοίρας Στρατιωτικής Συνεργασίας 57 (Feldflieger Abteilung 57 – FFA57).

    Αρχές Φεβρουαρίου 1916 η Μοίρα είχε εγκατασταθεί στις νοτιοδυτικές παρυφές της Κομοτηνής (τότε Γκιουμουλτζίνα). Η Δυτική Θράκη (Ξάνθη, Ροδόπη, Έβρος) με την συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) (δυστυχώς) είχε δοθεί στην ηττημένη του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, Βουλγαρία. Όταν το Σεπτέμβριο του 1915 η γείτονα χώρα εισήλθε στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο με τη συμμαχία των Κεντρικών Αυτοκρατοριών (Γερμανία, Αυστρο-Ουγγαρία) χτυπώντας αιφνιδιαστικά τη Σερβία, επέτρεψε τη χρήση των εδαφών της από τους Γερμανούς για να αντιμετωπιστεί η απειλή του αντίπαλου συνασπισμού – της «Εγκαρδίου Συνεννοήσεως», δηλαδή της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία).

    Με την ήττα της Σερβίας το Δεκέμβριο του 1915, μεγάλος όγκος στρατευμάτων της Αντάντ περιχαρακώθηκε γύρω από τη Θεσσαλονίκη της «ουδέτερης» Ελλάδας. Ο φόβος των Αγγλο-Γάλλων για πιθανή προέλαση Γερμανο-Βουλγαρικών δυνάμεων στα εδάφη της Ανατολικής Μακεδονίας, οδήγησε στην προληπτική μεταφορά μεγάλης Αγγλικής στρατιωτικής δύναμης στο Σταυρό Θεσσαλονίκης με τη λήξη του έτους. Παράλληλα δημιουργήθηκε μεγάλη ναυτική βάση στο Σταυρό, που αποτέλεσε την έδρα της 6ης Αποσπασμένης Μοίρας του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού για τα επόμενα τρία χρόνια. Οι κινήσεις αυτές επί ελληνικού, ουδέτερου εδάφους, θορύβησαν τη Γερμανο-Βουλγαρική πλευρά, που μετακίνησε ισχυρές (για εκείνη την εποχή) αεροπορικές δυνάμεις στη Δυτική Θράκη (Ξάνθη, Κομοτηνή). Μεταξύ αυτών η Μοίρα του Υπολοχαγού Stutzer.

    Ο Stutzer, το μεσημέρι της 17ης Φεβρουαρίου 1916 αποτύπωσε σε μεγάλες γυάλινες πλάκες την πόλη της Καβάλας, σημαντικό εμπορικό – οικονομικό κέντρο της περιοχής κι έδρα του ισχυρού Δ Σώματος Στρατού. Είχε περάσει επιτυχώς τη Σχολή Παρατηρητών στο Βερολίνο και γνώριζε καλά πως για να είναι αποτελεσματική η αεροφωτογράφιση απαιτούνταν σταθερό χέρι, υπομονή και επιμονή ανεξάρτητα από τις συνθήκες πτήσης. Η ώρα που είχε επιλεχτεί δεν ήταν τυχαία – το μεσημέρι οι σκιές στο έδαφος ήταν οι ελάχιστες δυνατές, οπότε τα αντικείμενα θα ήταν ξεκάθαρα.

    Η εμπειρία του Stutzer «έφερε» τις πρώτες πετυχημένες αεροφωτογραφίες της πόλης μας. Σε επόμενες πτήσεις (23/02, 26/02, 03/03, 30/03) αυτός και ο συνάδελφός του Υπολοχαγός Schrader πετώντας με τα Albatros B.IΙ της Μοίρας φωτογράφισαν όλες τις οχυρώσεις γύρω από την Καβάλα, την πόλη της Καβάλας εκ νέου, την Αγγλική βάση στο Σταυρό και τη σιδηροδρομική γέφυρα στο Παρανέστι της Δράμας – όλους δηλαδή τους πρωτεύοντες στόχους μιας πιθανής προέλασης στα εδάφη της Ανατολικής Μακεδονίας.

    Πάντως, η πτήση της 17ης Φεβρουαρίου 1916 δεν ήταν η πρώτη πάνω από την Καβάλα. Είχαν προηγηθεί διελεύσεις διθέσιων αναγνωριστικών αεροπλάνων μιας άλλης Μοίρας, της FFA-1, που είχε εγκατασταθεί από τις αρχές Ιανουαρίου στην περιοχή της Ξάνθης. Τα Albatros B.ΙΙ αυτής της Μοίρας είχαν ήδη πραγματοποιήσει παράτολμες αναγνωριστικές πτήσεις στα όρια της ακτίνας δράσης τους, φτάνοντας μέχρι και τις βορειονατολικές παρυφές της Θεσσαλονίκης. Η τύχη δεν ήταν πάντα με το μέρος τους. Στις 12 Ιανουαρίου 1916, χάθηκε ένα Albatros B.II της FFA-1 στη θαλάσσια περιοχή του Ορφανού. Είχε απογειωθεί νωρίς το πρωί από την Ξάνθη με κατεύθυνση την Καβάλα και τη Θεσσαλονίκη. Περίπου στις 11:15 κι ενώ το αεροπλάνο επέστρεφε, αγγλικός σταθμός παρατήρησης στην περιοχή του Σταυρού εντόπισε μια έκρηξη στο αεροπλάνο συνεπεία της οποίας αυτό συνετρίβη στη θάλασσα. Λόγω καθυστερημένης αναφοράς του συμβάντος και τρικυμίας δεν πραγματοποιήθηκε αποστολή έρευνας και διάσωσης. Το πλήρωμα του Albatros, Υπολοχαγοί Herbert von Chappuis (χειριστής) και Georg Trenkmann (παρατηρητής) χάθηκαν για πάντα στα παγωμένα νερά του Ορφανού.

    Η ασυνήθιστη, πρωτόγνωρη για την περιοχή μας, αεροπορική δράση τις πρώτες εβδομάδες του 1916, αποτέλεσε αντικείμενο ανταπόκρισης του απεσταλμένου δημοσιογράφου της εφημερίδας “Ακρόπολις”. Διαβάζουμε…

    Εφημερίδα Ακρόπολις, 16/29 Ιανουαρίου 1916: «ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΑΝΩΘΕΝ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΛΑΣ, ΚΑΒΑΛΛΑ, 11/24 Ιανουαρίου (του ανταποκριτού μας).

    Η πόλις μας ήταν η μόνη μακεδονική πόλις που δεν είχε ακόμα αντιληφθή πόσον κοντά ευρίσκεται το Βαλκανικόν πεδίον του πολέμου, δεν εβλέπαμε ούτε Αγγλογάλλους, ούτε εναερίους μάχας, ούτε βομβαρδισμούς, μόνον κάπου κάπου μας επισκέπτετο κανείς αγγλικός πρόσκοπος [σημ: κάποιο αγγλικό πλοίο], ο οποίος μας εγκατέλειπεν πάλιν πριν προφθάσωμεν να τον καμαρώσωμεν. Τας τελευταίας όμως ημέρας και εντεύθεν των εορτών άλλαξαν λίγο τα πράγματα, οι φίλοι μας οι Γερμανοβούλγαροι μας ενεθυμήθηκαν και αι επισκέψεις άρχισαν αθρόαι.

    Γερμανικά ή βουλγαρικά αεροπλάνα εμφανιζόμενα εξ ανατολών διασχίζουν τον ορίζοντά μας, ίπτανται άνωθεν των φρουρίων μας και φεύγουν προς δυσμάς, προς την διεύθυνσιν δηλαδή «Ελευθερών, Τσάγεζι, κόλπον του Ορφανού» επιστρέφουν μετ’ ολίγας ώρας και εξαφανίζονται προς το σημείον από το οποίον και ενεφανίσθησαν. Φαίνεται ότι οι Γερμανοί ίδρυσαν αεροδρόμιον εις Ξάνθην όπως δύνανται και να κατοπτεύουν τους Αγγλογάλλους εις την ανατολικήν Μακεδονίαν. – Δημ. Γρυμάνης».

    Οι πτήσεις των Γερμανών (και λίγο αργότερα Γάλλων και Άγγλων) αεροπόρων πάνω από την πόλη μας στις αρχές του 1916 αποτέλεσαν το προοίμιο μιας εντυπωσιακής εναέριας αντιπαράθεσης που έλαβε χώρα μεταξύ 1916 και 1918. Ο πόλεμος πλησίαζε γοργά… Δυστυχώς, οι ντόπιοι πληθυσμοί της Ανατολικής Μακεδονίας επρόκειτο σύντομα να «γευτούν» το πικρό φρούτο της Β’ Βουλγαρικής κατοχής!

    Σημ. 1: Όλες οι ημερομηνίες αφορούν στο «νέο», Γρηγοριανό ημερολόγιο.

    Σημ. 2: Οι φωτογραφίες είναι ανέκδοτες και αποτελούν μέρος του αρχείου μου. Η έρευνα θα ήταν ελλιπέστατη χωρίς τη βοήθεια του καλού φίλου Μάκη Παλτόγλου, ο οποίος κυριολεκτικά «ξεσκονίζει» τα γερμανικά αρχεία… Τον ευχαριστώ θερμά!

     

    ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

     

    Κατηγορία: Slider, Αφιερώματα, Ειδήσεις, Ιστορία, Κοινωνία

    Ένας σπάνιος θησαυρός βρέθηκε στα χαλάσματα ενός σπιτιού της Καβάλας

    Δημοσιεύτηκε στις

     

     

    Το άγνωστο και απίθανο ταξίδι ενός ειληταρίου!

     

    Ήδη έλαβε την πρώτη δωρεά κειμηλίου το ΚΕΙΜΗΛΙΑΡΧΕΙΟ «ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΠΟΛΙΣ» της Μητρόπολης Φ.Ν.Θ.

     

    Γράφει ο Θεόδωρος Αν. Σπανέλης

     

    Μπορεί η ανακοίνωση της ίδρυσης ενός μουσείου, στο κτήριο της οδού Κύπρου, να έχει προκαλέσει αντιδράσεις από μερίδα καβαλιωτών, καθώς αυτή η εξέλιξη, καθορίζει το ποια θα είναι η νέα στέγη του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών, αλλά την ίδια στιγμή έχει προκαλέσει και το ενδιαφέρον άλλων συμπολιτών μας που ενδιαφέρονται τόσο να αναδειχθούν τα κειμήλια που με τόσο κόπο συγκεντρώθηκαν, είτε από τους πρόσφυγες που τα έφεραν από τη Μ. Ασία, είτε από πολλές εκκλησίες της Θάσο, όσο και να προσφέρουν κειμήλια που υπάρχουν στα σπίτια τους. Μέσα σε αυτό το κλίμα υπάρχει και ενδιαφέρον για δωρεές και ήδη έχουμε την πρώτη από γνωστό Καβαλιώτη. Συγκεκριμένα συμπολίτης μας, Θεόδωρος Αθανασίου – μέχρι πρόσφατα διατηρούσε βιοτεχνία παραγωγής φύλλου για κανταϊφι σε πάροδο της οδού Γραβιάς – βρήκε και παρέδωσε στην Μητρόπολη Φ.Ν.Θ.,  πριν λίγες ημέρες ένα μοναδικό και σπάνιο εύρημα. Όπως αναφέρθηκε από τον ίδιο, πριν από μια δεκαετία περίπου, βρήκε ανάμεσα στα χαλάσματα ενός παλιού σπιτιού που κατεδαφιζόταν στην περιοχή του Βύρωνα,  ένα μεταλλικό αντικείμενο που τράβηξε την προσοχή του. Πλησίασε το πήρε στα χέρια του και είδε ότι ήταν ένας μικρός μεταλλικός κύλινδρος, οξειδωμένος και με αρκετά χτυπήματα, λόγω της κατεδάφισης!

     

     

    Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε, τέτοιου είδους αντικείμενα, μικροί κύλινδροι από χαρτί με προσευχές, τα έφεραν πάνω τους, συνήθως ταξιδιώτες, οι οποίοι επειδή έφευγαν για μεγάλα ταξίδια ήθελαν να έχουν μαζί τους ένα φυλακτό με λείψανα αγίων και ένα μικρό βιβλίο με προσευχές, τα οποία τα διάβασαν σε μια στιγμή κινδύνου ή το βράδυ πριν πάνε για ύπνο. Τα είχαν πάντα μαζί τους, είτε κρεμασμένα με ένα κορδόνι ή με μια αλυσίδα από το λαιμό τους ή σε μια κρυφή τσέπη των ρούχων τους. Για το συγκεκριμένο δεν γνωρίζουμε πολλά για το τόπο προέλευσης του, ούτε για τον ποιος το έφερε πάνω του και το πως τελικά βρέθηκε σε μια ταπεινή κατοικία στην συνοικία του Βύρωνα. Η παλαιότητα του κυλίνδρου και του χαρτιού, αν μη το άλλο δηλώνει ότι είναι αρκετών δεκάδων χρόνων ή και εκατοντάδων. Είναι ένα αντικείμενο που συντρόφευσε πολλές γενιές ταξιδιωτών, περνώντας από τον έναν στο άλλο, προσφέροντας τους παρηγοριά και δύναμη να αντέξουν τις δυσκολίες ενός ταξιδιού.

     

    Ο σημερινός ταξιδιώτης σε μια στιγμή ανάγκης για προσευχή έχει τη λύση που του προσφέρει μια αναζήτηση στο διαδίκτυο για ένα κείμενο προσευχής ή για ένα βίντεο με ψαλμωδίες στο youtube, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ιερότητα, της αγιοσύνη και την μεγαλοπρέπεια ενός ταπεινού κυλίνδρου όπως αυτού που πρόσφερε στο μουσείο της Μητροπόλεως ο κ. Θεόδωρος Αθανασίου.  Αν μη τι άλλο θέλει μεγαλείο ψυχής και φιλοδωρίας να προσφέρει κανείς ένα τέτοιο αντικείμενο αντί να το πουλήσει για μια πάρα πολύ καλή αμοιβή!!! Μπράβο στον συμπολίτη μας, για την προσπάθεια να το διασώσει και για την διάθεση του να το προσφέρει, για να εμπλουτίσει το ΚΕΙΜΗΛΙΑΡΧΕΙΟ «ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΠΟΛΙΣ» της Μητρόπολης Φ.Ν.Θ.

     

    ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

     

    Κατά τις πηγές, ειλητάριο είναι ένα περιτύλιγμα, δέμα, επίσης στην εκκλησιαστική βιβλιογραφία είναι «μια μακρόστενη λωρίδα περγαμηνής, στις δύο όψεις της οποίας γραφόταν η Θεία Λειτουργία· ετυλίγετο σε κοντό κυλινδρικό ξύλο και γι’ αυτό ονομαζόταν και κοντάκιο»

    Κατηγορία: Slider, Αφιερώματα, Ειδήσεις, Ιστορία, Κοινωνία