Χρονόμετρο

    Παγγαίο: Εξερευνώντας το «Πήλιο της Καβάλας», μέσα από νέες εμπειρίες.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Ορειβατικές διαδρομές, φύση και γαστρονομία σε ένα διαφορετικό βουνό.

    Γνωστό για τα αρχαία χρυσωρυχεία του που τροφοδοτούσαν τις εκστρατείες του Φιλίππου του Β’, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το Παγγαίο είναι, χωρίς δεύτερη σκέψη, ένα από τα γνωστότερα σημεία ενδιαφέροντος στον νομό Καβάλας.

    Ανεξερεύνητο, underrated, και βαθιά αυθεντικό, το Παγγαίο κρύβει καταπληκτικά μονοπάτια, μοναστήρια και άγνωστες γαστρονομικές οάσεις που οι περισσότεροι δεν μπορούν καν να φανταστούν.

     

    Γεμάτο οξιές, πλατάνια, δρύες, έλατα και γραφικά χωριά που φημίζονται για τα παραδοσιακά προϊόντα τους, το Παγγαίο ξεχωρίζει για τις πολύ ενδιαφέρουσες ορειβατικές διαδρομές του και τα ανέγγιχτα δάση του. Ένα από τα πιο γνωστά μονοπάτια είναι το μονοπάτι της Αυλής, ενώ το πιο εντυπωσιακό εκείνο της Εικοσιφοίνισσας. Ακόμα, εξίσου μαγευτικό είναι το μονοπάτι του Ροδολίβους, μιας και διασχίζει τις κορυφογραμμές του βουνού, ενώ στο μονοπάτι της Μεσορόπης κυρίαρχο είναι το υδάτινο στοιχείο. Φυσικά, για αρχάριους ορειβάτες, καλή λύση είναι τα Μαύρα Νερά και το μονοπάτι της Πρώτης.

     

    Αν πάλι θέλετε να περάσετε μια νύχτα στο βουνό και να ζήσετε την νυχτερινή μαγεία της άγριας φύσης, να θυμάστε ότι στο βουνό υπάρχουν πέντε ορειβατικά καταφύγια με το ψηλότερο -το καταφύγιο Στέργιος Χατζηγεωργίου– να βρίσκεται στα 1.750 μέτρα με χωρητικότητα μέχρι 60 άτομα.

     

     

     

     

     

    Οι λάτρεις των κορυφών αρκεί να γνωρίζουν ότι ψηλότερη κορυφή είναι η Κοζνίτσα -γνωστή και ως Μάτι– στα 1.956 μέτρα, ενώ ακολουθεί το Πιλάφ-Τεπέ στα 1.870 μέτρα. Βέβαια, η κορυφή Μάτι, αν και η ψηλότερη, δεν παρουσιάζει κανένα ορειβατικό ενδιαφέρον, καθώς έχει παραδοθεί στην αποκαρδιωτική εικόνα των κεραιών τηλεφωνίας και τηλεόρασης.

    Ωστόσο, παρά την σύγχρονη επέλαση της τεχνολογίας, λένε ότι στην αρχαιότητα, πάνω ψηλά στην κορυφή του βουνού βρίσκονταν μικρά ιερά αφιερωμένα στον θεό Διόνυσο, όπου μια γυναίκα μάντισσα έδινε μυστηριώδεις χρησμούς με την βοήθεια των προφητών, μαντικών «συνεργατών» προερχόμενους από το θρακικό φύλο των Βησσών. Πάντως, οποία και να είναι η αλήθεια, δεν περνάει απαρατήρητο το γεγονός ότι το Παγγαίο πρωταγωνιστεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο σε όλες τις ιστορίες της μυθολογίας που αφορούν σκοτεινές μορφές. Από τον βίαιο θάνατο του Ορφέα μέχρι την θεϊκή ανακάλυψη των ορυχείων χρυσού από τον Κάδμο, οι θεωρίες συνωμοσίας της μυθολογίας για το τι συνέβαινε στις βραχώδεις κορυφές του Παγγαίου δίνουν και παίρνουν.

     

     

    Η Μονή της Παναγίας Εικοσιφοίνισσας

     

    Αφήνοντας πίσω τις κορυφές του Παγγαίου πηγαίνουμε προς τα κάτω στο βουνό, ανακαλύπτουμε τα χωριά του και αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που τα ενώνει. Πυκνή βλάστηση και τρεχούμενα κρύα νερά ανάμεσα στις απόκρημνες καταπράσινες πλαγιές κάνουν τα λιγοστά χωριά του Παγγαίου να ξεχωρίζουν από μακριά.

     

    Από την Μουσθένη με τα τοξωτά γεφύρια και τα λιθόκτιστα παραδοσιακά σπίτια και την Μεσορόπη με τα επιβλητικά αρχοντικά του 19ου αιώνα μέχρι το Παλαιοχώρι με το Βρανόκαστρο και τον ιστορικό παραδοσιακό οικισμό της Ελευθερούπολης, τα χωριά του Παγγαίου φημίζονται για το τσίπουρο, τα τυριά, το ταχίνι και τα αμυγδαλωτά, αλλά και για την βαλκανοθωμανική αισθητική τους που αποτυπώνεται στα παραδοσιακά σπίτια και δίκαια έχει προσδώσει στο Παγγαίο την ονομασία «Πήλιο της Καβάλας».

    Οι βουνοπλαγιές του Παγγαίου, με τους ιδιαίτερους χρωματισμούς τους.

     

     

     

    Φυσικά, όταν επισκεφθείτε τα χωριά του Παγγαίου, μην ξεχάσετε οπωσδήποτε να αναζητήσετε και τις λεγόμενες Τρύπες της Παναγίας, ένα σπάνιο σπηλαιοειδές εκκλησάκι που λέγεται ότι, αν το ακολουθήσετε μέχρι το τέλος, θα φθάσετε στην Μονή της Παναγίας Εικοσιφοίνισσας στην άλλη πλευρά του βουνού.

     

    Χτισμένη σε ύψος περίπου 700 μέτρων στην βόρεια πλευρά του Παγγαίου, η Μονή της Παναγίας Εικοσιφοίνισσας είναι ένα από τα πιο must αξιοθέατα, άπαξ και βρεθείτε στο Παγγαίο. Ιδρυμένη χωρίς απόλυτη βεβαιότητα τον μακρινό 8ο αιώνα, η μονή έχει μια ενδιαφέρουσα και συνάμα σκοτεινή ιστορία, καθώς μέχρι σήμερα δεν είναι ξεκάθαρο πότε ακριβώς δημιουργήθηκε. Έχοντας αποτελέσει φάρο γνώσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία χάρη στην πολύ πλούσια βιβλιοθήκη της, που λεηλατήθηκε βίαια από τον βουλγαρικό στρατό το 1914 με τα λάφυρα να βρίσκονται μέχρι σήμερα στην Σόφια και σε ιδιωτικές συλλογές των ΗΠΑ, η μονή είναι ένα γυναικείο μοναστήρι σήμερα αποτελώντας ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα στην Ανατολική Μακεδονία.

     

    Επειδή, όμως, καμία επίσκεψη δεν τελειώνει χωρίς ένα ποτήρι κρασί, μην ξεχνάτε ότι στους πρόποδες του Παγγαίου θα βρείτε αρκετά οινοποιεία με φημισμένα κρασιά, όπου μπορείτε να οργανώσετε μια wine tasting επίσκεψη. Μεταξύ άλλων, μπορείτε να επισκεφθείτε τα οινοποιεία Βιβλία Χώρα και το οινοποιείο «Νίκος Λαζαρίδης» για αξέχαστες εμπειρίες στους δρόμους του κρασιού της Μακεδονίας.

     

    www.travel.gr

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Περιβάλλον, Περιηγήσεις

    Bρέθηκε ο Απόλλωνας στους Φιλίππους?Κεφαλή αγάλματος που φαίνεται πως ανήκει στον Απόλλωνα αποκάλυψε η ομάδα του ΑΠΘ.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Ανασκαφή Φιλίππων: Κεφαλή αγάλματος που φαίνεται πως ανήκει στον Απόλλωνα αποκάλυψε η ομάδα του ΑΠΘ.

     

    Στην ανασκαφή του 2023 έλαβαν μέρος 15 φοιτητές του ΑΠΘ υπό διεύθυνση της καθηγήτριας Βυζαντινής Αρχαιολογίας Ναταλίας Πούλου – Τα ευρήματα από το 2022 μέχρι σήμερα.

    Ολοκληρώθηκε την Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2023 η ανασκαφική έρευνα που πραγματοποιεί η ομάδα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου στους Φιλίππους υπό την διεύθυνση της καθηγήτριας Βυζαντινής Αρχαιολογίας Ναταλίας Πούλου και με άμεσους συνεργάτες τον επίκουρο καθηγητή Βυζαντινής Αρχαιολογίας Αναστάσιο Τάντση, καθώς και τον ομότιμο καθηγητή Βυζαντινής Αρχαιολογίας Αριστοτέλη Μέντζο.

     

    Στην ανασκαφή έλαβαν μέρος 15 φοιτητές του ΑΠΘ (11 προπτυχιακοί, 2 μεταπτυχιακοί και 2 υποψήφιοι διδάκτορες). Η έρευνα χρηματοδοτήθηκε από τον τακτικό προϋπολογισμό και την Επιτροπή Ερευνών του ΑΠΘ.

     

    Η περιοχή ανασκαφής της περιόδου 2023: η νότια κύρια οδός (decumanus) και η πλατεία

     

    Η κεφαλή αγάλματος τη στιγμή της εύρεσης

     

    Φέτος η ανασκαφή συνεχίστηκε ανατολικά της νότιας κύριας οδού (decumanus) στο σημείο που συναντά τον βόρειο άξονα της πόλης (τη λεγόμενη «Εγνατία»). Αποκαλύφθηκε η συνέχεια του μαρμαροστρωμένου δρόμου, στην επιφάνεια του όπου εντοπίστηκε νόμισμα (χάλκινος φόλλις) του αυτοκράτορα Λέοντος Στ’ (886-912), στοιχείο που βοηθά να προσδιοριστεί η διάρκεια χρήσης του δρόμου.

     

    Στο σημείο σύγκλισης των δύο οδών φαίνεται να διαμορφώνεται μία διεύρυνση (πλατεία) στην οποία κυριαρχεί ένα πλούσια διακοσμημένο οικοδόμημα. Τα στοιχεία της περσινής ανασκαφής οδήγησαν τους ερευνητές στην υπόθεση οτι επρόκειτο για μία κρήνη. Τα ευρήματα της φετινής έρευνας επιβεβαιώνουν την άποψη αυτή και βοηθούν την ερευνητική ομάδα να κατανοήσει καλύτερα το σχήμα και τη λειτουργία της.

     

    Η κεφαλή αγάλματος τη στιγμή της εύρεσης και η ανασκαφική ομάδα

    Η έρευνα του 2022 έφερε στο φως τμήμα του πλούσιου διακόσμου της κρήνης με εντυπωσιακότερο το άγαλμα που εικονίζει τον Ηρακλή αγένειο με νεανικό σώμα. Η πρόσφατη ανασκαφική έρευνα (2023) αποκάλυψε την κεφαλή άλλου αγάλματος: ανήκει σε μορφή αγένειου ανδρός με πλούσια κόμη την οποία επιστέφει ένα στεφάνι από φύλλα δάφνης. Η κεφαλή αυτή φαίνεται πως ανήκει σε άγαλμα του θεού Απόλλωνα. Όπως και το άγαλμα του Ηρακλή χρονολογείται κατά τον 2ο ή αρχές του 3ου αι. μ.Χ. και πιθανώς κοσμούσε την κρήνη, η οποία έλαβε την τελική της μορφή κατά τον 8ο έως τον 9ο αιώνα.

     

    Σύμφωνα με τις ερευνητικές πηγές, αλλά και από τα αρχαιολογικά δεδομένα, είναι γνωστό ότι στην Κωνσταντινούπολη αγάλματα κλασικής και ρωμαϊκής περιόδου κοσμούσαν κτήρια και χώρους δημόσιας χρήσης έως την ύστερη βυζαντινή περίοδο.

     

     

    Η κεφαλή αγάλματος τη στιγμή της εύρεσης

     

    Το εύρημα αυτό ενισχύει την υπόθεση που είχε διατυπώσει η ομάδα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου το 2022 σχετικά με τον τρόπο διακόσμησης των δημόσιων χώρων στις σημαντικές πόλεις της Βυζαντινής αυτοκρατορίας μεταξύ των οποίων και οι Φίλιπποι.

    Η ανασκαφή θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά.

     

    https://www.protothema.gr/culture/article/1481659/anaskafi-filippon-kefali-agalmatos-pou-fainetai-pos-anikei-ston-apollona-apokalupse-i-omada-tou-apth-fotografies/

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Ιστορία

    ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ: Σκαπτή Ύλη, η μυθική πόλη του χρυσού πέριξ του Παγγαίου

    Δημοσιεύτηκε στις

     

     

    Για δεκαετίες συνεχίζεται η έριδα για το που βρισκόταν η πόλη που έζησε ο Θουκυδίδη, με τα δεκάδες χρυσά τάλαντα παραγωγή κάθε χρόνο

     

    Γράφει ο Θεόδωρος Σπανέλης

     

     

    Στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το Παγγαίο υπάρχουν τοπωνύμια που παραμένουν μέχρι σήμερα άγνωστα, καθώς αν και αναφέρονται σε ιστορικές πηγές, ακόμη δεν έχει εντοπιστεί από την έρευνα η ακριβής θέση τους. Ένα από αυτά είναι η Σκαπτή Ύλη ή και Σκαπτησύλη, η πλούσια χρυσοφόρος περιοχή εκμετάλλευση, η ιστορία της οποίας ξεκίνησε από τους Θάσιους και τους Φοίνικες, αλλά είναι και η περιοχή που πέθανε ο αθηναίος στρατηγός Θουκυδίδης, εξόριστος, συγγράφοντας το μεγάλο ιστορικό του έργο για τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Πολλοί έψαξαν για να εντοπίσουν το σημείο που βρισκόταν η Σκαπτή Ύλη και γράφτηκαν πολλά κείμενα, όπου το κάθε ένα την τοποθετεί σε ένα διαφορετικό σημείο πέριξ του Παγγαίου και ανάμεσα στους δυο μεγάλους ποταμούς Νέστο και Στρυμόνα.

     

    Επίσης μέχρι σήμερα δεν υπάρχει συμφωνία, ούτε των πηγών αλλά ούτε και των μελετητών για το αν πρόκειται για μια πόλη ή για μια χώρα, δηλαδή μια ευρύτερη περιοχή. Αξίζει να σημειώσουμε ότι για πολλές αρχαίες λέξεις στην πορεία του χρόνου άλλαξε το νόημα και η απουσία της καλής γνώσης του αρχικού περιεχομένου είναι αιτία για παρανοήσεις. Έτσι αλλού η Σκαπτή Ύλη παρουσιάζεται σαν πόλη, αλλού σαν χωρίον και αλλού σαν χώρα.

     

    Έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις για το που βρισκόταν η Σκαπτή Ύλη, είναι όμως δύσκολο να προσδιοριστεί το σημείο γιατί από τις πηγές δεν υπάρχουν αρκετές διαθέσιμες πληροφορίες, καθώς η χαρτογραφία στην αρχαία εποχή ήταν ακόμη σε εμβρυακό επίπεδο. Επίσης καμία αρχαιολογική σκαπάνη δεν έτυχε να «πέσει» επάνω σε ένα τεκμήριο που θα δηλώνει το όνομα της. Η μοναδική ασφαλής δίοδο αναζήτησης της Σκαπτής Ύλης είναι η παραγωγή χρυσού και μάλιστα σε τεράστιες ποσότητες.

     

    Ο ιστορικός Θουκυδίδης που έζησε στην Σκαπτή Ύλη του Παγγαίου

     

    Υπήρχε η Σκαπτή Ύλη;

     

    Ενώ υπάρχει ένα πλήθος πηγών που αναφέρονται στην Σκαπτή Ύλη, δεν έχει εντοπιστεί το παραμικρό αντικείμενο που να δηλώνει την ύπαρξή της. Θα μπορούσε κάποιος να φτάσει στο σημείο να αναρωτηθεί, ακόμη και αν υπήρξε η Σκαπτή Ύλη ή είναι μια έκφραση που την υιοθέτησαν διαδοχικά οι ασχολούμενοι με αυτήν, επικεντρωμένοι κύρια στο παραγόμενο χρυσό!

     

    Η πρώτη αναφορά που υπάρχει, μας την δίνει ο πρώτος ιστορικός ο Ηρόδοτος, σημειώνοντας με έμφαση ότι «[6.47.1] Τα είδα κι εγώ με τα μάτια μου τα μεταλλεία αυτά»! Άρα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ύπαρξη μεταλλείων με τεράστια παραγωγή χρυσού. Επίσης μας μεταφέρει την πληροφορία και ότι ήταν απέναντι από το νησί της Θάσου, στην λεγόμενη Θασιακή Περαία, για την οποία επίσης ενώ γνωρίζουμε το πλάτος του θαλάσσιου μετώπου, υπάρχουν ερωτήματα όσον αφορά το βάθος που καταλάμβανε στην θρακική ενδοχώρα! Το γεγονός ότι με τους Θράκες,  οι Θάσιοι ήταν σε συνεχή πόλεμο, προφανώς για τον έλεγχο των μεταλλείων ορίζει και τα όρια της διείσδυσης των αποίκων της. Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι ιδρύθηκαν από Θάσιους και Αθηναίους αποίκους οι Κρηνίδες, αλλά για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση, μέσα σε δύο χρόνια ζητήθηκε η βοήθεια του Φιλίππου Β’ που ιδρύει τους Φιλίππους στην ίδια θέση και επιτυγχάνεται ο έλεγχος των ορυχείων στη περιοχή των Ασύλων του Διονύσου. Το θέμα αυτό θα μας απασχολήσει σε μια σειρά ερευνών του ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟΥ  και στην συνέχεια, καθώς παραμένει ζητούμενο και προς έρευνα, μέχρι ποιού σημείου μπόρεσαν οι Άποικοι να διεισδύσουν στο Παγγαίο για να μπορέσουν να ιδρύσουν σε κάποιο σημείο από τις πλαγιές του την Σκαπτή Ύλη.

     

    Τα ορυχεία της Σκαπτής Ύλης, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο απέφεραν 80 τάλαντα χρυσού το χρόνο, αυτό σημαίνει ότι υπήρχε μεγάλος αριθμός ορυχείων και ασχέτως αν ήταν πόλη ή χώρα, είναι βέβαιο ότι καταλάμβανε μεγάλη έκταση. Το ερώτημα είναι λοιπόν σε ποιο σημείο της ευρύτερης περιοχής υπάρχει τόσο εκτεταμένη εκμετάλλευση που θα δικαιολογεί αυτήν την παραγωγή.

     

    OLYMPUS DIGITAL CAMERA

    Το μυστήριο του Θουκυδίδη

     

    Το δεύτερο επίπεδο παραγωγής, συγκεκριμένα «ιστοριογραφικό», της Σκαπτής Ύλης, είναι ο ίδιος ο Θουκυδίδης και το έργο του, ο οποίος σύμφωνα με τις πηγές έζησε εδώ εξόριστος. Ωστόσο, στο δικό του έργο δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για την περίοδο της παραμονής του εδώ, αλλά ούτε και στην σχέση του με την Θράκη, αυτά μας τα παραδίδουν άλλες, μεταγενέστερες, πηγές. Γενικά υπάρχει ένα μυστήριο σχετικά με την παρουσία του Θουκυδίδη στην περιοχή του Παγγαίου, δηλαδή. αν όντως πέθανε εδώ, που μπορεί να βρίσκεται ο χώρος της πρώτης ταφής του,- πριν μεταφερθεί στην Αθήνα – και όλη αυτή η υπόθεση, έρχεται να εμπλουτίσει την αναζήτηση γύρω από την παρουσία και το ρόλο της μυθικών διαστάσεων, θα μπορούσαμε να πούμε Σκαπτής Ύλης.

     

    Κλείνοντας το πρώτο μέρος αυτής της αναζήτησης να προσθέσω ότι παραμένει ερώτημα προς απάντηση, ακόμη και το ίδιο το όνομα, το τι σημαίνει «Σκαπτή Ύλη» κατά πόσο είναι ένα όνομα που αναφέρεται στο ίδιο το προϊόν της εκσκαφής δηλαδή στο μετάλλευμα, όπως είναι το προφανές ή υπάρχει και άλλη έννοια, πολύ ευρύτερη που σχετίζεται και με άλλες λειτουργίες που σχετίζονται με την εντυπωσιακή διαδικασία παραγωγής του χρυσού μέσα από τη γη. Αν το καλοσκεφτούμε στα μυθικά χρόνια του Κάδμου, της Αρμονίας, του Θάσου και της Τελέφασας το να βγάζει κανείς μέσα από τα σκοτάδια των στοών, ένα σκούρο πέτρωμα, να το διαλύει στο γουδί ή στο χειρόμυλο, να το λιώνει στην φωτιά και να παράγει ένα φωτεινό μέταλλο, όπως είναι ο χρυσός, αυτό ήταν μια θεϊκή πράξη!

     

    Μια εύλογη απορία για το κατά πόσο το όνομα «ΣΚΑΠΤΗ ΥΛΗ» είναι απλά και μόνο μια ονομασία που προέρχεται από τη δραστηριότητα της εξόρυξης και αν η απάντηση είναι ναι, γιατί δεν το συναντάμε και σε άλλους τόπους παραγωγής, γενικά μετάλλων και ειδικότερα χρυσού;

    Κατηγορία: Slider, Αθλητικά, Αφιερώματα, Ειδήσεις, Ιστορία

    Νούμερα… μουσείου Ακρόπολης κατέγραψε σε επισκεψιμότητα το ανάκτορο του Φιλίππου Β’ στις Αιγές την περασμένη Κυριακή.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Νούμερα… μουσείου Ακρόπολης κατέγραψε σε επισκεψιμότητα το ανάκτορο του Φιλίππου Β’ στις Αιγές την περασμένη Κυριακή. Επισκεψιμότητα πέρα από κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη καταγράφεται στο ανάκτορο του Φιλίππου Β’ στις Αιγές. Μόλις δύο μήνες μετά τα εγκαίνια του αναστηλωμένου μνημείου, ο αριθμός των επισκεπτών σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.

     

    Η αρχαιολόγος Αγγελική Κοτταρίδη, το όνομα της οποίας συνδέθηκε με την περιοχή όπου υπηρέτησε για 46 χρόνια, παρουσίασε στοιχεία που εντυπωσιάζουν, στη διάρκεια του συνέδριου του Travel.gr «GREECE TALKS_THESSALONIKI: Η Θεσσαλονίκη στον διεθνή τουριστικό χάρτη», που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

     

    «Το 2022, ανακάμπτοντας από τον κορονοϊό είχαμε 163.000 επισκέπτες, δηλαδή λιγότερους από ό,τι συνήθως, διότι παλαιότερα είχαμε γύρω στους 200.000. Το 2023 με τα εγκαίνια του νέου Πολυκεντρικού Μουσείου Αιγών πήγαμε 38% πάνω», δήλωσε αρχικά για να παραθέσει τα «τρομακτικά πράγματα» -όπως τα χαρακτήρισε, που συνέβησαν μετά την παράδοση στο κοινό του αναστηλωμένου ανακτόρου. «Τον Ιανουάριο, μέσα σε τρεις εβδομάδες (σ.σ. τα εγκαίνια έγιναν στις 5/1) είχαμε αύξηση 16%, ενώ τον Φεβρουάριο, έναν από τους πιο «νεκρούς» μήνες για κινητικότητα, είχαμε αύξηση 124% και υποδεχθήκαμε 23.000 επισκέπτες», τόνισε η επίτιμη έφορος Αρχαιοτήτων Ημαθίας.

     

    Αποκορύφωμα των όσων επισήμανε, ήταν η Κυριακή 3 Μαρτίου, όπου μέσα σε μία μέρα, 7.800 άνθρωποι επισκέφτηκαν το μνημείο. «Επικρατούσε το αδιαχώρητο, μείναμε όλοι ενεοί και κοιτούσαμε τους 7.800 επισκέπτες. Αυτά είναι νούμερα Μουσείου Ακρόπολης, που σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν στην Ημαθία, ούτε καν στη Θεσσαλονίκη, γιατί δεν είμαστε καθόλου τουριστική περιοχή, ούτε είμαστε σε κανένα μεγάλο σταυροδρόμι», είπε χαρακτηριστικά.

     

    Η ίδια όπως επισήμανε, αδυνατεί να φανταστεί τι θα συμβεί το ερχόμενο καλοκαίρι, ειδικά τώρα που η είδηση των μνημείων των Αιγών και των εγκαινίων του Ανακτόρου, κάνει το γύρο του κόσμου. «Το παλάτι του Μεγαλέξανδρου είναι έτοιμο να αλώσει τη βιομηχανία του τουρισμού», αναφέρει δημοσίευμα των Times, που παρουσίασε η αρχαιολόγος. Μετά από μία πολύ …πρόχειρη αποδελτίωση, ανακάλυψε δημοσιεύματα τα οποία έδειξε στο κοινό, από δύο εφημερίδες της Ινδίας, μία από τη Γεωργία, δύο από την Κίνα, ενώ περισσότερο συγκινήθηκε με μία παρουσίαση του Ανακτόρου σε μέσο ενημέρωσης του Βόρνεο. Στο συγκεκριμένο δημοσίευμα μάλιστα, αναδημοσιεύεται η συνέντευξη της ίδιας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

     

    H Δρ. Αγγελική Κοτταρίδη, μίλησε στο συνέδριο σε ειδική ενότητα με θέμα «Αιγές, η βασιλική Μητρόπολη των Μακεδόνων: Ανασχεδιάζοντας τον αρχαιολογικό χάρτη της Ελλάδας». «Θεωρώ ότι η πρόσκληση που μου έγινε για το συνέδριο είναι μία ένδειξη ότι τα μνημεία και η εθνική κληρονομιά είναι κάτι σημαντικό για την αειφορία. Όμως η αειφορία δεν είναι μόνο κάτι οικονομικό όπως νομίζουν πολλοί εδώ μέσα. Είναι πολύ λάθος η φράση “θα αξιοποιήσουμε τα μνημεία”, γιατί τα μνημεία, οι αρχαιολογικοί χώροι και η πολιτιστική κληρονομιά είναι αυταξίες, δεν τα αξιοποιούμε εμείς, αυτά μας αξιοποιούν, γιατί είναι η απόδειξη της ανθρώπινης ταυτότητάς μας», τόνισε.

    ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Ιστορία, Κοινωνία, Περιηγήσεις

    Δράμα: Βρέθηκε κατάλογος του 16ου αιώνα με τους σφαγιασθέντες μοναχούς της ιεράς μονής Παναγίας Εικοσιφοίνισσας.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Ορισμένα κλεμμένα εδώ και αιώνες, ανεκτίμητης αξίας χειρόγραφα της ιεράς μονής Παναγίας Εικοσιφοίνισσας Παγγαίου, που προσφάτως επεστράφησαν, αποκαλύπτουν πλέον την πλούσια ιστορία της μονής, επιβεβαιώνοντας έμπρακτα τις μέχρι σήμερα προφορικές μαρτυρίες που υπήρχαν για σειρά γεγονότων που σημάδεψαν το μοναστήρι στο διάβα της πολύχρονης και πολυτάραχης ιστορίας του.

     

    Έτσι, η μέχρι σήμερα προφορική μαρτυρία για μια μεγάλη σφαγή του 16ου αιώνα από Οθωμανούς κατακτητές που είχε ως αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο όλων των μονάχων, επιβεβαιώνεται και εγγράφως στα τελευταία χειρόγραφα που ήρθαν εκ νέου στην κυριότητα της μονής πριν από ένα περίπου χρόνο.

     

     

    Αυτό ανακοίνωσε ο μητροπολίτης Δράμας Δωρόθεος στη διάρκεια συνέντευξης τύπου που παραχώρησε με τον ομότιμο καθηγητή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και συστηματικό ερευνητή των χειρόγραφων και της ιστορίας της ιεράς μονής Παναγίας Εικοσιφοίνισσας, Γιώργο Παπάζογλου.

     

    Από οίκο πλειστηριασμών της Νέας Υόρκης πίσω στη Δράμα

    Τον Οκτώβριο του 2023 ο μητροπολίτης Λαοδικείας Θεοδώρητος, ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Αθήνα, παρέδωσε στον μητροπολίτη Δράμας τρία κλεμμένα χειρόγραφα της ιεράς μονής Εικοσιφοίνισσας που χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα. Τα ανωτέρω χειρόγραφα με την διαμεσολάβηση της αρχιεπισκοπής Αμερικής περιήλθαν στην νόμιμη κατοχή του Οικουμενικού Πατριαρχείου από την συλλογή του οίκου πλειστηριασμών Swann Auction Galleries της Νέας Υόρκης.

    Μετά την κλοπή τους από την μονή το 1917 κατέληξαν στην Αμερική από όπου και πουλήθηκαν το 2008 σε συλλέκτη του Σικάγου, ο οποίος όμως τα επέστρεψε όταν διαπίστωσε την νομικά και ηθικά επισφαλή κυριότητά τους.

    Τα χειρόγραφα παρέμεναν για χρόνια στον συγκεκριμένο οίκο πλειστηριασμών και αφού διαπιστώθηκε ότι πρόκειται για κλεμμένα της Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Παναγίας Εικοσιφοινίσσης, αποφασίσθηκε από τους υπευθύνους να προβούν στις νόμιμες ενέργειες προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ώστε αυτά να επιστραφούν στον νόμιμο ιδιοκτήτη.

     

    Το μεγάλο μυστικό που έκρυβαν τα χειρόγραφα

    Σε ένα από αυτά τα χειρόγραφα με την ένδειξη Χ 8 βρέθηκε από τον κ. Παπάζογλου σημείωμα και κείμενο σχετικό με τη σφαγή των μοναχών της Εικοσιφοίνισσας από τους Οθωμανούς το έτος 1507.

    Ο κ. Δωρόθεος υπογράμμισε ότι «μέχρι σήμερα γνωρίζαμε την ύπαρξη ενός χειρόγραφου μόνο από μαρτυρίες μελετητών της ιστορίας της μονής όπου αναφέρονταν ότι οι σφαγιασθέντες μοναχοί ήταν 172». Ωστόσο, με την εύρεση πλέον του χαρτώου χειρογράφου, «έχουμε όλα τα ονόματα των σφαγιασθέντων μοναχών, που βρήκαν τραγικό θάνατο στις 25 Αυγούστου του 1507 και οι οποίοι μνημονεύονταν στη λεγομένη Παρρησία».

    Το χειρόγραφο σημείωμα αναφέρει: «Ἔτους ,ζιε΄ (1507) ἦλθε μεγάλη καί ἄορος συμφορά εἰς τό ἅγιον μοναστήριον καί ἔκοψαν τούς καλογέρους καί ἐκούρσευσαν καί τό μοναστήριον, ἐν μηνί αὐγούστῳ κε΄ (25) ἰν(δικτιῶνος) ι». Στη συνέχεια, κάτω από τον τίτλο «Ταῦτοι εἶναι οἱ μοναχοί», υπάρχει κατάλογος των σφαγιασθέντων μοναχών και άλλων. Στο περιθώριο (ώα) του φύλλου 31 υπάρχει και επιβεβαίωση της συνέχειας του καταλόγου των σφαγιασθέντων μοναχών με την γραφή των χρόνων εκείνων και τον χαρακτηρισμό: «Των αδικοφονεμένων».

     

     

    Να σημειωθεί ότι τα θύματα της σφαγής ήταν συνολικά 202, εκ των οποίων 24 ιερομόναχοι, 3 διάκονοι, 145 μοναχοί και 30 προσκυνητές της μονής.

     

    Από τη μελέτη του συγκεκριμένου χειρόγραφου από τον κ. Παπάζογλου διαπιστώθηκε ακόμα ότι το χαρτί ήταν δυτικού τύπου, σύγχρονο των γεγονότων και σε διάφορα φύλλα, ενώ φαίνεται να παράγεται στην εποχή εκείνη. «Επομένως, ο μοναχός – συγγραφέας του σημειώματος και του καταλόγου των σφαγιασθέντων είναι σύγχρονος και γνωρίζει τα γεγονότα από πρώτο χέρι», υπογραμμίζει ο μητροπολίτης Δράμας.

     

    Ο καθηγητής Παπάζογλου, στη διάρκεια της συνέντευξης τύπου, αναφέρθηκε επίσης στο μακρύ και δύσκολο ταξίδι των συγκεκριμένων χειρογράφων πριν αυτά επιστρέψουν στην ιερά μονή. Τέλος, ο μητροπολίτης Δράμας χαρακτήρισε το όλο γεγονός μεγάλη ευλογία της Παναγίας και επισήμανε ότι θα συνεχίσει, υπό τη σεπτή καθοδήγηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, τον αγώνα επιστροφής των υπόλοιπων χειρογράφων και κειμηλίων στην ιερά μονή.

     

    Β. Λωλίδη

    Κατηγορία: Ειδήσεις, Ιστορία, Περιηγήσεις

    Το Κάστρο του Μ. Αλεξάνδρου: αιώνες ιστορίας ξετυλίγονται μέσα από το Βρανόκαστρο του Παλαιοχωρίου στο Παγγαίο.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Ένα αρχαίο Μακεδονικό κάστρο στα ανατολικά του Παλαιοχωρίου, στο δήμο Παγγαίου του νομού Καβάλας, στην κορυφή ενός από τους πρόβουνους του Παγγαίου όρους. Πρόκειται για το Κάστρο του Παλαιοχωρίου, που για αιώνες είναι γνωστό ως «το Κάστρο του Αλέξανδρου», και το οποίο γνώρισε στιγμές δόξας στους 18 σχεδόν αιώνες λειτουργίας του.

     

    Το Όνομα του Κάστρου

    Το κάστρο οφείλει το όνομά του στο Βυζαντινό στρατηγό Αλέξιο Βρανά που τον 12ο αιώνα ανακατασκεύασε και επανεξόπλισε το κάστρο. Προηγουμένως ήταν γνωστό σαν κάστρο Μεγάλου Αλεξάνδρου λόγω της Μακεδονικής του προέλευσης.

    Ιστορία
    Το κάστρο αρχικά χτίστηκε από τους Μακεδόνες για να προστατεύονται τα μεταλλεία χρυσού που λειτουργούσαν στην περιοχή, και τα οποία συνέδραμαν στην υλοποίηση της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάποια στιγμή όμως, καθώς τα κοιτάσματα του πολύτιμου μετάλλου εξαντλήθηκαν, και αφού βρισκόταν στο εσωτερικό μιας τεράστιας αυτοκρατορίας, το Κάστρο εγκαταλείπεται. Η παράδοση διασώζει το τοπωνύμιο «Κάστρο του Αλέξανδρου», που στις αρχές του 18ου αιώνα δίνει το όνομα αυτό και στο Παλαιοχώρι, το οποίο από περιηγητές αναφέρεται ως το «χωριό του Αλέξανδρου».
    Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο το κάστρο χρησιμοποιείται περιστασιακά ως φυλάκιο και σταδιακά φαίνεται ότι παροπλίζεται μέχρι την υστεροβυζαντινή περίοδο, οπότε λόγω των επιδρομών των Σέρβων , κρίνεται σκόπιμο κάποια φρούρια στην περιοχή να επαναλειτουργήσουν.

    Tο 1185 λοιπόν, ο Βυζαντινός Στρατηγός Αλέξιος Βρανάς ανακατασκευάζει το κάστρο, ενισχύει τις οχυρώσεις του, και το επανδρώνει. Μόνο που αυτή τη φορά ο ρόλος του δεν είναι να προστατεύει τα μεταλλεία που πλέον δεν υπάρχουν, αλλά να ελέγχει και να εποπτεύει τη δίοδο που δημιουργούνταν μεταξύ του ορεινού όγκου του Παγγαίου και της Πρασιάδας λίμνης, που κάλυπτε την σημερινή πεδιάδα των Φιλίππων. Ήταν τότε που το «Κάστρο του Αλέξανδρου» μετονομάστηκε, λόγω του δευτέρου κτήτορα του σε «Βρανόκαστρο».

    Το κάστρο για δύο αιώνες κατόρθωσε να τις αποκρούει και να φυλάει τις δικές του «Θερμοπύλες» σε αυτή τη στρατηγική περιοχή. Όμως τον 14ο αιώνα οι Τούρκοι είχαν ξεχυθεί στα Βαλκάνια και η αυτοκρατορία κατέρρεε. Η τελευταία χρονιά που η σημαία και τα λάβαρα του Βυζαντίου κυμάτιζαν στους πύργους του Βρανόκαστρου ήταν το 1383. Τότε ο αναρίθμητος Οθωμανικός στρατός που πέρασε από την περιοχή στράφηκε εναντίον του.

    Σύμφωνα με την παράδοση, σαράντα χρόνια, κράτησε η πολιορκία του κάστρου από τους Τούρκους. Σαράντα χρόνια μαχών, με τους λιγοστούς υπερασπιστές του οχυρού να μάχονται πίσω από τις επάλξεις ενάντια σε ένα στρατό που κάλυπτε όλη την γύρω πεδιάδα. Στο τέλος οι Οθωμανοί έσπασαν την πύλη με μια κανονιά και κατέλαβαν το κάστρο το οποίο κατέστρεψαν.

    Παράλληλες Ιστορίες
    Στην ακρόπολη του κάστρου βρίσκεται και το μικρό εικονοστάσι του Αγίου Θεοδώρου. Στην γιορτή του Αγίου οι κάτοικοι του Παλαιοχωρίου αλλά και της ευρύτερης περιοχής κατευθύνονται στο λόφο για να τιμήσουν τον Άγιο. Πρόκειται, για τη συνέχιση μιας μεσαιωνικής παράδοσης, η οποία θέλει ο Άγιος Θεόδωρος να τιμάται στο Κάστρο. Με αφορμή αυτή την παράδοση διοργανώνεται και μια εκδήλωση με τη φροντίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Παλαιοχωρίου και του δήμου Παγγαίου.

     

    http://www.kastra.eu/castlegr.php?kastro=vranokastro

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Ιστορία, Περιηγήσεις

    Μονή Παναγίας Εικοσιφοινίσσης: Το παλαιότερο εν ενεργεία μοναστήρι της Ελλάδας και της Ευρώπης (βίντεο)

    Δημοσιεύτηκε στις
    Η Μονή Παναγίας Εικοσιφοινίσσης είναι ιστορικό μοναστήρι βρισκόμενο στον δήμο Αμφίπολης του Νομού Σερρών, κοντά στα όρια με τους Νομούς Καβάλας και Δράμας. Εκκλησιαστικά, υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Δράμας. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 753 μέτρων, στη βόρεια πλευρά του όρους Παγγαίου. Η Παναγία η Εικοσιφοίνισσα, με την αχειροποίητο θαυματουργό εικόνα της, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα της Μακεδονίας και είναι το παλαιότερο εν ενεργεία μοναστήρι στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
    Ολόκληρη η Μονή περιβάλλεται από ψηλό τείχος και στο κέντρο της βρίσκεται ο Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου. Στο πρώτο και κύριο μέρος της Μονής βρίσκεται το καθολικό, το οποίο είναι το παλαιότερο κτίσμα της, το Ηγουμενείο, τα κελιά των μοναζουσών, το αρχονταρίκι, το παρεκκλήσιο της Αγίας Βαρβάρας με το αγίασμα, το μουσείο, η τράπεζα και τα εργαστήρια κεντητικής και αγιογραφίας. Στο δεύτερο μέρος των κτηριακών εγκαταστάσεων της Μονής περιλαμβάνονται τα τρία κτήρια των ξενώνων, το πρεσβυτέριο για το λειτουργό Ιερέα της Μονής και το παρεκκλήσιο της Ζωοδόχου Πηγής.

    Κατηγορία: Slider, Αφιερώματα, Ειδήσεις, Κοινωνία, Περιηγήσεις

    OΜΙΛΙΑ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΚΛΙΔΗ: Για τον Καβαλιώτη Πόντιο Νικοπολίτη Υπουργό Σταύρο Νικολαΐδη

    Δημοσιεύτηκε στις

    Αφιέρωμα στον αείμνηστο Πόντιο πολιτικό και ανθρωπιστή, στην κατάμεστη αίθουσα της Μεγάλης Λέσχης

     

     

    Εκδήλωση μνήμης πραγματοποιήθηκε σήμερα στην κατάμεστη αίθουσα της Μεγάλης Λέσχης, με ομιλητή τον πρώην Γιάννη Τσακλίδη για τον Καβαλιώτη Πόντιο Νικοπολίτη Υπουργού Σταύρου Νικολαΐδη. Την εκδήλωση οργάνωσε το Κέντρο Πολιτισμού Νικοπόλεως Πόντου Ελλάδος σε συνεργασία με τον Επιμελητήριο Καβάλας

     

    Ποιός ήταν ο Υπουργός Σταύρος Νικολαϊδης

     

    Ακολουθεί η έρευνα του Γιώργου Μυτιλινού για το ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ για το βίο και την πολιτεία του μεγάλου πόντιου πολιτικού που άφησε το δικό του στίγμα την πολιτική ιστορία του τόπου μας.

     

    Αφιέρωμα στον αείμνηστο Πόντιο πολιτικό και ανθρωπιστή: Σταυρό στον Σταύρο Νικολαΐδη

     

    Γράφει ο Γιώργος Μυτιληνός

     

     

    Πάντα έψαχνα την ευκαιρία και την αφορμή να γράψω για τον μεγάλο Πόντιο πολιτικό άνδρα Σταύρο Νικολαΐδη.Ο Σταύρος Νικολαΐδης βέβαια δεν ήταν ο οποιοσδήποτε πολιτικός. Ήταν ευεργέτης της περιοχής μας και διατηρούσε ιδιαίτερους ισχυρούς δεσμούς με τον τόπο μας και ειδικότερα με οικογένειες της Άνω Λεύκης. Οι οικογένειες αυτές του ήταν φυσικά πολύ γνωστές, αφού προέρχονταν από την γενέτειρά του τη Νικόπολη του Πόντου και εγκαταστάθηκαν εκεί ως πρόσφυγες. Κάθε φορά κάτι με εμπόδιζε, κάτι δεν πήγαινε καλά και κάτι ανέστειλε τους τελικούς μου συνειρμούς για να καθίσω να γράψω. Τελικά τα κατάφερα. Δύο αναπάντεχα γεγονότα, τελείως πρόσφατα, μου έδωσαν επιτέλους το έναυσμα να το κάνω. Το πρώτο είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό εύρημα σε παλαιοπωλείο της Συμπρωτεύουσας, εκεί όπου συνηθίζω να περιφέρομαι ατέλειωτες ώρες όταν την επισκέπτομαι. Σκοπός μου τι άλλο; Να εντοπίσω κάποιο σημαντικό βιβλίο για να αγοράσω. Κάνοντας λοιπόν έναν περίπατο μέσα στα γεμάτα από χιόνι πεζοδρόμιά της, εντόπισα στη βιτρίνα ένα ψηφοδέλτιο του κόμματος των Φιλελευθέρων στην Καβάλα των εκλογών του 1946. Ιστορικά και πολιτικά άκρως ενδιαφέρουσα χρονιά.

     

     

    Δεύτερο γεγονός απετέλεσε ένα εντελώς παράδοξο συμβάν των εκλογών του 1964, το οποίο έλαβε χώρα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Καλλιράχη της  Θάσου. Μου το εξιστόρησε παλαιότερα ο ίδιος ο παππούς μου Γιώργος Μυτιληνός και αργότερα μου το επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο πατέρας μου, ο οποίος βρέθηκε συμμετέχων ενεργά στα τοπικά προεκλογικά και μετεκλογικά γεγονότα εκείνης της αναμέτρησης. Οι εκλογές είχαν διεξαχθεί τον Φλεβάρη του 1964 και τις κέρδισε η Ένωση Κέντρου με το εντυπωσιακό ποσοστό 53% περίπου. Ο Σταύρος Νικολαΐδης εξελέγη βουλευτής της Ενώσεως Κέντρου στο Νομό Καβάλας, μαζί με τους Θεόδωρο Μανωλόπουλο και Λεόντιο Λυμπέρη. Μάλιστα πέτυχε σημαντική λήψη σταυρών προτίμησης, πολλοί εκ των οποίων προέρχονταν όλως παραδόξως από τα εκλογικά τμήματα της Καλλιράχης, ενός τόπου ο οποίος δεν διέθετε Ποντιακό στοιχείο, ούτε για δείγμα. Όμως ούτε και ο ίδιος προεκλογικά επισκέφτηκε το χωριό μου ή υποσχέθηκε κάτι σημαντικό στους πατριώτες μου. Το εκλογικό παράδοξο θέλησε να διαλευκάνει ο ίδιος ο αείμνηστος πολιτικός ταξιδεύοντας με καΐκι της εποχής (της εφοπλιστικής κοινοπραξίας των Πενταφτίκηδων!!!) μέχρι την Καλλιράχη. Στο μόλο δε τον υποδέχθηκε κανείς, αφού δεν ειδοποίησε για το ταξίδι του αλλά και στην όψη ελάχιστοι τον αναγνώρισαν. Βλέπετε η εικονική διάδοση της πληροφορίας δεν είχε ακόμη αρχίσει να εμφανίζεται. Στην πλατεία του χωριού μου αναζητεί τον κομματάρχη της Ενώσεως Κέντρου, δηλαδή τον παππού μου, το οποίον όμως ούτε κατ όνομα γνώριζε. Βλέπετε ο παππούς μου είχε το προνόμιο και τη δυνατότητα  να ομιλεί τηλεφωνικά με τον ίδιο τον Γέρο της Δημοκρατίας και να τον επισκέπτεται στο σπίτι του στο Καστρί, αλλά να μην έχει ακόμη φροντίσει να δημιουργήσει διαπροσωπικές επαφές και με τον Σταύρο Νικολαΐδη. Στο «δημοκρατικό» καφενείο της πλατείας του χωριού μου στην άνω Καλλιράχη σιγά – σιγά συγκεντρώνονται οι φίλοι και ψηφοφόροι του κόμματος που μερικές μέρες πριν κατήγαγε περίτρανη νίκη. Το τι διημείφθη στο τραπέζι μεταξύ βουλευτού και κατοίκων ψηφοφόρων θα σας το αναπτύξω στη συνέχεια. Κρίνω πριν απαραίτητο να σας παρουσιάσω το σύντομο βιογραφικό του μεγάλου αυτού πολιτικού άνδρα, ενός ευγενούς αμαλγάματος ανθρωπισμού, εντιμότητας, συνέπειας, ήθους και πολιτικής οξυδέρκειας. Μάλιστα θα δανειστώ τις ιστορικές αναφορές του αείμνηστου Αχιλλέα Καραγκιοζόπουλου, ο οποίος αν και αντιθέτων πολιτικών πεποιθήσεων έστω και αναλογιζομένης της χρονικής διαφοράς των 40 και πλέον χρόνων, έπλεξε και προέβαλε πολλές φορές το εγκώμιό του.

    «Είναι γνωστόν ότι πολλοί δρόμοι και πλατείες της πόλης μας φέρουν ονόματα, μεταξύ άλλων, ηρώων των αγώνων του έθνους, καλλιτεχνών, ιστορικών αλλά και διακεκριμένων πολιτικών.

    Τον λαό του Νομού Καβάλας υπηρέτησε επί σειρά ετών ως κοινοβουλευτικός άνδρας ο αείμνηστος υπουργός και βουλευτής Σταύρος Νικολαΐδης.

    Ο Σταύρος Νικολαΐδης γεννήθηκε το 1892 στα Αλούτζια της Νικόπολης του Πόντου και με την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδος – Τουρκίας εγκαταστάθηκε στη Καβάλα.

    Κατά τα νεανικά του χρόνια σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και δίδαξε στο Ορντού και μετά στην Κριμαία. Δίδαξε στη σχολή της ελληνικής παροικίας στη Συμφερούπολη. Σπούδασε επίσης Νομικά και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Ήρθε στην Αθήνα το 1923, όπου ανέλαβε τη διεύθυνση της Σχολής Μεγαρέως. Λίγα χρόνια μετά, αποφάσισε να ασχοληθεί με τα κοινά. Εξελέγη βουλευτής Καβάλας για πρώτη φορά στις εκλογές του 1926 με την Ένωση Φιλελευθέρων και επανεξελέγη με το κόμμα των Φιλελευθέρων το 1928, το 1932, το 1933, το 1946, το 1951, το 1956 (με τη Δημοκρατική Ένωση) και τέλος, το 1963 και το 1964 με την Ένωση Κέντρου.

     

     

    Από το 1926 ως το θάνατο του (15 Μαΐου 1967) εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής του νομού μας.

    Το 1945 διετέλεσε Υπουργός Εργασίας επί Κυβερνήσεως Ν. Πλαστήρα και μετέπειτα έγινε υπουργός Δημοσίων Έργων στην κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας του Θεμιστοκλή Σοφούλη (1947 – 1950). Η προσφορά του ως βουλευτή και υπουργού υπήρξε γόνιμη ιδιαίτερα προς τον προσφυγικό κόσμο, που τον ανέδειξε σε επίλεκτο δημόσιο άντρα.

    Ωστόσο εκτός από την πολιτική ασχολήθηκε και με τη συγγραφή. Έργα του με ευρύτατο πεδίο αναφορών κοσμούν  όλες τις βιβλιοθήκες της χώρας.  Δημοσίευσε ακόμη, κατά καιρούς, πλήθος άρθρων σε εφημερίδες και περιοδικά. Ο Σταύρος Νικολαϊδης υπήρξε μέλος πολλών Ποντιακών σωματείων και επιτροπών ενώ  πρωτοστάτησε ως βασικός παράγοντας και σύμβουλος για να κατοχυρωθεί νομικά το αυτοδιοίκητο και το αυτοτελές του Πανελλήνιου Ιερού Ιδρύματος της ιεράς μονής της Παναγίας Σουμελά.

    Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν επιφανείς πολιτικοί και παράγοντες του τόπου μας, ώστε να δοθεί σε ένα δρόμο ή πλατεία της πόλης μας το όνομα του Σταύρου Νικολαΐδη, αυτό δεν κατέστη δυνατό.»

    Στις συζητήσεις που ακολούθησαν στο καφενείο της Καλλιράχης, ο παππούς μου εξήγησε στον αείμνηστο πολιτικό πως η σταυροδοσία στο πρόσωπό του ήταν αποτέλεσμα συλλογικής απόφασης πολλών εκλογέων που λήφθηκε κατά την προεκλογική περίοδο με γνώμονα την εντιμότητά του και το πολιτικό του ήθος. Αυτή η απόφαση ως εκ τούτου στερούνταν ιδιοτέλειας και οποιουδήποτε προσωπικού οφέλους. Τους ευχαρίστησε από καρδιάς ενώ δεν παρέλειψε να σημειώσει τοπικά προβλήματα και να μεθοδεύσει αργότερα τη λύση τους. Ο γηραιός πολιτικός δεν τους ξέχασε.

     

     

    Κατηγορία: Slider, Αφιερώματα, Ειδήσεις, Κοινωνία, Πρόσωπα

    Καβάλα: Εικόνες από το χωριό Δωμάτια στους πρόποδες του Παγγαίου με τοξωτά γεφύρια και πλούσια ιστορία.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Το χωριό Δωμάτια έξω από την Καβάλα, στους πρόποδες του Παγγαίου, είναι γεμάτο εκπλήξεις. Τα τελευταία χρόνια, το ανακαλύπτουν όλο και περισσότεροι…Oι πρώτες ηλιόλουστες μέρες του Μαρτίου, καθώς η Άνοιξη ξεμυτίζει δειλά πίσω από τις γρίλιες του Χειμώνα, είναι ιδανική ευκαιρία για μια εξόρμηση στα χωριά που βρίσκονται στους πρόποδες ενός μυθικού βουνού, του Παγγαίου. Αναμφισβήτητα, το άλλοτε χρυσοφόρο Παγγαίο αποτελεί έναν προορισμό, “προκλητικά” πανέμορφο κι εξίσου “προκλητικά” προσβάσιμο μέχρι τις κορυφές του, κάνοντας κάποιον να αναρωτηθεί πώς μπορεί η φύση να είναι τόσο κοντά στον άνθρωπο αλλά δυστυχώς αυτός να φεύγει όλο και πιο μακριά της.

    Τα μικρά και μεγαλύτερα χωριά του που βρίσκονται στους πρόποδες αλλά και λίγο ψηλότερα παρουσιάζουν εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον με τις πεζοπορικές και ορειβατικές διαδρομές που μπορεί κάποιος να ανακαλύψει και να απολαύσει πάνω στο βουνό. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα η φυσική και αρχιτεκτονική ομορφιά των χωριών αυτών είναι σχεδόν καθηλωτική.

    Ένα τέτοιο χωριό, μικρό, αλλά γεμάτο εκπλήξεις είναι τα Δωμάτια. Μετά την Ελευθερούπολη, που αποτελεί την ομώνυμη διοικητική έδρα του δήμου Παγγαίου, η διαδρομή με το αυτοκίνητο γίνεται ανηφορική.

    Περνάτε τα Κηπιά (απαραίτητη στάση στο μοναδικό μουσείο κέρινων ομοιωμάτων του Θοδωρή Κοκκινίδη), το Χρυσόκαστρο (μικρή στάση για επίσκεψη στη ιερά μονή του Αγίου Παντελεήμων για να θαυμάσετε από ψηλά την υπέροχη θέα), την Μεσιά, την Αυλή, το Μελισσοκομείο, το Πυργοχώρι και φτάνετε στα Δωμάτια.

    Ένα προσφυγικό χωριό με τοξωτά γεφύρια

    Σε υψόμετρο 160 μέτρων περίπου, αυτό το παραδοσιακό χωριό κρύβει πολλές ομορφιές. Πρόκειται για ένα καθαρά προσφυγικό χωριό, που πήρε το όνομά του από τα Ντομάτια της Μικράς Ασίας, στην ευρύτερη περιοχή των Σωκίων, απ’ όπου και κατάγεται η μεγαλύτερη πλειοψηφία των κατοίκων του. Μέχρι το 1926 το χωριό ονομάζονταν Σαμάκοβο. Μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκαν σε αυτό περίπου 200 προσφυγικές οικογένειες.

    Εκείνο που το χαρακτηρίζει και το κάνει μοναδικό είναι τα πολλά τοξωτά πέτρινα γεφύρια που διαθέτει, τα οποία ο επισκέπτης μπορεί να ανακαλύψει και να θαυμάσει κάνοντας βόλτα στις γειτονιές του χωριού. Όλα σχεδόν τα γεφύρια κατασκευάστηκαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας από ημιλαξευτούς λίθους και σήμερα έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα μνημεία. Ορισμένα αποκαταστάθηκαν πλήρως και συνεχίζουν να είναι απόλυτα λειτουργικά καθώς ενώνουν τις γειτονιές του χωριού.

    Ο ήχος από τα τρεχούμενα νερά είναι κυρίαρχος σε όλο τον οικισμό και πραγματικά σε ταξιδεύει. Ωστόσο, η έλλειψη βροχοπτώσεων μείωσε σημαντικά τον υδάτινο όγκο. Την Άνοιξη και το Καλοκαίρι το πανέμορφο φυσικό τοπίο μέσα στον οικισμό γεμάτο πλατάνια και οπωροφόρα δέντρα ανταμείβει τον επισκέπτη. Δεν είναι τυχαίο που επιλέγουν την περιοχή οι λάτρεις της πεζοπορίας, οι οποίοι την επισκέπτονται όλες τις εποχές του χρόνου. Επίσης, μια βόλτα στο ξωκλήσι πάνω στον λόφο δίνει μια μοναδική πανοραμική θέα όλου του κάμπου.

     

     

    Το χωριό είναι γεμάτο από παλιά αρχοντικά σπίτια ορισμένα από τα οποία εγκαταλειμμένα και ερειπωμένα, βουβοί μάρτυρες του προσφυγικού και οθωμανικού παρελθόντος, αλλά και μάρτυρες μιας άλλης ακμάζουσας εποχής. Υπάρχουν βέβαια και κάποια καινούργια σπίτια, ορισμένα αποκαταστημένα αρχοντικά που προκαλούν τον θαυμασμό.

     

    Ανακαλύπτοντας την πλούσια ιστορία του

    Η εντυπωσιακή πετρόχτιστη εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης που κατασκεύασαν οι πρόσφυγες το 1936 δεσπόζει στον παραδοσιακό οικισμό των Δωματίων, μαζί με το επίσης πολύ γραφικό παρεκκλήσι αφιερωμένο στην Παναγία την Παντάνασσα.

    Ακολουθώντας ο επισκέπτης τον κεντρικό δρόμο του οικισμού και αφού θαυμάσει τα πρώτα γεφύρια, θα συναντήσει στο δεξί του χέρι το λαογραφικό μουσείο και τον μικρό ξενώνα του χωριού που ανήκει στο Φιλανθρωπικό Σωματείο Δωματίων Παντάνασσα. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το οίκημα υπήρξε κατοικία του Χότζα, με την εγκατάσταση όμως των προσφύγων δόθηκε για τη διαμονή του πρώτου ιερέα του χωριού.

    Τα τελευταία χρόνια ο δραστήριος ιερέας του χωριού π. Αλέξιος Μιχαηλίδης μαζί με τα μέλη του Σωματείου δούλεψαν ακούραστα για να αναδείξουν την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του νεοκλασικού οικήματος και να το μετατρέψουν σε ξενώνα και λαογραφικό μουσείο. Στο μουσείο φυλάσσονται και εκθέτονται εκκλησιαστικά κειμήλια, χρηστικά αντικείμενα του περασμένου αιώνα κι ένα χειροποίητο χαλί που έφεραν οι πρόσφυγες από τον Πόντο.

     

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Περιηγήσεις

    Εντυπωσιακές τοιχογραφίες με τον Φρίξο και την Έλλη βρέθηκαν στην Πομπηία.

    Δημοσιεύτηκε στις

    Ο Φρίξος, κρατώντας σφιχτά το αφηνιασμένο ζώο, παρακολουθεί, αδυνατώντας να επέμβει, την πτώση της αδελφής του στη θάλασσα που πήρε το όνομά της.

     

    Εντυπωσιακές τοιχογραφίες που, μεταξύ άλλων, εικονίζουν μια συγκινητική σκηνή της ελληνικής μυθολογίας, ανακαλύφθηκαν στην Πομπηία, ανακοίνωσε η διεύθυνση του περίφημου αρχαιολογικού χώρου, που βρίσκεται κοντά στη Νάπολη, στη νότια Ιταλία.

    Κατά τη διάρκεια έργων αποκατάστασης και ανασκαφών ήρθαν στο φως «νωπογραφίες σημαντικής αξίας», μέσα και γύρω από την Οικία της Λήδας, ενός από τα κτίρια της αρχαίας Πομπηίας που καταστράφηκε και θάφτηκε στην τέφρα όταν εξερράγη ο Βεζούβιος, το 79 μ.Χ.

    Η εντυπωσιακότερη τοιχογραφία είναι αναμφίβολα αυτή που εικονίζει τον Φρίξο και τη δίδυμη αδελφή του, την Έλλη, ενώ φεύγουν πάνω στο χρυσόμμαλο κριάρι για να γλιτώσουν από τη μητριά τους, την Ινώ. Ο Φρίξος, κρατώντας σφιχτά το αφηνιασμένο ζώο, παρακολουθεί, αδυνατώντας να επέμβει, την πτώση της αδελφής του στη θάλασσα που πήρε το όνομά της.

     

    Οι άλλες τοιχογραφίες εικονίζουν νεκρές φύσεις και πορτρέτα γυναικών.

    Οι ανασκαφές συνεχίζονται στην Οικία της Λήδας, με στόχο να αποκατασταθεί το αρχικό σχέδιό του και να συλλεχθούν αρκετές πληροφορίες για να προσδιοριστούν τα κύρια δωμάτια δύο άλλων κατοικιών που βρίσκονται στα νότια και τα βόρεια αυτού του σπιτιού. Καθαρίζονται επίσης οι τοιχογραφίες από την ηφαιστειακή τέφρα, προτού να ξεκινήσει η διαδικασία συντήρησης και αποκατάστασής τους.

    Η Πομπηία είναι το δεύτερο σε επισκεψιμότητα τουριστικό αξιοθέατο της Ιταλίας, μετά το Κολοσσαίο. Καλύπτει μια έκταση περίπου 220 στρεμμάτων και το ένα τρίτο της παραμένει ακόμη θαμμένο στις στάχτες.

    Ο Φρίξος, κρατώντας σφιχτά το αφηνιασμένο ζώο, παρακολουθεί, αδυνατώντας να επέμβει, την πτώση της αδελφής του στη θάλασσα που πήρε το όνομά της.
    Εντυπωσιακές τοιχογραφίες που, μεταξύ άλλων, εικονίζουν μια συγκινητική σκηνή της ελληνικής μυθολογίας, ανακαλύφθηκαν στην Πομπηία, ανακοίνωσε η διεύθυνση του περίφημου αρχαιολογικού χώρου, που βρίσκεται κοντά στη Νάπολη, στη νότια Ιταλία.

    Κατά τη διάρκεια έργων αποκατάστασης και ανασκαφών ήρθαν στο φως «νωπογραφίες σημαντικής αξίας», μέσα και γύρω από την Οικία της Λήδας, ενός από τα κτίρια της αρχαίας Πομπηίας που καταστράφηκε και θάφτηκε στην τέφρα όταν εξερράγη ο Βεζούβιος, το 79 μ.Χ.

    Η εντυπωσιακότερη τοιχογραφία είναι αναμφίβολα αυτή που εικονίζει τον Φρίξο και τη δίδυμη αδελφή του, την Έλλη, ενώ φεύγουν πάνω στο χρυσόμμαλο κριάρι για να γλιτώσουν από τη μητριά τους, την Ινώ. Ο Φρίξος, κρατώντας σφιχτά το αφηνιασμένο ζώο, παρακολουθεί, αδυνατώντας να επέμβει, την πτώση της αδελφής του στη θάλασσα που πήρε το όνομά της.

     

    «Η νωπογραφία αυτή μας δείχνει δύο φυγάδες στη θάλασσα της αρχαίας Ελλάδας», σχολίασε ο διευθυντής της Πομπηίας Γκάμπριελ Τσουχτρίγκελ. Μοιάζει με καδραρισμένο πίνακα σε έναν χρυσοκίτρινο τοίχο, διακοσμημένο με περίτεχνα μοτίβα.

    Οι άλλες τοιχογραφίες εικονίζουν νεκρές φύσεις και πορτρέτα γυναικών.

    Οι ανασκαφές συνεχίζονται στην Οικία της Λήδας, με στόχο να αποκατασταθεί το αρχικό σχέδιό του και να συλλεχθούν αρκετές πληροφορίες για να προσδιοριστούν τα κύρια δωμάτια δύο άλλων κατοικιών που βρίσκονται στα νότια και τα βόρεια αυτού του σπιτιού. Καθαρίζονται επίσης οι τοιχογραφίες από την ηφαιστειακή τέφρα, προτού να ξεκινήσει η διαδικασία συντήρησης και αποκατάστασής τους.

    Η ηφαιστειακή τέφρα που εκτοξεύτηκε πριν από 2.000 χρόνια από τον Βεζούβιο βοήθησε να διατηρηθεί σχεδόν ανέπαφη η πόλη, όπως και τα σώματα των περίπου 3.000 νεκρών της καταστροφής αυτής.

    Η Πομπηία είναι το δεύτερο σε επισκεψιμότητα τουριστικό αξιοθέατο της Ιταλίας, μετά το Κολοσσαίο. Καλύπτει μια έκταση περίπου 220 στρεμμάτων και το ένα τρίτο της παραμένει ακόμη θαμμένο στις στάχτες.

     

    https://patris.gr

    Κατηγορία: Slider, Ειδήσεις, Ιστορία